Mexico. Dag 9, 24 juni 2015

Na een lange, lange zit, waarbij ik nog even naar het strand ben gewandeld om de benen te strekken, werden we iets voor vijven opgehaald door het busje. Bij de incheckbalie kregen we elk een voucher van 5 euro vanwege de vertraging. Daar hebben we deels een hamburger van gehaald, want het was tenslotte etenstijd en wie weet hoe lang het nog zou duren voordat je te eten kreeg in het vliegtuig.

Probeer dat maar eens elegant naar binnen te werken.

Het vliegtuig vertrok 20 minuten eerder en na een vlucht van bijna 9 uur waren we weer op Schiphol.

Daar waren onderhand de laatste koffers die van de band rolden de onze en het shuttlebusje bleek te klein voor al die passagiers die stonden te wachten, gelukkig stuurden ze niet snel daarna een grote bus. Al met al duurde het 2 uur van landen tot aan auto.

En nu weer terug naar de dingen van alle dag. Wassen, boodschappen doen, koken, poetsen. Jottum.

Mexico. Dag 8, 23 juni 2015

Vanmorgen eens a la carte gaan ontbijten. Verse jus, cappuccino, wafels, vers fruit, dat hadden we eerder moeten doen.

Restanten van het ontbijt.

Het heeft vanochtend vroeg geonweerd en gehoosd. De vloer van het restaurant was nog helemaal nat, het water loopt natuurlijk zo naar binnen.

Juist op het moment dat we de koffers naar de receptie wilden brengen barstte het weer los.

Om 12 uur moesten we de kamer af zijn, maar we mochten nog tot 2 uur gebruik maken van het restaurant. 

Om kwart voor drie zouden we dan opgehaald worden om naar het vliegveld te gaan. Helaas kwam Loek net met de mededeling dat we al 2 1/2 uur vertraging hebben. We worden pas om kwart over 5 opgehaald. Dat wordt een lange zit in de bar. Met uitzicht op de sigarenmaker.

Mexico. Dag 7, 22 juni 2015

Gisteren Dora het kamermeisje een fooi gegeven en haar dankbaarheid kwam tot uiting in deze hond, gemaakt van handdoeken.

Voor de laatste keer liepen we naar de overkant van de straat om te ontbijten, morgen ontbijten we a la carte.

Dit is ons hotel, de ingang naast het busje is onze ingang naar de kamer.

Nog een paar coctails uitgeprobeerd vandaag, je denkt dat er geen alcohol inzit. Het Breezer effect.

Sexo en la playa.

De hele dag trekken er mannen met gitaren, viool, accordeon, harp en trompet langs de terrasjes om te vragen of ze mogen spelen voor ons. Ook mannen met rozen, mannen die sprinkhanen maken van palmbladeren, kinderen met gevlochten armbandjes, bedelaars.

De eerste categorie wenst je nog een fijne dag als je negatief antwoord, de laatste is wat hardnekkiger en blijft een tijdje staan. Oma kan daar niet tegen en geeft dan wat.

Na het avondeten afscheid genomen van Victor. Ja hoor jong, volgend jaar weer:-)

Mexico. Dag 6, 21 juni 2015

Ik zit lekker op het balkon te typen, Loek leest en oma ligt aan het zwembad. Ik ga haar zo gezelschap houden als er nog een bedje vrij is. 

Weer lekker ontbeten met pancakes, poptarts en vers fruit in la Ceiba.

Vanmorgen weer wat gewandeld en er 2 tuniekjes aan over gehouden. Met de volgende vakantie in het achterhoofd is het een "verantwoorde" aanschaf. We worden overal aangesproken door winkeleigenaars. Do you remember me, I'm you waiter from la Ceiba. I have the day off, come look in my mother/uncle/nephew's shop. Nu is het herkennen van Mexicaanse obers een hele klus voor ons Nederlanders, want het zijn net Chinezen, ze lijken allemaal op elkaar.  Alleen Victor zou ik wel herkennen nu. Hij is onze vaste ober 's avonds en gisterenavond fluisterde hij ons toe dat hij vanavond aan de andere kant van de zaak obert en of we daar dan kwamen zitten. Wij willen graag aan de straatkant, vanwege de gestage stroom toeristen die voorbij loopt. Leuk om hun outfits te becommentariëren. (Waar blijft de modepolitie als je ze nodig hebt). Nou Victor zorgt wel dat er een tafeltje voor ons klaar staat. Victor vindt de fooien heel leuk denk ik. Nu verdient een ober hier het minimumloon, wat zo'n 70 pesos per dag is, omgerekend 4,20 euro. Daar komt een gemiddelde Nederlanse puber niet eens het bed voor uit.

Bij het koffiedrinken (doe mij maar een pinada) verbaasden we ons erover dat het zo schoon is hier. Er ligt werkelijk geen papiertje op straat. 

Er is geen plek meer bij het zwembad, ik kan oma van hieruit precies door de palmbladeren zien. 

Blijven we toch lekker op het balkon zitten.

Het sigarenfabriekje aan de overkant.

