Wenen, 17 juli 2016. Auf wiedersehn

De laatste dag alweer, de tijd vliegt. We besloten om met de U bahn naar de Stephansplatz te gaan.

De gemakkelijkste manier van reizen en onze 24 uurs kaartjes waren nog tot 1 uur geldig.

Het was behoorlijk druk op het plein, we liepen achter een geestelijke in het zwart, met een reuze roze sjerp om, naar het plein. De laatste souveniers werden gekocht en een terrasje opgezocht.

Ja, doe mij nog maar zo'n ijscoupe hoor.

Daarna liepen we verder richting opera waar we ons 3 kwartier hebben vermaakt met het kijken naar 4 jongeren die een fiets probeerden te huren. Het leven kan zo simpel zijn he. Trek de zak popcorn maar open en aanschouw. De eerste fiets was zo gehuurd, creditcard in de machine en de code bemachtigen waarmee de fiets werd losgemaakt. De 2e fiets wilde niet, wat er ook geprobeerd werd, ze had alle toetsen zeker 20 keer gehad, maar noppes. Er werd zelfs getelefoneerd en eindelijk was de 2e fiets ook voor elkaar. De derde en de vierde had ook wat voeten in de aarde, maar eindelijk hadden ze allemaal een fiets. Einde van de show.

Terug wandelden we naar het hotel door het park.

Dit park was mooier aangelegd dan dat op Schonbrunn. Dat was maar saai en stond vol onkruid. En veel asfalt en weinig tuin. Dit park was gezellig, een beetje Vondelpark idee, mensen die op een plaid op het gras zaten of lagen. De kinderwagen ernaast en maar hopen dat de baby doorsliep, zodat je zelf ook wat verloren uurtjes kon inhalen.

Ons hotel stond in het museumkwartier.

Om half 2 waren we terug in ons hotel waar al een airport taxi stond te wachten. Voor ons?

Wij hadden de taxi voor 2 uur besteld. Toch maar even gevraagd op wie hij stond te wachten.

Op Loik Penders. Dat is snel.  Dus maar ingestapt en veel te vroeg op de luchthaven. 

En daar kom je nog eens wat tegen. 

Met stip op nummer 1 qua gebak: de Anna Demel torte, beter dan sachertorte.

Weetje voor de nieuwsgierigen: Franz Sacher werkte rond 1832 als leerling in de keuken van de Oostenrijkse politicus Klemens von Metternich. Hij kreeg de opdracht om een nieuwe taart te bedenken. Het verhaal gaat dat een compacte, wat drogere taart de voorkeur verdiende boven een schuimige, luchtiger taart. Een chocoladetaart was in die tijd al wel bekend, maar Sacher ontwierp een nieuwe sensatie: een chocoladetaart in combinatie met een abrikozenvulling en een dikke glazuurlaag van chocola er bovenop. 

Het succesvolle recept leverde Sacher een nieuwe baan op in Boedapest. Maar hij keerde al na enige jaren terug naar Wenen, waar hij ging werken voor de hofleverancier Dehne. Later begon hij hier een eigen winkel. Christof Demel nam de zaak over van Dehne en maakte eveneens de geliefde Sachtertorte. Eduard Sacher, de zoon van Franz, opende in 1876 een restaurant achter de opera, het latere hotel Sacher. Vooral zijn vrouw Anna droeg bij aan het succes ervan. 

Toen na de Tweede Wereldoorlog elke inkomensverbetering welkom was, ontbrandde een ‘taartenoorlog’ tussen Demel en Sacher over het originele recept. Demel vulde de taart niet met abrikozenjam, maar smeerde de jam op de taart, direct onder de glazuurlaag. Volgens Demel deed hij dit naar het originele recept, dat Sacher aan hem had verkocht toen hij vertrok. Sacher bestreed dit ten zeerste. Het werd een strijd waar ze niet uit kwamen.Na een zeer langdurig proces oordeelde de rechter dat Sacher de originele taart mocht verkopen onder de naam ‘Original Sacher-Torte’. Alle andere bakkers, inclusief Demel, mochten hun taart Sachertorte noemen. Het verschil zit hem in het kleine streepje…

Wenen, 16 juli. Natuur historisch museum en de dierentuin

Voordat ik dit blog schrijf, even dit. Gotta catch them all nietwaar.

