Dag 1. Vrijdag, 1 april 2016
Een weekendje naar Rotterdam. De stad waar ik naar school ben gegaan en heb gewerkt. Om het nog leuker te maken hadden we 2 nachten op de SS Rotterdam geboekt. Het 5e schip met deze naam en het voormalige vlaggenschip van de Holland Amerika Lijn, welke vanaf 1959 een lijndienst onderhield met New York. Buiten het seizoen was ze in dienst als cruiseschip. Het is het grootste passagiersschip dat ooit in Nederland is gebouwd. Nadat in de jaren 60 de vliegreizen in zwang kwamen werd het schip geheel in dienst genomen als cruiseschip. Zijn laatste vaarzame jaren sleet hij als de SS Rembrandt. Na veel gesleep en financiële dompers, kwam de Rotterdam voorgoed aan het 3e Katendrechtse Hoofd in Rotterdam te liggen en sinds 2010 is ze opengesteld voor publiek. Het schip doet nu dienst als hotel, museum en conferentieschip.
We kwamen rond half 3 aan, op de kade stond een geheel in stijl geklede hostess, die ons de weg wees naar de receptie. Via de lift of met 2 trappen kon je via een brug naar de ingang lopen.
De receptie was op het maindeck en we werden snel ingecheckt. Onze kamer lag een verdieping lager op het A deck. Kamer A072. Via een wirwar van gangetjes kwamen we bij de hele ruime kamer. Ingericht in de stijl van de gloriejaren van het schip. Twee ronde raampjes maakten het geheel af.
Er stond een nespresso apparaat, dus ja, dan moet er eerst koffie komen. #Hoewerktdatapparaat.
Toen weer terug naar het maindeck. De eerste trappen kwamen nergens uit, alleen bij nog meer kamers. Dan maar weer terug en via deuren, die je alleen met je kamerkaart kon openen, kwamen we bij de grote trappen uit, die wel naar de receptie gingen. Je moet het maar weten.
Er reed een shuttle naar metrostation de Rijnhaven, die hebben we genomen. De chauffeur was zo vriendelijk ons iets verderop af te zetten, zodat we direct via de Erasmusbrug de stad in konden lopen.
De oranje vlaggetjes op de brug geven Rotterdamse uitspraken aan in morse.
De rest van de middag het centrum van Rotterdam door gelopen.
Nog even de failliete V&D ingeweest waar alleen maar lege schappen te zien waren.
Achter de V&D stond een enorm reuzenrad. Daarnaast de markthal en daarachter de beroemde kubuswoningen.
Er was een modelwoning die bezichtigd kon worden.
Je zal er maar wonen, nee dank je. Veel steile trappen, meubilair wat op maat gemaakt moet worden. Kleine badkamer, waar je amper kon staan. En een valhelm was geen slecht idee, gezien het aantal keren dat mensen hun harsens stoten. En dat grapje moet dan 209.000 euro k.k. kosten, exclusief de 289 euro servicekosten per maand. Wonen in een kunstobject mag wat kosten.
Hoe hang je hier in hemelsnaam gordijnen op?
Daarna naar de markthal gelopen, waar het lekker druk was. Overal kon je eten, er werden bijzondere kruiden, groenten en fruit, sapjes, smoothies e.d. verkocht.
Op het plafond schilderijen van etenswaren die er verkocht werden.
Zoiets had iets dichter bij Maasbree moeten zitten.
Het werd tijd voor een terrasje, cappuccinootje erbij. Lekker.
Daarna liepen we weer terug richting Lijnbaan en naar het geheel verbouwde centraal station.
Ook de Starbucks hebben we even van binnen bekeken.
En dan maar weer helemaal terug naar de markthal want daar zat een leuk restaurantje: wine and burgers. Lekker gegeten met een glaasje rood erbij.
's Avonds naar de film: London has fallen, gewoon lekkere pretentieloze actie.
Met de metro terug naar de Rijnhaven alwaar bus 77 vertrok naar de SS Rotterdam.
"Nog effen de vreetstenen schrobben en dan naar me nest"
Dag 2, zaterdag, 2 april 2016
Om 8 uur zaten we al aan het ontbijt. Wat vakantie? Gewoon vroeg uit de veren. Het ontbijt zag er allemaal goed uit, maar de warme etenswaren waren koud en de pancakes waren zo uitgedroogd dat ik er niet eens met mijn mes doorheen kwam. Beetje jammer dit.
We namen de hop-on-hop-of bus. Lopend naar de cruiseterminal op het andere schiereiland, waar ook hotel New York lag. Dit hotel is gevestigd in het voormalige kantoor van de Holland Amerikalijn.
Via een voetgangersburg kon je daar komen.
De straat waar de terminal lag was opengebroken, leuk, waar stopt de bus? Een eindje verder zag je de Erasmusbrug liggen, daar moest de rode dubbeldekker vandaan komen. En inderdaad, keurig op tijd (ten nog wel) draaide hij onze straat in. Ik heb maar even gezwaaid dat we mee wilden.
Onze eerste stop was de euromast.
Het ging eindelijk gebeuren, na jaren alleen maar langs te zijn gefietst, ging ik nu echt de euromast op.
Eerst met een lift naar het restaurant halverwege op 112 meter en daarna omhoog met de euroscoop (denk pagode Efteling) die al rond draaiend de 185 meter aantikt.
Het uitzicht werd steeds weidser. Hier het Erasmus ziekenhuis.
Jammer dat het zo'n grijs en grauw weer was, het zicht was niet best. Op een heldere dag kun je 30 km ver kijken.
