Marokko, dag 7. Marakech, 6 november 2016

Gisterenavond zijn we naar een dinnershow geweest. 'Fantasia Chez Ali'.

Bij binnenkomst werden we meteen gefotografeerd.

Daarna liepen we door een 1001 nacht decor naar onze tent, waar we te eten kregen.

We zaten nog niet wel en breed of de trommelaars kwamen bij elke tafel hun kunsten vertonen. 

Dat was even leuk, maar niet de hele tijd. Hun "tekst" was ook maar magertjes: aaieaa.

De couscous kwam op tafel.

Loek ging op de foto met een danseres die amper tot zijn middel kwam.

Daarna begon de show in de arena met paarden, acrobaten op paarden, races met paarden en geweren en tot slot een buikdansact. Als slot was er een vuurwerkshow.

De wake up call vandaag van 7.30 was een uur te vroeg en bleek een vergissing. Ik heb 'm niet gehoord, Loek en de rest van de groep wel.

Het is vandaag een nationale feestdag in Marakech, de dag van de groene mars. In november 1975 organiseerde de Marokkaanse vorst Hassan 2 een Groene Mars naar de Westelijke Sahara, waarbij 350.000 Marokkanen naar het gebied werden gezonden. De Groene Mars slaagde: Spanje gaf de kolonie op en Marokko annexeerde twee derde van de Westelijke Sahara, en houdt dat deel van de woestijn tot op de dag van vandaag grotendeels in handen.

We vertrokken na een zeer karig ontbijt, naar de medina, ommuurd door een 19 km lange muur. De medina is 2 keer zo groot als die van Fes en er wonen 600.000 mensen.

De toren van de moskee van Marakech ligt op 1  verticale lijn met die van Sevilla en de onafgemaakte toren in Rabat. Allemaal gebouwd in 1155.

Als eerste gingen we naar de Majorell-tuinen, een botanische tuin. De tuin werd ontworpen door de Franse  kunstenaar Jacques  Majorelle in 1924. De kobaltblauwe kleur, kenmerkend voor vele decoratieve elementen in de tuin en het atelier, werd later naar deze kunstenaar vernoemd; Majorelleblauw.

Sinds 1949 zijn de tuin en het atelier van Majorelle opengesteld voor publiek. De tuin herbergt planten van alle vijf continenten, met nadruk van planten uit de cactusfamilie en bougainvillea. Vanaf 1980 was de Majorelletuin eigendom van de in 2008 overleden Franse modeontwerper Yves saint Laurent en zijn partner Pierre Bergé. In 1997 richtte Bergé een stichting op, die het behoud en beheer van de tuin op zich nam. Na zijn overlijden werd Saint Laurents as in de rozentuin verstrooid. Er staat ook een gedenkmonument.

Daarna stond het paleis Bahia op het programma. 

Zelfs in een paleis hebben ze een kattenluikje

In de tuinen stonden wilde sinaasappelbomen. Mustafa heeft aan de hand van de bladeren uitgelegd wat het verschil is. Met een hartje onderaan het blad is een wilde sinaasappel, zonder is een eetbare sinaasappel.

We hebben heerlijk koffie gedronken op een dakterras met uitzicht op broedende ooievaars. En na een wandeling door de medina reden we weer terug naar het hotel voor de lunch.

Na de lunch werden we naar het grote plein gebracht waar we 4 uur vrije tijd hadden. We slenterden wat over de marktjes, zagen allerlei kleurige kruiden en een ontstellend aantal mensen.

Eerst een lekkere ijskoffie en ijscoupe.

En dan maar weer een beetje rondlopen. Eigenlijk was 2 uur lang genoeg geweest. Toen we terugliepen vanuit een overvolle straat zag ik de tafellaken hangen. In woestijnkleuren zoals de verkoper aangaf. Loek begon fijn af te dingen, de eigenaar vertelde dat hij taekwondo leraar was, zwarte band, 2e dan, waarop Loek zei dat hij toch niet bang voor hem was en hem het door hem geboden bedrag gaf. Daar ging de verkoper mooi mee akkoord.

We liepen terug naar het grote plein en vonden een plekje boven op een dakterras. De zon begon onder te gaan en net toen we dachten dat we daar nog wel een tijdje konden blijven zitten, begon het te regenen.

Dan maar snel gaan schuilen bij het postkantoor. Dat hadden meer mensen in hun hoofd. Het stond aardig vol. Op het plein lieten slangenbezweerders, muzikanten, henna tatoeerders, acrobaren e.d. hun kunsten zien. Het stopte even met rgenen, maar tegen de tijd dat we met koetsjes naar het hotel terug zouden gaan regende het weer volop. We zaten gelukkig overdekt. Met 7 koetsen reden we terug, achter ons een koets met een lange remweg, want telkens botsten de paarden tegen onze koets aan. Onze koetsier werd het waarschijnlijk zat, want hij haalde op de overvolle weg in, om hem niet meer achter zich te hebben. Op een gegeven moment kwam Hassan uit de andere koets aanlopen of hij er bij ons in mocht. Hij was drijfnat, want hij zat op de bok en had geen overkapping. Natuurlijk, Marivi en ik schoven wel in. We hebben zeker een uur gereden voor we bij het hotel waren, het was abnormaal druk op de weg.

