Dag 21 Amsterdam, Maasbree

Wachten, wachten, wachten.

Bijna tijd voor boarden, om half 9 vliegen we weer.

Stipt op tijd vertrokken we voor het tweede deel van de reis, deze keer " maar"  6 1/2 uur.

We kregen een broodmaaltijd en warm eten. Het eten aan boord is gewoon prima. Leuk dat je kunt zien hoe je opstijgt en landt via buitenboord camera's

Om 1 uur zaten we in de buurt van Schiphol.

en 10 minuten later stonden we aan de grond. Terug in ons vlakke landje. De koffers lieten op zich wachten, maar wat wil je met zo'n groot vliegtuig. Gelukkig waten ze wel meegekomen, dat is toch altijd maar weer afwachten. Er stond een klein busje voor ons klaar, dat eerst Loek en mij afzette bij de mac. We namen afscheid van Jeu en Jo, Harry en Ria, Martin en Annemie en Tiny en Wim. Tot de terugkom avond.

Even later draaiden Kelly en Kitty de parkeerplaats op en reden we het laatste stukje naar huis.

Recept voor een groot gezelschap

Dag 20, Stellenbosch en Dubai

Vanmorgen stonden we voor de uitdaging om de koffers dicht te krijgen. Mijn kofferrits protesteert al langer, dus maar hopen dat niet eerst de inhoud en dan het lege koffer van de band rolt in Amsterdam. Alles zit erin, mijn oude rugzak is gevuld met souveniers, mijn nieuwe rugzak met paspoort, leesvoer e.d. Na een geweldig ontbijt vertrokken we naar Stellenbosch. 

Het Hottentothollandgebergte

De kerk van Stellenbosch

Een museum met een authentiek geklede vrouw, die wel even wilde poseren.

De winkel van Sinkel, waar ontzettend veel te koop is. Ook losse kruiden, waarvan je minimaal 100 g moet afnemen. Het rook dan ook erg naar kruiden en gedroogde vis.

Gezellie he?

Wat gewandeld, cappuccino gedronken en toen was het tijd om naar het vliegveld te gaan. Afscheid genomen van Gert en Hanny en van Anneke, Ans, Gerard en Jenny, die nog een tijdje in Kaapstad zullen blijven.

Met z'n elven checkten we in bij de balie van Emirates, Loek's koffer woog 29 kg, de mijne 24. Gelukkig mocht er 30 kg per koffer mee. Vuile was kan veel wegen en souveniers nog meer.

We hadden nog een klein uurtje om wat rond te lopen en de laatste randen op te maken. Dat is goed gelukt, een fles amarula rijker en wat kleinigheidjes. Nog een glas ijskoffie en een wafel en we waren blut. 

Stipt op tijd vertrokken we voor de krap 9 uur durende vlucht naar Dubai, 7982 km, waar we om 23.15  uur landen. Het taxien nam flink wat tijd in beslag, we meerden niet aan bij een slurf maar mochten de trap af naar een gereedstaande bus. Het was nog 29 graden, dus jassen waren niet nodig. Ook deze rit duurde een aardig tijdje. Binnen gekomen mochten we de handbagage op de band leggen voor controle. En dan op naar de Marhaba lounge. Waar we te horen kregen dat de lounge vol was en we over een uur maar terug moesten komen. Gereserveerd en betaald, maar vol is vol.

Dan maar eerst een venti frappuccino. En na een uur weer naar boven, waar we weer te verstaan kregen dat ze vol was. Na wat aandringen van onze kant, was de dame bereid om naar plaatsen te gaan kijken. We zouden dan wel her en der geplaatst worden, maar dat viel mee, we zaten gewoon bij elkaar. Op vreselijk ongemakkelijke stoelen. Ik had echt van die lounge gevallen in gedachte, lekker liggend de tijd doorbrengen, maar we zitten gewoon rechtop op doorgezakte stoeltjes. Drinken en eten is wel aanwezig, dus daar nemen we het maar van. 

Dag 19, Kaapstad en Somerset

Om 7 uur zouden we gaan rijden, dus om half 7 aantreden voor het ontbijt. Hoewel Hanny het duidelijk had aangegeven, dachten ze bij de bediening dat we om 7 uur wilden ontbijten. Na veel aandringen van Hanny ging de zweep erover in de keuken en uiteindelijk gingen we maar een paar minuten te laat op pad.

We hadden een lange weg te gaan, 800 km volgens Gert. In de bus vertelde Hanny veel over haar persoonlijke leven en over de natuur waar we langs reden.

" het is een prachtige rit, maar je ziet niet veel"

We reden over de N62 van Oudtshoorn naar Kaapstad.

