Dag 14, vervolg

Deze dieren kwam Loek gisteren tegen op zijn wandeling. Langzaam verkeer voor hem.

Dit springbokkie heet chocolat en laat zich graag voeren.

Maar het mooiste was toch wel deze giraf. Loek kwam me halen en zei dat hij bij de toegangspoort stond en zich graag liet aaien. Ik hoopte dat hij er nog stond en ja hoor, wat een pracht exemplaar.

Ebbie heet hij en hij is geboren op het park en heeft toen hij klein was altijd over de camping gelopen, stapte zo een tent in en sliep daar ook wel eens.

Nu is hij te groot en verblijft in het natuurpark, buiten de poort met 5 andere soortgenoten.

Hij  bleef z'n hoofd maar naar beneden buigen om geaaid te worden en het leek wel een hondje, ik kreeg ook een lik van hem.

Daarna begon hij de palmboom kaal te eten.

We liepen terug naar de poort en Ebbie stapte eerst met zijn ene voorpoot en toen met zijn andere voorpoot over het hek en sprong er toen netjes met zijn achterpoten overheen. Had hij niet hoeven doen, hij kon er ook omheen lopen. Daarna begon hij weer van de palm te eten.

Daarop kwam de beheerder op hem af en zei: Ebbie, naughty, go. En verrek, Ebbie ging.

Ik wil ook een giraf als huisdier!

Als avondeten had ik 10 reuzegarnalen besteld. Wel een smeerboel met eten, maar ze waren heerlijk.

Dag 15, Addo en Zuurberg

Goedendag, de hotels worden steeds sjieker. We zitten nu in het Zuurberg mountain Village en we hebben op deze ex koninginnedag een kamer een koning waardig.

Alleen ga ik er niet douchen, zie je die grote ramen aan het eind? Rechts is de douche en geen gordijnen, iedereen die achter langs loopt kijkt zo naar binnen. Er is ook nog een buitendouche, maar hier boven op de berg is het best frisjes, dus dat is helemaal geen optie.

Vanmorgen Josh en de zoon van de eigenaar, die ook in de bediening werkt, gedag gezegd en op naar de volgende bestemming

We kwamen door King Williams town en in Grahams town was onze koffiestop. We moesten een eind lopen naar het cafe, want de bus kon niet parkeren in die straat. We liepen met elkaar door de lange winkelstraat en bij een ATM moest iedereen even pinnen. Hanny liep door. Ze dacht dat er een Wimpies was aan het eind van de straat. Na gepind te hebben liepen wij ook door en door en door. geen Wimpies, wel een joehoe van de overkant van de brede weg. Hanny had een ander cafe gevonden, volgens een politieman bestond de Wimpies niet meer. Ook goed, de koffie was uitstekend en de muffin voorzien van room, jam en boter. Een hele maaltijd. Dat kwam goed uit, want hoewel ik vanmorgen als eerste had besteld, kreeg ik als laatste het ontbijt en het zag eruit alsof ze de 

laatste restjes uit de pakken hadden geschraapt.

Hanny werd lichtelijk hysterisch toen bleek dat Jeu en Jo weg waren. Loek en Tiny zijn de weg in beide kanten een stuk afgelopen, maar noppes, nada.

Nadat Hanny had gebeld met Gert, bleek dat zij wel een Wimpies hadden gevonden en daar koffie hadden gedronken. Ze vonden het wel vreemd dat de rest er niet was.

De lunch gebruikten we in een groot restaurantboerderij met een nog in werking zijnde melkvee boerderij. Siyakwambkela Ngezanla Ezishushu. Ik dacht dat dat een echt authentiek Xhosa gerecht was, het stond pontificaal op de menukaart. Er bleek gewoon "welkom" te staan.

Xhosa spreek je trouwens uit als een klik met kosa erachter. Goed oefenen, Loek heeft het al onder de knie.

Loek bestelde een Twin Towers, ik een spinazie- feta pasteitje. Met verse ananassap, waar je op moest kauwen, het was overduidelijk ananas.

Hanny vertelde in de bus vanalles over haar leven in Zuid Afrika. Zij was hier geboren, haar ouders kwamen uit Nederland. Ze hadden bedienden die ze black-o-matics noemden.