Loek en ik zijn vanmiddag de hele 5th Avenue afgelopen, oma bleef in de bar zitten en maakte het de serveersters errug moeilijk met haar bestelling.

Wij hebben nog wat kaarten gekocht. Lees ik nadat we alles hebben gepost dit:

Hij is weer fijn. 

Daarna weer aan de koffie in de bar, waar oma nog steeds zat. We zaten er nog geen minuut toen er een verse pizza werd gebracht, had ze besteld.

Terug naar de kamer. Zitten er nog leguanen?

In La Tulipana werden er meteen tafeltjes aan elkaar geschoven toen wij aan kwamen lopen.

Victor liep zich de benen onder zijn lijf vandaan om het ons naar de zin te maken.

En nu uitbuiken.

Mexico. Dag 5, 20 juni 2015

Om 7.05 zouden Loek en ik opgehaald worden door een busje om ons naar Chitzen Itza te brengen. Mam sliep nog maar had een briefje achter gelaten.

We moesten bij hotel Gran Porto wachten op de bus. Die pas om half 8 verscheen, dus ik had al visioenen dat ze ons vergeten hadden. Het was een klein busje met plaats voor 8 personen. Die bracht ons naar een hotelcomplex Riu. Daar stapten we over in een grote touringcar en maakten we kennis met Deborah, onze Nederlandse gids van vandaag. Die heeft werkelijk waar de hele rit van 2 uur tot aan de eerste stop vol gepraat. Het was een souvenierwinkel waar we uitleg kregen over een bepaalde steensoort en hoe je kon zien of deze echt was of niet. Kwestie van in het water leggen, dan werd de zwarte kleur bruin. Ook vertelde hij wat je allemaal met agave kon doen. Onder andere papier van maken, zeep en naald en draad.

Nog een lekker drankje, wat naar anijs smaakte.

Waarna we weer op weg gingen. Chitzen Itza is 3 uur rijden. Bij de plek aangekomen kocht Deborah de kaartjes en liep gids nummer 2 op ons af: Renee. 

Zij ging ons anderhalf uur vermoeien met alle wetenswaardigheden van de oude Maja stad.

Maar eerst het meest in het ook springende gebouw van alle opgravingen, de tempel.

De voorkant, gerestaureerd en al en de achterkant en zijkant nog in vervallen staat.

Je mag helaas de 30 meter hoge tempel niet meer op nadat er een toeriste vanaf is gevallen en overleden is.

Het is een enorm complex, met tempels, zuilen, huizen etc. Ook een groot terrein dat werd gebruikt voor een balsport, waarbij de teamleider van het winnende team als offergave werd gebruikt om de regengod gunstig te stemmen. De ring die je daar aan de muur zit, daar moest de bal doorheen. Ik zeg: zwerkbal. Duidelijk. Zonder de bezemstelen.

Majahuis zoals ze nu nog steeds worden gebruikt.

Deze leguanen kwam je er ook tegen. 

En deze mieren die in een lange gestage stroom naar beneden liepen bladeren meezeulend.

Nadat we alle ins en outs van deze oude Majastad hadden vernomen, reden we een kleine 5 minuten verder naar ons lunchadres, met eten en dans.

Ook een tequillamuseum stond op het programma, waar we van een zeer snelle gids het hele bereidingsproces van tequilla leerden, met uiteraard een proeverijtje. De man achter me nam een slok en bleef er vervolgens bijna in.

Jaha, drank maakt meer kapot dan je lief is.

Typische stoelen in het park van Valladolid.

Valladolid is een echt koloniaal Spaans stadje.

Om half 5 verteokken we weer voor de drie uur durende rit naar ons hotel. We werden er ergens uitgezet wat ons totaal niet bekend voorkwam, gelukkig wist een ander stel wel de weg.

Mam zat in de sportbar te wachten en vertelde ons over haar ontmoeting met een leguaan, ze was zich kapot geschrokken, zo'n groot beest.

We hadden wel honger gekregen na zo'n lange dag. Helaas was het deze keer niet zo goed, de zalm was pikzwart aan de onderkant en derhalve flink uitgedroogd. Maar de salade was prima, ach we mogen helemaal niet klagen. All inclusive en dan ook nog a la carte eten en de afgelopen dagen was het heerlijk. 

 

Mexico. Dag 4, 19 juni 2015

Ik werd wakker met sokken aan en een t- shirt, grrrr airco. 

Vandaag de al snel ingeburgerde dagindeling: wandelen

lunchen

Siësta.

Mislukt konijn.

Vanmiddag de hotelshuttle genomen naar de beachclub van El Tukan. Viel een beetje tegen, een strand vol strandbedjes en een heel klein kraampje waar je wat te drinken kon bestellen. Geen terrasjes, puur een plek om te zonnen. Dat werd weer terug rijden met dezelfde shuttlebus.

Het avondeten gegeten in het a la carte restaurant en het toetje aan de overkant van onze kamer bij het buffet restaurant. En daarna op tijd naar bed, want morgen wordt een vroegertje.

Mexico. Dag 3, 18 juni 2015

Heerlijk geslapen, wel om 3 uur 's nachts wakker geworden met ijskoude voeten. De schuld van de airco! Sokken aangetrokken en verder geslapen.

