Dag 12, 16 februari 2017. Dubai

Vandaag staat Sharjah, 1 van de 7 emiraten op het programma en tevens een stad, gelegen op 40 km van Dubai. En net als Dubai gelegen aan een kreek. Dubai wordt de wilde zus genoemd, Sharjah wordt de rustige zus genoemd. Het emiraat heeft 1 miljoen inwoners en het  is iets groter dan Limburg. Het bevat 600 moskees. 

Op het culturele plein, waaraan een bibliotheek, moskee en paleis liggen, staat in het midden de afbeelsing van een opengeslagen koran.

Het strand met daarop de plaatselijke bevolking.

1 van de 600 moskees.

Aan de kreek

Dit is het centeum voor de islamitische kunst, ooit een oude soek, nu een museum

Onder de koepel is ons sterrenstelsel uitgebeeld met de sterrenbeelden.

De enige juiste manier om deze te fotograferen.

De moskee is het hart van de omliggende Islamitische gemeenschap. Moslims verzamelen zich hier als gelijken voor God, om vijf keer per dag te bidden. Daarna is er een samenzijn om nieuwtjes uit te wisselen, vriendschappen te versterken, werk voor goede doelen te organiseren en de lokale Islamitische gemeenschap in stand te houden.

De profeet Mohammed - vrede zij met hem - richtte de eerste moskee op als een plaats om te onderwijzen. Moskees zijn vervolgens centra's van het bestuderen van de heilige koran en de Islamitische manier van leven.

Een olifant klok.

Na het bezoek aan het museum gingen we naar Het Al Eslah Schoolmuseum.

Een klaslokkal

De "rijkelijk" gevulde bibliotheek

De meer traditionele onderwijs methode.

Dit museum is een inderdeel van een soek

Toen wij daar rondliepen, waren alle winkeltjes gesloten of stonden ol het punt van sluiten. 's Middags

Zijn veel winkels een paar uur dicht om 's avonds weer open te gaan.

De Feisal moskee, genoemd naar de vorige sultan van Saoedi Arabie. Gebouwd met een lening van dat land, vandaar de vernoeming naar hun vorst. Ook de drooglegging van Sharjah is een gevolg daarvan. Geen alcohol in t hele emiraat.

Als laatste bezochten we de blauwe soek met 600 winkeltjes. Geen gelukkige keuze van Kras. Het was lunchtijd en er was welgeteld 1 koffietentje. Voor de rest alleen maar goud en zilver winkels, sjaals en perzische kleden.

Hier hebben we de groitste deel van de tijd doorgebracht.

De middag was ter vrije besteding, naar de Dubai mall dan maar met de metro. Onze laatste dirhams stukslaan.

Weer die lange, lnge gangen door.

Zullen we deze kopen? Sorry, vuile ramen, regenbuitje met zand.

Of toch maar een Tesla?

Of toch maar een frappuccino, gewoon omdat dat lekker is.

Ons laatste diner in Dubai, op het buitenterras van de Ihop op de 2e verdieping met uitzicht op de Burj Khalifa. Tj en die is zo hoog dat je die echt niet in zijn geheel op de foto krijgt.

Morgen ijselijk vroeg op, de vlucht naar huis met tussenstop in Boedapest. Het was een mooie vakantie.

Dag 11, 15 februari 2017. Dubai

Vandaag zou een lnge dag worden ruim 500 km terug naar Dubai. 

Op de balreep nog wat fotoos van de tearoom in het hotel gemaakt.

Gisterenavond wilden we koffie drinken en ol het terras bij het zwembad werd ons te kennen gegeven dat we daar koffie konden drinken. Voor alle zekerheid nog even aan de kber die daar rondliep gevraagd. Ja, ja, coffee, yes. Dus wij gaan zitten en bestellen koffie. Maar nee, ze hadden alleen thee. Pffft vermoeiend hoor.

Toen we een beetje zoekend door de lobby liepen kwam de ober van het terras aanlopen om te vertellen dat we er toch konden zitten en koffie bestellen. Zei ik al dat de Lmani soms een beetje vermoeiend zijn? 

Dit was ons hotel, Al Falaj.

En dit waren de vogels op het terras. Met felgeel omfande ogen.

Maar dan, de bus in. Net schoolkinderen, we stonden vooraan, omdat sommigen persee op de achterbank wilden vanwege hun lange benen. De bus blonk namelijk niet uit in beenruimte en alleen de achterbank had genoeg.

Onze eerste stop was de vismarkt in Barka. Weinig bedrijvigheid, vanwege een tegenvallende visvangst de afgelopen nacht. Het waaide te hard.

De veilingmeester had wei ig te doen.

Dit geitje had genoeg groenvoer, maar mekkerde desondanks hartverscheurend.

De bedoeling was dat we daarna naar een fort/kasteel zouden rijden, maar bij de afslag stond een snauwende politieman en 2 politiewagens, die de weg hermetisch afgesloten hadden vanwege de toer van Oman. Wielerwedstrijd. Dan maar naar een warmwaterbron van Nakhal, de Ain Al Thawarah, waar weer garudavisjes zwommen

Ja, knabbelen maar. Lekker warm water.

Toen we terug reden naar de grote weg, bleek de afslag naar fort Nakhal wel open te zijn en zagen we alsnof het hoogste fort van Oman, gebouwd uit op een berg. Men vermoed dat dit fort in pre islamitische tijden is gebouwd. Door de eeuwen heen is het fort veel gerenoveerd. Ook zijn bijvoorbeeld de buitenmuren en de hoofdingang bijgebouwd in de 19e eeuw.

In het lagere gedeelte zijn een put, een opslag en een moskee te vinden, in het hogere de kamers, receptie en kinderkamers.

Gangetjes, trappetjes, we klommen trap op en trap af.

De dameskamer.

De kinderkamer

Mooie doorkijkjes op de palmbomen

Daarna zette Chauffeur Ali er de sokken in, we moesten kilometers maken. Af en toe een sanitaire stop en door. De grens met De Emiraten werd binnen een half uur geslecht, het ging onwaarschijnlijk snel. Eerst een uitreisstempel halen in Oman, dan een stuk niemandsland en dan in een inreisstempel bij de Emiraten halen. Daarna kwam er een politieagent controleren in de bus of we er allemaal zaten en een paar honderd meter verderop weer een agent die controleerde of de stempel in het paspoort stond. Maar daarna waren we dan toch echt weer terug in De VAE. Na 10 minuten zagen we een Mall en warempel weer een zwarte bus. We namen afscheid van Maha en Ali en onze plexible man in De Emiraten begroette ons met een handdruk. Dit keer heette de chauffeur Moustafa.

De koffers werden overgeheveld en we reden weer.

Het werd al drukker en drukker op de weg, totdat er aan de andere kant van de weg een enorme file stond, woon-werkverkeer uit Dubai. Om 7 uur waren we weer in hotel Radiz, binna 12 uur onderweg geweest. Ik ben gaar.