Dag 23 en 24 Amsterdam

Zondagavond zijn we voor het laatst gaan eten bij de Family Inn. Ik bestelde een salade, lunch size en kreeg me daar toch een bord vol, dat moest een vergissing zijn. Ik heb het nog nagevraagd, maar nee, het was echt lunch size. Ik wil niet weten wat dinner size dan inhoudt.

Maandagmorgen regende het lekker door, we hebben de hele vakantie prachtig weer gehad en nu we naar huis gingen, sloeg het weer om. Het blijft nog wel heel warm.

Eerst hebben we de koffers ingepakt en wonder boven wonder, ze gingen, zij het met wat moeite, dicht.

Loek laadde alles in de auto terwijl ik nog even met de laatste kaarten naar de receptie liep, ze zouden ze voor me posten. Ook wilde ik graag even iemand van de afdeling "lost and found" spreken. Ik had mijn notitieboekje laten liggen de eerste dag in Orlando, of ze dat hadden gevonden. Helaas, het boekje blijft lost and never meer found.

Na het uitgebreide ontbijt, ik heb er van geprofiteerd en alles gegeten wat ik lekker vond, gingen we naar de Titanic experience. We hadden nog tijd zat voor we naar het vliegveld moesten.

Helaas mochten we binnen geen foto's maken, jammer want er zaten leuke items bij. We gingen zo'n beetje door de geschiedenis van de Titanic, je zag voorwerpen die uit het gezonken schip zijn gehaald, je liep zg. door de machine kamer, compleet met de herrie van stampende motoren erbij, er lag een heel groot, echt, ijsblok, ik vond het al zo fris in die ruimte. Een luxe suite was nagebouwd, er werden films vertoond en dit vond ik wel het mooiste. De trap.

Ik hoor jullie denken, uh, geen foto's? Nou ja, als jij niks zegt, zeg ik ook niks.

We hebben er toch snel anderhalf uur doorgebracht. 

Daarna was het tijd richting vliegveld te vertrekken. Tina kreeg het vervolgens weer eens op haar heupjes en stuurde ons de snelweg af en op. En telkens mochten we weer tol betalen. De laatste keer moest dat gepast, want er was geen bemand tolhokje. Ja, dan sta je daar, je kunt niet voor of achteruit, auto's vliegen langs je heen door de tolpootjes met gepast geld. Maar dat hadden we net bij de vorige tolpoort uitgegeven toen we de weg af moesten en Tina zich bedacht en ons die weg weer opstuurde. Euro's dan maar. Helaas trapte de automaat daar niet in en zijn we door rood gereden. Ik hoorde wel een alarm, maar zag geen flits. Duimen maar dat we niet op de foto staan en zomaar 100 dollar lichter zijn.

We kwamen ondanks de langere weg ruim op tijd aan op Sanford airport. Alleen Arke vertrok vanaf die terminal en wij waren de laatste vlucht.

Een gedenkwaardige vlucht, waar we kennis hebben mogen maken met Vespertje, een jochie van net geen 2, dat het de halve vlucht op een krijsen heeft gezet. Hij wilde niet zitten, maar staan, lopen en al helemaal niet in de riemen. Helaas, die vlieger ging niet op, hij moest zitten met de riemen vast. En vanwege flinke turbulentie moesten ze ook heel lang vast blijven. Ves ging te keer, het joch was helemaal overstuur en krijste steeds harder. De man voor hem kreeg telkens de volle laag, want Vesje trapte ook nog telkens tegen de stoel.