In Ladysmith gestopt voor een sanitaire stop. Sir Harry Smith gouverneur van de Kaap, het stadje is genoemd naar zijn vrouw.

Daarna een stop bij de country pumpkin voor koffie en pie. De natuur is schitterend, majestueuze bergen en diepe dalen.

Verder gaat het over route 62. Langs Ashton, het hart van het wijnland, Robertson, met de beste wijn, het Paarlgebergte.

Ik sukkel langzaam in slaap, maar moet weer wakker worden voor een panoramische stop. De chauffeur loopt in gedachten verzonken een stukje verderop.

We gingen het slechte weer tegemoet, de bergen voor ons lagen in de wolken en op een gegeven moment reden wij ook in de wolken, ook begon het te regenen. 

Wij zaten inmiddel aan een goed gevulde lunchbox. Hanny vond het jammer dat ze haar stad moest laten zien aan ons met zuk slecht weer. Over het Tafelgebergte lag een tafelkleed van wolken. We reden door Kaapstad, wat opviel waren alle ommuurde huizen met het bordje " armed response"  erop.

Na weer koffiestop, met souvenierwinkel, reden we over Chapmans Peak, False Bay waar de warme Indische oceaan zich vermengt met de koude Atlantische oceaan.

Op naar

Ik zag pinguins, snel een foto maken, stel dat het de enige was. Hanny had al gewaarschuwd dat ze soms allemaal weg waren.

Een stukje verderop:

Ze waren er allemaal nog, moeders met jonkies. Als je goed kijkt zie je dat ze op 2 kuikens zit.

Na de pinguins reden we verder door de wijk Vishoek, home of the newly wed and the almost dead. Dit zegt men omdat er veel jonge stellen en ouden van dagen wonen.

Door St. James, de luxe wijk en langs het St. James hotel waar Hanny 44 jaar geleden getrouwd was.

Door Muizenberg, een beruchte plek, want hier hebben de Britten de Kaap in 1795 op de Nederlanders veroverd.

Vervolgens reden we langs de kleurlingenwijk, een nette wijk. Een paar kilometer verder begon de township, waar alleen zwarten wonen. Wat een ellende is dat toch. 80 km lange rotzooi.

Tegen half 6 kwamen we aan in het NH hotel "De Lord Charles" .

Tonijn voor mij

Kip voor Loek

Vanavond hadden wij het afscheidsdiner, waarbij Martin een speech heeft gehouden om Hanny en Gerte bedanken voor alles.

Morgen alweer naar huis, wat is dat snel gegaan.

Dag 18, Oudtshoorn

Stipt om 8 uur zat iedereen in de bus. Dat is wel fijn, we zijn telkens met de hele groep op tijd om te vertrekken, er hoeft nooit gewacht te worden.

We reden door het Outeniqua gebergte. Outeniqua betekent: mannen met honing, of zoals Hanny het zegt: heuning. Langs de Indische oceaan aan de ene kant en de bergen aan de andere kant.

In George leverden we Gerard af bij een dokter. Die had zijn been gestoten aan een bloembak en dat werd zo'n lelijke infectie dat er een arts naar moest kijken. Het bleek een spinnenbeet te zijn en hij heeft  een penicilinekuur gekregen.

Wij werden door Gert afgezet bij een Wimpies met lekkere koffie en heerlijke nutellawafels. Er was wifi en er was een dochter (Kim) die even met me gechat heeft. Wat wil je nog meer.

We reden over de Outeniqaupas, 800 meter hoog.

De eerstvolgende stop was bij het Cangoo Wildlife Park. Tirnielle was de gids die ons in rap tempo rondleidde. 

Alwaar het kleinste bokje stond

Vleermuizen aan het plafond hingen.

Een gier heel "gierig" stond te zijn.

De spanwijdte van die vleugels is enorm.

Een dwergnijlpaard. Aaaah.

En daar waren de katachtigen bezig met wat katachtigen het beste kunnen: slapen. 

De cheetah, nogal slaperig.

Het luipaard doet zijn naam eer aan.

De witte tijger, in dromenland.

Een mannetjes leeuw. Gaaaaap.

En daar was tie toch, onze Timon. Alert en klaarwakker.

Na de rondleiding bestelden we onze lunch en zijn Loek en ik nog even het slangenhuis ingerend en langs dit aapje van onbestemd ras, als ik het goed heb een lemur.

Na de lunch, wat bestond uit een teiltje sla, zijn we doorgereden naar de Cangoogrotten

Even kijken of het past. Buik in, buik in.

Wachten op de gids, die ons door het gangenstelsel gaat leiden.

Prachtige stalagmieten en stalagtieten. Sommigen miljoenen jaren oud. De eerste ontdekker ging de grot in met een olielampje en toen de gids alle lampen uitdeed op een olielamplichtje na, vroeg je je af hoe die goede man in hemelsnaam de weg had kunnen vinden.

