Om 3 uur vanmorgen ging de wekker af en ik stond al bijna naast mijn bed toen ik me bedacht dat ik de wekker om 4 uur had gezet. Shit, wintertijd en vergeten de tijd te veranderen. Dan maar weer terug het bed in en proberen nog een uurtje te slapen, wat niet lukte, dus dan maar opstaan en na een ontbijtje, cappuccino (of een zwakke poging daartoe, want mijn espressomachine is zo goed als overleden) de laatste spulletjes in de koffer gedaan en inmiddels was Loek ook alive and kicking.
Zodoende zaten we zwaar op tijd in de auto en de beloofde mist en files bleven uit, zodat we wel heel erg vroeg bij de parkeerplaats van Arke waren. Wij reden het terrein op, de shuttlebus reed net het terrein af. Maar binnen een kwartier was er weer eentje. Na een paar hotels aangedaan te hebben reed de bus weer het Arkeparkeerterrein op. Dat schoot niet echt op. Al met al waren we toch pas na een uur op Schiphol. De koffers ingecheckt, Starbucks gezocht en gevonden en met een tall pumpkin spice latte met een triple chocolade muffin langzaam wakker geworden.
We moesten naar gate G10 wat een aardige tippel was. Daar werd omgeroepen dat als je een Samsung Galaxy 7 op zak had je je even moest melden. Waarschijnlijk staat deze nu op de lijst met verboden middelen onder de noemer: springstoffen.
We hadden prachtige plaatsen in het vliegtuig, helemaal vooraan en ik had niemand naast me zitten, zodat er ruimte genoeg was. We waren een half uur te laat vertrokken, want er was wat aan de hand met 2 mensen die geen geldige id kaart bij zich hadden en dus niet mee mochten. Na een vlucht van 3 uur en een kwartier landden we op het vliegveld van Casablanca.
Loek wisselde wat euro's om voor dirhams en ik ging de koffers van de band halen, die al klaar stonden.
Daarna naar buiten op zoek naar de reisleider. Met een bordje van Kras stond hij ons op te wachten. Hij stelde zich voor als Mustafa. We waren de eerste en we moesten maar even wachten in de schaduw want het was bijzonder warm voor de tijd van het jaar. 34 graden.
Langzaam zagen we onze groep voller worden en bij 27 waren we compleet. Iedereen stelde zich voor, ik heb 4 namen onthouden.
We stapten in onze bus en reden naar de boulevard waar we wat konden eten en drinken en "flaneren" zoals Mustafa het noemde. Onze chauffeur heet Abdel en de man die de koffers sjouwt Ibrahim.
Casa Blanca telt 6 miljoen inwoners en is het economische centrum van het land. De naam betekent witte herberg. De Spanjaarden noemden het Casa Bianco en heel vroeger werd het door de Berbers Anfa genoemd. Er is een wijk in de stad die ook zo heet.
Casa Blanca heeft een kustlijn van 3000 km langs de Atlantische oceaan en 500 km langs de Middellandse Zee.
Flaneren is niet aan ons besteed, we hebben wat gegeten en gedronken bij McDonalds en meerdere reizigers hadden dat idee opgevat.
In het hotel, de Prince van Parijs, kregen we de kamerpasjes, de koffers werden naar onze kamer gebracht en wij kregen het bevel om half 7 op de 7e verdieping te zijn voor debriefing. Daarna volgt het diner in buffetvorm. En we kregen allemaal een kopje mierzoete muntthee.