Vanuit het hotel is het een kippeneindje naar het Nationaal historisch museum. We liepen een rondje om het museum heen, want de ingang zat toch aan de voorkant, terwijl de pijl bij de deur anders deed vermoeden.

Het is een enorm gebouw met een enorme collectie. Een greep hieruit. De entree, waar volgens de kaart een enorme dinosaurusskelet moest staan, ala night at a museum. Nee dus.

De eerste die we tegenkwamen was het opgezette schoothondje van Maria Theresia uit de 19e eeuw.

Er waren geloof ik van alle diersoorten een of meerdere opgezette exemplaren te vinden.

Zelfs van uitgestorven diersoorten, knap hoor:-) Zie hier onze dappere dodo. De dodo was een vogel die leefde in de bossen op het eiland Mauritius. Het dier was ongeveer een meter hoog en kon venijnig van zich afbijten met zijn grote snavel. Verder zou hij vrij hulpeloos zijn geweest. Hij kon niet vliegen en rond de 17e eeuw overleed de laatste.

Bambi.

Bisons.

Hee, hallo daar.

Afrikaanse olifant

Indische olifant, met schattige kleine oortjes.

Und ein biber. (Justin?)

Op z'n tijd even omhoog kijken, want het gebouw op zich is al een kunstwerk.

Hedwig.

De nachtmerrie van captain Jack Sparrow, de kraken.

Maar ook prachtige vlinders en vogels.

En daar was de dinosaurus toch.

Nog wat Neanderthalers erbij. Voor de volledigheid, de meest linkse hoort er niet bij.

Bevolkingsgroei op onze aarde. De laatste cijfers versprongen constant met 3 of meer tegelijk.

Een terror bird of schrikvogel. Ook uitgestorven.

Het oudst gevonden beeldje. Figuur van Stratzing, 36.000 jaar oud.

Deze mag er ook zijn, Venus van Willendorf, 29.500 jaar oud.

Verder een hele tentoonstellin met foto's van planeten en manen, een enorme stenen en schelpen verzameling. Een infrarood foto van ons, rood is warm, groen en geel minder, blauw is koud.

En wie heeft onze auto in puin gereden?

Ik had er een hele dag kunnen blijven, maar we wilden ook nog even naar de dierentuin, naar dieren die wel nog leefden. Met een dagkaartje voor het OV stapten we op de metro. Eerst naar Karlplatz om daar over te stappen op de lijn naar Schonbrunn.

Het was een stuk drukker dan eergisteren, maar niet te. De dierentuin is heel ruim van opzet, de dieren hebben allemaal veel ruimte.

En wat doen ze daarmee? Slapen op 2 vierkante meter.

Of op 2 vierkante centimeter, want tel ze maar eens. Ik zag telkens nieuwe pootjes en staarten.

Het was druk bij de panda, de publiekstrekker bij uitstek. Hij zat daar rustig te eten, hele bamboestronken verdwenen in zijn bek.

Onze camera neemt 5 foto's achter elkaar bij minder licht en rangschikt die dan tot 1 mooie foto. Blijf stil staan adviseert het schermpje mij. Ik stond muisstil, de cheetah niet. Na 6 pogingen gaf ik het op. 

Dit was een enorme attractie. Een doodnormale huis, tuin en keukeneekhoorn, de zogenaamde eekhoornus domesticus, die helemaal niet bang was en zelfs op je arm klom als er nootjes te halen waren.

Zie je 'm loeren?

Er was van alles te zien, maar rond een uur of 5 zijn we weer terug gemetroodt naar ons hotel. Om 's avonds ergens in de buurt van de Stephansdom op een terrasje wat te eten.

