Italie. Bergamo. Dag 8

De laatste dag alweer, een week is zo om.

We reden naar Bergamo waar we nog even tijd hadden om naar de oude stad te gaan. Met een hele mooie kerk

Mooi uitzicht

Relaxed in het vliegtuig, 2 lege plaatsen naast mij. 

Loek had de middenstoel vrij.

We kwamen een kwartier eerder dan gepland aan op Weeze. 

En nu weer wennen aan beduidend lagere temperaturen.

Dit was onze groep

Italië. Venetië. Dag 7

Iets vroeger dan gebruikelijk zaten we in de bus voor de 2 1/2 uur durende rit naar Venetië. Dit is de toegangsweg naar de stad.

De bus werd geparkeerd op de busterminal a 240 euro per dag. Personenwagens betalen 50 euro.

Wij liepen naar de vaporetto die ons naar het San Marcoplein zou brengen.

Loek had zijn Google t-shirt aan en dat heeft gedurende dag veel opmerkingen opgeleverd.

Waterbussen voeren af en aan met verschillende bushaltes tussendoor. Het is gewoon een lijndienst op het water.

Onze halte komt eraan.

Hier zie je de Campanile boven alles uitsteken. Het is een 98,5 meter hoge klokkentoren op het San Marcoplein. De toren heeft een klokkenkamer met vijf klokken, met elk een andere functie. Bovenop staat een beeld van de aartsengel Gabriel. De eerste toren is uit 1173 en deed dienst als vuurtoren. Met de bouw ervan was men in negende eeuw begonnen. In de zestiende eeuw heeft de toren zijn huidige hoogte gekregen. De Campanile heeft een spiraalvormige opwaartse gang, die tot de top leidt. Zo konden hoogwaardigheidsbekleders te paard tot helemaal bovenin de toren rijden.

In 1902 stortte de klokkentoren in toen men geprobeerd had een moderne lift in het gebouw aan te brengen en de stabiliserende hulpconstructie verwijderde. Ook de Loggetta, het gebouw aan de voet van de toren, werd daarbij verwoest. Er waren geen menselijke slachtoffers. De toren en logetta werden daarna in de oorspronkelijke stijl herbouwd en gereedgesteld in 1912.

We stapten uit op de promenade die langs de Canal Grande ligt. Deze constructies lagen her en der en zijn bedoeld om bij hoog water een vlonder te bouwen om mensen met droge voeten naar de vaporetti te krijgen.

We liepen naar het Palazzo Ducale op het San Marcoplein. Wij waren met Paul en een aantal anderen tot aan het San Marcoplein gevaren. Sebastiaan was met de rest halverwege uitgestapt en was gaan lopen.

 Het dogenpaleis.

En uiteraard de beroemde Basilic di San Marco, waar een rij voor stond, die bewonderenswaardig snel opschoot. Helaas stond de basiliek half in de steigers zodat je geen mooi plaatje kreeg.

Zo ziet hij er in volle glorie uit

Prachtige mozaiek op de vloer

En geweldige beschilderingen op muur en plafond

We mochten geen rugzakken mee naar binnen nemen, Paul bleef buiten staan met de tassen.

Daarna werd het weer tijd voor een terrasje.

Zalige cappuccino.

Daarna werden we losgelaten om zelf Venetië te bekijken. Eerst maar eens terug naar het plein om de duiven te voeren.

Sjieke obers op het plein, met sjieke prijzen op de menukaart. Een strijkje erbij.

En dan naar de Rialtobrug, die, jawel in de steigers stond.

Zo ziet hij er uit zonder steigers

Door allemaal smalle en minder smalle straatjes gelopen, bruggetjes op en af. Straten zonder en bomvol toeristen.

Toeriste

Dat loopt dood. Toch was Venetië gemakkelijk te belopen, alle bordjes wezen of naar het San Marcoplein of naar de Rialtobrug.

Drukte op de vaarwegen.

Geen aandacht voor de omgeving, alleen voor hun selfies.

Een mooi doorkijkje.

Een deel van de groep liep terug met Sebastiaan naar de busterminal. Hoewel hij zijn best deed ons af te schudden kwamen we allemaal na een uur lopen aan op de plek van bestemming.

Terug in de bus naar ons hotel voor de laatste keer dineren met z'n allen.

Italië. Verona dag 6

Op ruim een uur rijden van Toscolano ligt Verona, wat we vandaag hebben bezocht. De stad wordt doorkruist door de rivier de Adige. Hier ben ik even gebombardeerd tot gids.

Via de Ponte Pietra,  een Romeinse brug uit de 1e eeuw v. Chr. liepen we het oude centrum binnen. 

Op het plein stond deze 84 meter hoge toren die door 3 architecten is gebouwd. Je ziet precies waar de ene ophield en de andere begon. Het is tot op vandaag het hoogste gebouw in Verona.

Mooie beschilderde huizen

We bezochten het graf van Scaligero wat van buitenaf is te zien.

De naam betekent trap, zie de kleine trappetjes in het hekwerk.

De Casa di Giulietta: Shakespeare's Romeo en Julia speelt zich af in Verona. Hoewel hij zelf nooit de stad heeft bezocht, heeft hij haar veel bekendheid gegeven met dit werk. Het personage van Julia is gekoppeld aan een echte vrouw, die in de Via Capello heeft gewoond. Haar huis staat er nog, maar het balkonnetje is er in de jaren 30 aan vast gebouwd.  Het was loeidruk.

Maar daar is tie dan, het balkon, met een Julia. O, Romeo where art thou? Verbeter me maar Kelly.

Op de binnenplaats staat een bronzen beeld van de jongedame. Een legende wil dat wie haar rechterborst beroert geluk in de liefde zal kennen. Rechterborst dames.

Via een stukje oude Romeinse weg

liepen we naar de Arena.

Het Romeinse amfitheater uit de 1e eeuw na Christus is het op twee na grootste amfitheater in de wereld: alleen het Collosseum in Rome en het amfitheater in Capua zijn groter. Het heeft een uitstekende akoestiek, die per ongeluk ontdekt werd in 1913 toen een operazanger wilde oefenen op zijn rol als Radames in Aida.  Sindsdien wordt er elk jaar in de zomer het Operafestival Verona gehouden. De Arena biedt plaats aan ongeveer 20000 toeschouwers, van wie het merendeel nog op de originele stenen zittingen plaats kan nemen.

Na de bezichtiging van het theater konden we op eigen houtje Verona verkennen. Toevallig kwamen we weer uit bij Casa di Giulietta, waar de drukte was opgelost.

Via de Ponte Scaligero verlieten we de binnenstad.

De typische V kantelen is het kenmerk van de familie Scaligero.

Na Verona zijn we nog een uurtje in Desenzano geweest, hoofdzakelijk voor een kop koffie en een terrasje. En nu is het wachten op het (karige) avondeten.