En mama Ves maar sussen, wil je je tut, wil je je boekje, zal ik zingen, voorlezen, wil je een filmpje op de Ipad, wil je bij papa, wil je bij mama, wil je dit, wil je dat? Ik werd eerlijk gezegd gekker van haar dan van het hele kind. Hoe het hele kind zich voelde onder dat spervuur van vragen laat zich raden. Vader zat heel stoïcijns aan de andere kant een film te kijken en bemoeide zich nergens mee. Een keer zei hij dat mams eens even niets moest zeggen tegen Ves, waarop mama ging uitleggen dat ze niks meer ging zeggen en dat uitleggen stug volhield. Daarna was het: Vesper, ik tel tot  drie, 1,2...... Ik tel tot drie hoor, 1,2... Je moest moeders wel prijzen om haar geduld, want ze bleef tellen en vragen aan het joch wat hij wilde. Gelukkig heeft hij af en toe een uurtje geslapen, wat een oorverdovende stilte opleverde in het vliegtuig en een zucht van verlichting bij alle passagiers.

We kwamen ruim een uur te vroeg aan in Amsterdam, wind mee, dan weet je het wel. We landden zowat in Haarlem en mochten nog een heel stuk moesten taxiën, toen nog een heel eind lopen naar de bagageband. Kitty was net gearriveerd en stond aan de andere kant van de ruit te wachten.

We konden elkaar niet horen, alleen zien, maar met de telefoon was dat zo opgelost. Ken je die series waarbij gevangen via de telefoon met mensen aan de andere kant van het raam praten? Zo voelde ik me ook. Hihi.

Ons laatste uitstapje van deze vakantie was Zeist, Kitty's kamer, want die had ik nog niet gezien.

Gezien!

Om half 5 draaiden we de oprit op, om Kelly nog net de straat uit te zien fietsen. Die ging nog vlug wat melk halen, want ik wilde koffie!

Maar Amerika, I'll be back!!

Dag 22, Orlando, Florida

We zijn terug waar we de rondreis begonnen, in het Hilton in Orlando. En hoewel het weer heel warm is, zo'n 34 graden, is het weer totaal anders, het is donker, het regent en het waait, je ziet de palmbomen heen en weer gaan.

Vanmorgen na het beste continentale ontbijt wat we deze rondreis hebben gehad, vertrokken via de I. 95 en een stukje A1a langs de kust.

De golven waren niet hoog genoeg voor deze surfer.

Dan de US 40 naar Orlando,  we waren er eerder dan verwacht, dus zijn we eerst

bij de Village inn, gaan lunchen en daarna naar Ripley's believe it or not gegaan.

Dat was heel leuk, maar wel een pittige entreeprijs voor een betrekkelijk kort verblijf.

De voorkant ziet er al fascinerend uit.

Mister Ripley himself, die in de jaren 30 van overal uit de wereld vreemde voorwerpen verzameld heeft en dat in verschillende musea heeft ondergebracht.

Ook huisvlijt is er goed vertegenwoordigd, Beyoncé gemaakt van snoep.

Wall-E van auto onderdelen

John Lennon, gesneden uit een telefoonboek.

Ach, als je onze boeken opstapelt kom je hoger.

Zie je het?

Deze kamer liep aan alle kanten schuin, maar de biljartbal rolde naar de hoogste hoek, leek het.

Mike! Ik had van 'm gehoord. De kip zonder kop, die nog anderhalf jaar leefde na onthoofd te zijn. Een gedeelte van de hersenstam bleef intact. Hij is overleden doordat een stukje graan in zijn slokdarm bleef steken.

Robert Wadlow, de langste man die ooit heeft geleefd, 272 cm lang, geboren op 22 febr. 1918.

Bij zijn geboorte woog hij 8 pond en 6 ons, maar al snel begon hij extreem snel te roeien. Hij overleed op 22 jarige leeftijd.

Er kan meer met papier machee.

Extra super Mario van stukjes hout.

2 koppig lam.

En zo ging het nog wel een tijdje door. Als laatste moesten we door een tunnel die helemaal verlicht was met alle kleuren blacklight en die draaide rond, terwijl wij over een brug er doorheen moesten. Die brug stond stil, maar het leek alsof hij naar de ene kant overhelde. Raar!