Weer een lekker ontbijtje, met, verrassing: rijstepap met krenten. Niet griezelen, ondergetekende vindt dat juist heerlijk. 

Terug op de kamer had Dora, ons kamermeisje zich weer uitgeleefd:

Daarna ons ochtendwandelingetje gemaakt en daar zag Loek spiderman staan, 30 cm groot en in vergelijking met wat ze er op veilingssites voor vragen voor een prikkie. We zijn nu dus een beeldje van een actieman rijker. Past mooi bij Daryl, The Arrow en een vaag figuur uit breaking bad.

Als je zo door de winkelstraat loopt vraagt iedereen je naar binnen, maar niet zo agressief als in Egypte.

Wat ze daarna in het Spaans mompelen als je doorloopt versta ik gelukkig niet. 

Wifi in het hotel gaat niet gebeuren. Vanmorgen nog steeds niet. Bij Starbucks gaat het wel en laten we er daar nu alleen al op onze 5th avenue 3 van hebben. Eentje om de hoek, dus we moesten wel een tall frappuccino caramel met wipped cream gaan halen om internet te krijgen. Ach er zijn ergere dingen. Kitty's naam wordt steeds vreemder. Mijn eigen naam geef ik al niet meer omdat niemand die verstaat.

Inmiddels hebben we al een vast ritme, wandelen, lunchen, siesta, drankje, wandelen, diner, drankje.

Maar dat wandelen 's middags schaffen we af, veel te warm en te vochtig.

Kunstwerkjes met een meloen.

Vanmiddag nog wel naar het strand gelopen.

Het dranksysteem is hier een beetje omslachtig. Als je een drankje bestelt moet je je deurkaartje afgeven, terwijl je al met een zwart bandje om je pols loopt, wat betekent dat je alles mag bestellen. Als je je drankje krijgt, krijg je je pasje terug en bij vertrek moet je ook nog een bonnetje tekenen.

Toen we langs de receptie liepen zag ik dat de internetman klaar was met whatever hij aan het doen was en hoera, we jadden wifi.

Na het avondeten nog lang in het restaurant gezeten, waar Victor, de ober in a little English van alles  vertelde en vroeg. Vooral de leeftijd van oma vond hij interessant. Zelf was hij 25, getrouwd met een 20 jarige en vader van een 1 jarige spruit.

Mexico. Dag 2, 16 juni 2015

Na een niet zo geweldige nachtust, waarbij ik elk uur wakker werd, stond ik toch uitgerust op. Oma en Loek zaten allang op de bank te wachten.

We hebben 2 slaapkamers.

Oma heeft een driepersoonsbed.

Ze heeft ook een balkon met hangmat.

Er is een vrij kleine badkamer.

Na het ontbijt liepen we naar restaurant huppeldepup, voor een informatie bijeenkomst van ons reisbureau.

Na heel veel informatie hebben we een dagtrip naar Chitzen Iza geboekt, dat was het plan van begin af aan. 

Met een lekkere cappuccino erbij was het heerlijk zitten daar. En, delftsblauwe kopjes?

Ons hotel zit aan de 5th Avenue, een lange winkelstraat met souvenierwinkeltjes, restaurantjes en wat al niet meer.

Oma en ik hebben allebei een pareo gekocht, kan altijd van pas komen. Is het niet hier dan wel op een volgende reis als we een tempel of kerk bezoeken en zedig gekleed moeten zijn.

Na de lunch de Wal*mart bezocht. Ook hier? Jawel, ook hier.

We hebben in de bar gezeten en ons eens even alle passerende toeristen bekeken en vooral becommentarieerd. Coctail pinata is heerlijk en alcoholvrij.

Om 6 uur even naar de overkant van de straat gelopen en bij de host van het reisbureau geïnformeerd naar verdere excursies, zonder dat er zwemmen, snorkelen of duiken aan te pas kwam. Helaas overal moest gezwommen worden. Een markt was er alleen in Cancun en dat is nogal een hemelvaart met het openbaar vervoer. Nu heb ik wel het idee dat Jelmer de host niet echt op de hoogte was van alles, want op mijn vraag naar een postkantoor of in ieder geval postzegels antwoordde hij dat ze hier niet te krijgen waren en dat de post vaker niet dan wel aankwam. Tegenover ons hotel verkochten ze ansichtkaarten en ik ben toch eens gaan vragen of ze postzegels hadden. Jawel hoor, hoeveel wil je er? Nu heb ik ook weer de hoop dat er een aantal kaarten aankomen op de plaats van bestemming.

's Avonds hebben we a la carte gegeten in de hoop dat het eten wat warmer was. En inderdaad, het was gloeiend heet, lekker en veel. Ik had cocos shrimps met als toetje tiramisu.

Daarna in de sportbar de versiertrucs van een stel Engelse gasten gevolgd. Tot en met het traditionele tequilla drinken aan toe: zout, tequiilla en citroen. Ze vonden het niet echt lekker aan hun gezichten te zien.

Jammergenoeg doet de dvd speler het niet goed op een Mexicaanse t.v. Dus oma heeft pech.