Wenen, 15 juli, Verenigde Naties, Prater en 686 treden.

Vanmorgen op de rode lijn van de Hoho gestapt om daarna over te stappen op de blauwe lijn. 

We reden eerst naar het hundertwasserhaus, een kleurrijk huis ontworpen door Friedensreich Hundertwasser.

Volledige naam	Friedrich Stowasser
Pseudoniem	Friedensreich Hundertwasser
Geboren	Wenen, 15 december 1928
Overleden	Queen Elizabeth 2, 19 februari2000
Nationaliteit	Oostenrijks
Beroep(en)	Kunstenaar Architect

Daarna weer op de bus gestapt naar het Prater. Het Wiener Prater is een groot park gelegen in het tweede district (Leopoldstad) ten oosten van het stadscentrum. Met "Prater" wordt ook vaak verwezen naar een deel van het Prater dat ingericht is als attractiepark. De bekendste attractie is het grote reuzenrad uit 1897. Het Pretpark beslaat slechts een klein deel van de totale oppervlakte van het Prater, die ongeveer 6 km² bedraagt.

Het was oorspronkelijk een keizerlijk jachtgebied. In 1766 stelde Keizer Jozef II het gebied open voor het publiek. 

Het reuzenrad is 64,3 meter hoog. In de vorige eeuw is het reuzenrad afgebrand en weer opgebouwd. 

Van de oorspronkelijke 30 cabines bleven er 15 over. Er is ook een cabine ingericht als restaurant waar men een candlelight diner kan krijgen.

Dit uitzicht krijg je te zien als je boven aan gekomen bent.

Het pretpark is stukken groter dan we hadden verwacht. Deze grootste mobiele achtbaan heeft 5 loopings.

Er zijn spookhuizen.

Was ik hem toch even te snel af.

Wildwaterbanen, kermisattracties, attracties waarvan mijn maag zich al omdraaide als ik ze zag, indoor achtbanen, je kon daar gerust een dag doorbrengen.

Maar wij moesten door, naar de Verenigde Naties, we waren weer op een missie. 

Langs die schone blauwe Donau, de een na langste rivier van Europa, die in het Zwarte woud begint en eindigt in de Zwarte zee. 6869 km lang. Om te arriveren bij de VN. 

We moesten door de security, rugzak op de band, wijzelf door detectiepoortjes. Naar het bezoekerscentrum waar we een kaart hebben gekocht met een VN postzegel die ter plaatse werd afgestempeld. Missie volbracht.

En verder met de bus. De audioband is af en toe hilarisch. De Nederlandse, die de band het ingesproken leest volgens ons van een autocue en de hele tijd moet ze pauzeren voordat ze het volgende woord ziet. Zo krijg je hele kromme zinnen met pauzes op de raarste plekken en verkeerd uitgesproken woorden. Ik ben geen taalterrorist, maar hier krijg ik toch kromme tenen van.

Bij de Stephansdom aangekomen begonnen we aan de klim van de zuidelijke toren. 343 treden omhoog. Maar dan heb je weer een prachtig uitzicht.

De toren is 136,7 meter hoog en daarmee de op acht na hoogste kerktoren in de wereld. In het voormalige Oostenrijk-Hongarije mocht geen enkele kerktoren hoger zijn dan de zuidelijke toren van de Stephansdom. 

De daken waren juweeltjes.

De afdaling ging een stuk sneller maar duurde voor ons gevoel wel een stuk langer, er kwam geen eind aan de rondjes die we naar beneden draaiden

Dit hadden we wel verdiend:

Daarna zijn we voor de verandering eens gaan lopen. Ik had op de eerste dag al een Amerikaans restaurant gezien en Loek wilde ook wel eens wat anders dan een schitsel.

We stapten bij Fridays naar binnen en even was ik vergeten wat Amerikaans inhield toen ik een salade bestelde. Juist ja, een teiltje vol. Maar wel lekker. Chipotl Yukatan Chicken Salad.