Nu zitten we in het hotel en gaan zo een hapje eten, waarschijnlijk weer aan de overkant van de weg.

 

Dag 21, St. Augustin Florida

Vandaag hebben we Georgia verlaten om terug te gaan naar Florida.

Ik heb dit hotel een vrij slechte review gegeven, hoewel de bedden goed waren, het ontbijt volgens verwachting en de receptie heel behulpzaam. Maar geen INTERNET, een douchekop met een prutstraaltje, zodat het een eeuwigheid duurde voor mijn haar uitgespoeld was.

De gordijnen konden niet dicht, maar met de kussens kon ik wat smokkelen en heb ik al verteld dat er er geen INTERNET was? Er was nog wat, maar dat weet ik al niet meer. Teveel hotels en motels achter elkaar gezien.

Het hotel stond in een complete stad van alleen maar hotels, motels en restaurants, overal waar je keek.

Vanmorgen zijn we eerst nog even naar downtown Savannah gereden, toch nog een half uurtje rijden en hebben daar wat rond gelopen. 

De huizen waren allemaal met de doorgaande weg verbonden door een brug, daaronder liep een andere straat.

Toen naar een flea market, ook een half uurtje rijden. We kwamen weer langs ons hotel, het was gewoon aan de overkant. Tja, ik had dus eerst eens moeten kijken welke van de twee het dichtsbij lag, zo blijf je natuurlijk rijden.

Daarna op weg naar St. Augustine. Het oudste stadje van Amerika, gesticht door de Spanjaarden en dan met name Don Pedro Menendez de Aviles in 1565.

Na ingecheckt te hebben in het Best Western zijn we naar Kingstreet gereden midden in het historisch centrum.

De Spaanse invloeden zijn overal zichtbaar in de overheidsgebouwen en de universiteit.

Mooie tuinen ook.

Daarna naar St. Georges street, een oer gezellige straat met winkeltjes, restaurantjes, live muziek en geheel autovrij. 

Ik vond dit wel een heel duidelijk briefje, ja toch? Niet dan?

Leuke winkel eigenaars ook.

De fontein der eeuwige jeugd, tja, we zullen ons opnieuw aan iedereen moeten voorstellen als we terug zijn. Het effect is onbeschrijfelijk, jullie zullen het wel zien.

Vanavond zijn we aan de overkant van de weg gaan eten. Dat had nogal wat voeten in de aarde, want in Amerika neem je daarvoor natuurlijk de auto. Wij dus niet. Nu zijn Amerikanen tegenover andere automobilisten heel beleefd, maar zodra je voetganger wordt ben je een levende prooi. Om over te steken moesten we eerst een stoplicht vinden, want recht voor ons hotel oversteken zou pure zelfmoord zijn. Eerst een heel stuk naar links gelopen, toen overgestoken, terwijl verkeer van achter ons gewoon rechtsaf sloeg en niet stopte, je moest echt goed uitkijken. Daarna weer een heel stuk terug gelopen tot we bij het restaurant waren. Terug dezelfde routine met dit verschil dat het nu donker was. We waren al halverwege de rijbaan toen een {#%^*¥$ van een automobilste nog vlak voor ons langs de weg opschoot.  

Na rijp beraad hebben we besloten morgen niet naar cape Canaveral te gaan. Het is een tour van bijna een dag, dan moeten we walgelijk vroeg weg zijn hier. En we hebben al heel veel items gezien in Washington, het voegt misschien toch niet zoveel meer toe. We gaan lekker chillebillen de laatste anderhalve dag. 

Dag 20, Savannah Georgia

I have Georgia on my mind. Voordat we vanmorgen op weg gingen naar Savannah, moest er eerst ontbeten worden. Hebben ze hier niks fatsoenlijks voor het ontbijt? Alleen maar kip en burgers. Voor we het opgaven zagen we dan toch een Ihop liggen. Pancakes dan maar.