Daarna naar een struisvogelfarm, dat was echt heel leuk. Knuffelen met Betsie.

Wij mochten ook, maar hebben toch maar bedankt voor de eer. Ik had mijn struisvogelrijbewijs niet op zak.

Neem een bak voer en een zootje ongeregeld qua struisvogels en je krijgt dit tafereeltje. Het voer en de struisvogels vliegen me om de oren.

Jeu wilde eens proberen of de struisvogeleieren hem hielden. Ja dus.

Dag 17, Plettenberg en Knysna

Na het meer dan prima ontbijt namen we afscheid van Tsitsikamma en reden we naar Plettenbergbaai waar we ons inscheepten op een bootje dat ons langs walvissen, dolfijnen, haaien en zeehonden zou voeren. Maar eerst een formulier tekenen waarbij je alle verantwoordelijkheid op je neemt en de maatschappij geen enkele schuld betreft bij verwondingen of erger. Je kreeg wel een zwemvest, dus enige zekerheid hadden ze wel genomen.

De boot werd met een jeep de zee ingeduwd en het speuren naar de grote zeedieren kon beginnen. Meteen al raak, daar 2 dolfijnen! Helaas toen we dichterbij kwamen bleken het 2 kajakken te zijn. En dat is ook de enige opwinding die we gehad hebben wat betreft haaien, dolfijnen en walvisen, want ze waren er gewoon niet. De verkeerde tijd van het jaar, het verkeerde tijdstip van de dag, wie zal het zeggen. Ze hadden er gewoon geen zin in. De schipper Nino heeft zijn best gedaan.

Maar qua zeehonden kwamen we goed aan onze trekken, honderden lagen er op de rotsen. Er waren er zo veel dat ze bijna moesten gaan stapelen, of zich in de zee storten, wat sommigen ook deden.

Ze hadden ze trouwens beter zeeschapen kunnen heten, ze blaften niet maar blaten. Net een kudde schapen.

Het aanmeren op het strand was spectaculair al zullen er een paar van ons dat niet zo gevoeld hebben. We kwamen met een flinke vaart aangevaren, recht op het strand af, de bedoeling was dat we met een golf mee het strand op zouden glijden, maar we kwamen met een enorme schok tot stilstand. Harry en Hanny vlogen uit hun stoel, Annemie bezeerde haar duim, het was even heftig. Vandaar het formulier bij aanvang denk ik. 

Daarna even een kop koffie voor de schrik en de bus in naar een township oftewel sloppenwijk. Gids Hazel was ook ingestapt. Een hele spontane meid. Via de brug over de N2 liepen we naar de wijk.

Is dit misschien de toekomstige Mandela? Hij is ook opgegroeid in zo'n township.

Je kunt je niet voorstellen dat mensen zo leven. Maar hoe armzalig die hutjes ook zijn, wel een schotel op het dak. Ze zijn nu wel bezig met het bouwen van stenen huizen en de zogenaamde Mandela huisjes.

Er zijn al veel wc's met stromend water, maar voorheen was het gewoon een groot gat in de grond met een huisje van plaat eromheen.

Er waren 2 scholen in de township, kleuterschool, geleid door vrijwilligers en lagere school waar betaalde leerkrachten werkten. Betaald door de Blue whalewatch company, degene waarmee we ook op zee waren geweest. Ons geld komt goed terecht.

De kinderen zongen vader Jacob voor ons in het Xhosa's

Wij zongen "in de maneschijn" bedroevend weinig wisten de tekst en dat noemt zich grootouders :-)

De plaatselijke Albert Heyn

Nog een blik op de bouwsels. En ze smijten alle vuilnis maar op straat. Ongelofelijk en ik weet zeker dat vuil vuil aantrekt, dus het wordt alleen maar erger.

Een heuse kapsalon in een container.

Na de toer reden we naar Knysa, waar we het lunchpakket aten aan de waterkant en daarna nog even wat souvenierswinkels aandeden. En koffie dronken en een ijsje aten. We hadden 2 uur gekregen van Hanneke, en dat was ruim voldoende.

Aankomst bij het NH hotel, wat weer een resortachtig gebeuren bleek.

4 apartementen onder 1 dak.

Palmboom voor Kitty, ik zal 'm dadelijk nog even knuffelen voor je.

Weer prima kamers, ze blijven groter worden.

Vanavond gaan we uit eten, met de bus naar een restaurant en we hebben het menu al bijna een week geleden op moeten geven, dus ik heb geen idee meer wat ik besteld heb. Alleen het toetje weet ik nog: crème brulee.