Het eten was zozo, groenten is een onbekend fenomeen hier. Soep waar een kip doorheen was gelopen, stukje vlees met veel zwoerd, wat frietjes erop en een bakje granaatappelpitjes na.

Maar goed, we hadden niet echt veel honger meer.

Morgen om half 6 wake up call, we vliegen weer naar huis.

Marokko, Dag 5. Beni Mellal, 4 november 2016

We rijden verder naar de aan de voet van het Midden-Atlasgebergte gelegen stad Beni Mellal waar we de komende nacht doorbrengen in hotel Tazerkount in Afourer.

We werden weer verrast vanmorgen door een rij fotoos die gisteren werden gemaakt bij ons bezoek aan de Medina.

Daarna stapten we de bus in voor een lange rit van 390 km naar Beni Mellal. 

In Ifrane hadden we de eerste stop. Deze stad wordt klein Oostenrijk genoemd en is heel on Marokkaans. Huizen in Oostenrijkse stijl, veel groen, een hele mooie, nette stad. Deze stad heeft de schoonste lucht van Marokko en is in de winter een bekende wintersportstad.

We pauzeerden even voor de frisse lucht en reden vervolgens door, langs Azrou, M'rirt waar de 

koffiestop was in cafe restaurant Riad El Borj.

Daarna weer door, de streek Khenifra in. Bij het Mohammed el Sali stuwmeer stapten we weer uit voor een fotomomentje. Het waaide nogal hard daar.

Dan de lunch, een buffetje en terug in de bus begon het wachten op 2 mensen die op eigen houtje een restaurant waren gaan zoeken en daar hadden gelunched. En vervolgens de tijd vergaten.

Rond 3 uur arriveerden we in hotel Tazerkount, een resortachtig geheel. Mooi hotel, ruime kamers, mooie tuin met zwembad en huiskatten.

Deze volgde ons over het halve terrein, die dacht zeker dat er wat te halen viel.

Omdat we nog tijd genoeg hadden tot aan het diner liepen we met Wil en Marivi naar het stadje Afourer met z'n 11.000 inwoners.   Uit de bergen loopt een leiding die water vervoert naar de sinaasappelbomen.

Het stadje zelf waren we zo door. Het is eigenlijk 1 lange doorgaande weg. We wilden eigenlijk een terrasje pakken, maar alle  terrasjes zaten vol en uitsluitend met mannen. Dan maar terug naar het hotel. 

Grappig, een moslimland met een kerstman.

Opeens zagen we in de verte een hoop volk staan tegen een heuvel. Er waren kraampjes en heel veel mensen die er naar toe liepen. Het nleek te gaan om een traditioneel feest, waarbij paarden en Berbers met traditionele geweren telkens een afstand in draf aflegden en daarna allemaal tegelijkertijd een schot afvuurden.

Voor deze race worden allerlei paarden gebruikt, behalve de Arabieren, die zijn er te temperamentvol voor. We hebben een tijdje staan kijken voor een marktkraampje, de man liet ons gewoon staan daar, heel vriendelijk.

Marokko, dag 6. Op naar Marrakech, 5 november 2016

Vanuit Beni Mellal rijden we, dwars door de cederwouden van het Midden-Atlasgebergte naar de stuwdam en stuwmeer van El Ouidane. Van de stuwdam mochten geen fotoos gemaakt worden, van het meer wel. Bij de stuwdam stonden allemaal verlaten huizen, daar hebben de arbeiders in gewoond die van 1948 tot 1952 aan de stuwdam hebben gewerkt.

De wegen in Marokko zijn goed, we reden een indrukwekkend aantal haarspeldenbochten door tot we bij Azilal kwamen voor de koffiepauze.

Daarna bezochten we de prachtige watervallen van Ouzoud. Er ging een man mee die zich voorstelde als Mohammed en die naar later bleek als enig doel had om de groep bij elkaar te houden. We moesten meer dan 300 treden naar beneden lopen, langs allemaal souveniersstalletjes en langs deze makaken.

Ze werden door een man gevoerd met pinda's dus de aapjes wilden allemaal graag blijven.

Naar beneden ging vlotjes, we zagen de waterval al door de bomen.

Ezeltjes zie je hier regelmatig als lastdier fungeren.

Helemaal beneden zie je de kleurige bootjes liggen die naar de waterval roeien.

All aboard!

Onze roeiert.

De tweede roeiert

En welja, ik probeer het ook eens

En daarna moesten we weer terug, meer dan 300 treden naar boven, waar ons een heerlijke lunch stond te wachten.

De laatste 160 km naar Marrakech waren lang, dan neem je eens een selfie

We kwamen in hotel Oudaya in het centrum van de stad. Het hotel bestond uit 3 hotels en liep helemaal door tot de andere kant van de straat. We liepen een rondje en besloten in het hotel cappuccino te gaan drinken. Aan de groene wand schuilden honderden vogels die een oorverdovend lawaai maakten.