Really? Voor 1 persoon? Ik heb mijn best gedaan.

Boone Hall Plantation lag maar 11 km van ons hotel, dus we waren er zo.

De beroemde eikenlaan van anderhalve mijl lang.

De originele slavenhuizen langs de weg

En het plantagehuis: Boone Hall, bij ons beter bekend als Mont Royal.

Even de geschiedenis van Boone Hall. In 1681 gebouwd door de eerste eigenaar Major John Boone. Het zag er in de verste verte niet uit zoals het nu is, het was gewoon een houten " farm house" . Na een paar keer in andere handen te zijn overgegaan, werd het in 1936 gekocht met al het land, zo'n 10 km2 voor 55.000 dollar. Vervolgens gesloopt en toen werd het huidige huis gebouwd, zoals wij ons, door Hollywood films, een plantagehuis voorstellen.

Als eerste hebben wij een toer in het huis gehad, helaas mochten er geen foto's gemaakt worden. Maar het was sjiek de friemel. Er stond een piano welke 50.000 dollar waard is, zet dat eens even af tegen de waarde van het huis toen het werd gekocht.

De bovenverdieping was privé, van de broer en zus die het huis en plantage in bezit hebben, woont de zus regelmatig in het huis. Ze heeft dus altijd gasten over de vloer, want op 2 dagen na, zijn er altijd tours. De broer woont in een huis op het landgoed. Door de jaren heen is Boone Hall altijd een actieve plantage gewest, van indigo, naar katoen, bakstenen en pecannoten, naar aardbeien, pompoenen, allerlei groenten en hout vandaag de dag. Ook kun je er trouwen, worden er feesten gegeven, zoals de  highland ganes, waar net van alles voor werd opgezet. Er zijn Halloween tours, een maisdoolhof.

Na de huis toer, kregen we een uitleg bij de slavenhuizen

De huizen waren van steen, wat heel ongewoon was, doorgaans waren ze van hout. Op Boone Hall was ook een steenfabriek, tot 4 miljoen stenen werden er jaarlijks door de slaven gemaakt. Fort Sumter heeft er ook heel wat in zijn vesting zitten. Afgekeurde stenen werden gebruikt voor de slavenhutten. Tot 16 personen woonden er in de hutten. Meestal de slaven die een vak beheersten zoals smit, timmerman. Slaven die in de katoen werkten hadden wel houten hutten, vlakbij het veld.

Toen was het tijd voor een toer over de plantage. 

Dit was de katoenschuur, nu in de stutten om verbouwd te worden tot restaurant.

Sago, heel snel groeiend, giftig voor dieren en kleine kinderen.

Links was zout water, rechts is het water zoet en er leeft ook van alles in.

Aligators bijvoorbeeld.

Ook was er een vlindertuin met tamme vlinders, ze bleven geduldig zitten als ik ze op de foto zette.

Daarna de 9 slavenhutten bekeken

In elke hut lieten ze een gedeelte van de geschiedenis zien.

Zo had de inrichting kunnen zijn. De ladder rechts ging naar een zolder waar de kinderen sliepen. Ze kregen net genoeg kleding om zich te bedekken, net genoeg eten om in leven te blijven, maar lang niet genoeg om 12 uur lang zwaar veld werk te doen. Uit gevonden, begraven botjes onder het huis, bleek dat ze zelf 's nachts op jacht gingen op vlees.

Op een gegeven moment werd het toegestaan om een huis als kerk te gebruiken, wat heel lang niet mocht..

Quilt gemaakt door een slavin.

Alle stenen huizen staan er nog in dezelfde conditie als waarin ze werden gebouwd.

Zicht op het huis.

De deuren in het huis waren breder dan normaal, dat had een reden. De dames droegen zulke wijde petticoats, dat ze anders niet door de deuropening konden.

 

 

 

Terug via de eikenlaan naar de volgende bestemming.