En daar is ze toch, ons bootje.
En een mooi uitzicht op de "Zwaan".
Zittend in de euroscoop ging het steeds hoger
Na het hoogste punt te hebben bereikt zakten we weer langzaam naar beneden. Op naar het restaurant voor een bakkie pleur.
We blijven toeristen he.
Na de koffie naar het vertrekpunt van de bus gelopen. Die kwam al ruim een kwartier te laat.
En we hoefden maar een halte mee. Volgens de bus gids reden we halte 3 en 4 omgedraaid vanwege de opgebroken straat. Volgens de routebeschrijving reden we wel goed. Kortom, "hij mot niet zo uit z'n nek lullen." Maakt niet uit, we kwamen aan bij de Spido.
Met de Abel Tasman hebben we de havens van Rotterdam eens goed vanaf het water kunnen zien. Lekker binnen vanachter het glas, want we waren wel op het dek begonnen, maar snel weer naar binnen gegaan. Toch nog wel erg frisjes buiten.
Koffie, broodje bal en havenuitzicht.
Schepen die moesten wachten op laden en lossen gingen voor anker aan die gele boeien, dat was een stuk goedkoper dan aan de kade.
En jawel, daar lag ze weer. Maar nu van de andere kant bekeken.
De kleinste haven van Rotterdam, die bij de oplevering al te klein bleek, door de opkomst van de stoomschepen.
Na de rondvaart liepen we terug naar het centrum. Eerst langs mijn oude school in de Maasstraat.
Wat nu een appartementencomplexje was. De ruimte in het souterrain, waar we praktijkles kregen herkende ik nog wel.
Op naar de Nieuwe Binnenweg 166, waar ik bij het Regionaal Orgaan Zuid Holland Zuid heb gewerkt. Het kantoor zat boven een meubelzaak. De meubelzaak was er nog, het kantoor was omgeturnd in een advocatenkantoor. En de pui is zwart geverfd.
Loek was aan het emmeren dat het zo ver lopen was, maar ik zei hem "ben je een haartje besodemietert, leg niet zo te zwammen".
Als laatste kwamen we langs het Shell gebouw op het Hofplein. Mijn laatste werkgever in Rotterdam.
Volgens mij staat het leeg.
Om 5 uur "waren we naar ze grootje" en wilden de bus terug naar de boot nemen.
En die kwam maar niet. "Ik staat hier effe wortel te schieten" zei ik nog tegen Loek. Eindelijk verscheen de bus, ze hadden zoveel vertraging dat ze er maar een dienst tussenuit hadden gehaald.
We reden weer een rondje, kwamen langs dit beeld op de Weena.
Het is gemaakt door Wessel Couzijn en heet officieel "belichaamde eenheid". De Rotterdammers hebben te weinig fantasie om dit erin te herkennen. Daarom hebben ze het beeld genoemd naar wat ze er wel in zien: de "schroothoop".
Ze hebben trouwens een voorkeur voor andere benamingen. De Beurstraverse, een winkelgebied bij de lijnbaan, werd al snel omgedoopt tot koopgoot.
We reden met de bus naar de voor ons laatste stop, die lag geheel ergens anders, zodat we nog een flink stuk moesten lopen. Weer terug op de boot even geposeerd bij oude hutkoffers.
We hadden een tafel gereserveerd in het Lido restaurant op de boot.
Loek z'n mixed grill was prima, mijn maaltijdsalade was zompig, door te royaal gebruik van dressing en veel te zout. Geen aanrader dus, "het was niet te nasse".
3e dag, zondag 3 april 2016
Om 11 uur moesten we uitchecken, maar eerst gingen we nog mee met de tour over de boot.
Eerst naar de machinekamer, waar een vrijwilliger ons uit de doeken deed hoe het er vroeger aan toe ging in het ruim. We begonnen op het d deck waar het zwembad was. Deze is niet gerenoveerd, vanwege de hoge kosten. Op de bodem van het bad was een mozaiek aangebracht, waarbij, als er water in stond, het net leek of er vissen rondzwommen.
We zagen de machines, het controle paneel, we vernamen dat de stookolie werd opgeslagen onder het laagste dek, in compartimenten. Zelfs tussen de 2 lagen van de scheepswand. Was er wat leeg dan werd dat gevuld met zeewater voor de stabiliteit.
De gids was goed op dreef, "hij lulde 5 kwartier in een uur".
Daarna mochten we met audiophones de rest van het schip op eigen houtje bekijken. Bij de meeste ruimtes stonden weer vrijwilligers die vertelden over de functie van die desbetreffende ruimte.
Een passagiersverblijf.
Officiersverblijf
De zitkamer van de kapitein
Zijn hut
Allemaal zeer royaal.
De bar voor de upperclass
Het theater met plek voor 550 mensen.
Van deze banken kon de leuning omgeklapt worden zodat men naar buiten kon kijken.
De 2 wielen waarmee de ankers afgelaten konden worden.
Je ziet de kettingen lopen
Alle reddingsboten hangen er nog.
Let op, ik sta op de rode stip waar Koningin Juliana stond toen ze het schip op 20 augustus 1959 in de vaart nam. De stip is na de restaurtie behouden gebleven.
Toch een momentje he? :-)
De danszaal voor de eerste klaspassagiers.
En dan het meest curieuze. De centrale trappen hadden een beweegbare wand in het midden zodat de eerste klas passagiers niet de andere reizigers tegen hoefden te komen als deze de trap namen.
Het schip is lang. Men kon de mijl lopen door 5 keer deze gang te lopen