We kwamen aan bij het Addo Elephant National Park, waar we een 2 uur durende rit met onze eigen bus hebben gemaakt. Toen het park werd opgericht begin vorige eeuw waren er nog maar 11 olifanten, nu 400. Je zag overal kuddes olifanten lopen, kleintjes, grote, oude, jonge. Nog nooit zoveel olifanten op 1 dag gezien.

Maar ook een jakhals

En een wilde kat die op iets aan het loeren was. Hij stond stokstijf en alleen zijn staart zwiepte heen en weer. Af en toe sloop hij een stapje naar voren.

Clash of the titans. Deze heren gingen met elkaar op de slurf. De voorste taaide na verloop van tijd af.

Loser.

Het wordt nu echt donker, het is 6 uur en dan heb je de dag wel gehad hier. We gaan over een uurtje eten en ik ga Loek zoeken die even het terrein aan het verkennen is.

Dag 14, Cintsa

Hiep hiep hoera, Kitty is vandaag jarig en wordt 22 jaar. Heel jammer dat we er niet zijn, maar ze zal zich best vermaken zonder ons. 

De struisvogels lopen hier los door het park. Het is eigenlijk een camping er staan overal caravans en tenten.

Na het Health ontbijt van muesli, yoghurt en fruit, zijn we een hike gaan doen olv Byron, de gids. Het natuurpark van 365 hectare rondom het resort is allemaal van de eigenaar.

Er leven allerlei soorten antilopes, zebra's en 6 giraffes. Daar gaan we, heuvelop. 2 uurtjes hiken staan gelijk aan 8 uur fitness, dus ik heb mijn lessen alweer gehad.

Impala's, geloof ik, het kunnen ook injala's zijn. Zeker geen blesbokkies, want die hebben een wit stukje haar op de kop.

Gnoes of wildebeesten zoals ze hier worden genoemd. Je weet wel, Mufasa en zo. Maar eigenlijk was het de schuld van Scar:-)

We hebben hier wel de regel: who stays behind, is left behind, dus vortmaken mensen.

De rivier die langs het resort stroomt.

We waren hoog, ja, doe nog maar een stapje naar achteren.

Op de terugweg kwamen we een kudde zebra's tegen.

En dit fraaie exemplaar van een emoe staat in de kinderboerderij van het resort. Hij gromde naar mij, ik heb terug gegromd en hij was meteen stil. Daar had hij niet van terug.

Op de camping was iemand de ganzen aan het voeren, ze liepen zo de tent in.

En dit mini eekhoorntje klom net uit een holletje uit de boom

De meeste mensen zijn nu op een boozecruise, Loek is wandelen met Jeu over het resort en de buschauffeur is ook weer terug van de garage, die was vanmorgen vroeg al vertrokken naar de stad. Het hydraulisch remsysteem had het begeven op de dodenweg. Gelukkig heeft zo'n bus er twee, anders had je ons uit het ravijn kunnen plukken. En ik ga dit even online zetten, dan ben ik weer bij.

 

Dag 13, Cintsa

Het was koud vanmorgen! Verschillende mobieltjes hadden er de brui aan gegeven en waren hartstikke dood, inclusief de mijne. Vanavond maar reanimeren.

Maar eerst een warme bak koffie, ik kreeg het maar niet warm. Kreeg ik van Tiny nog een fleece vest omgehangen om warm te worden. Wij en onze buren waren de enige zonder verwarming in de hut. Waar zijn de opvliegers als je ze nodig hebt?

Vanaf half 7 liepen er al jongens rond om te zien welke koffer ze naar de bus konden sjouwen. Hoewel de bus bijna naast onze hut stond hebben we zo'n knul onze koffers laten dragen, 40 kg en hij pakte ze zo op. Had hij ook weer een centje verdiend,

We waren klaar voor de dodenrit over de pas. Gert had gezegd dat als er regen was voorspeld hij de bus gisterenavond al over de pas had gebracht en 'm met bewaking achter had gelaten. Wij zouden dan met 4 WD jeeps naar beneden zijn gebracht. Maar het werd weer een stralende dag. Dus met de bus op pad. Het was minder eng dan heen, toen het al donker was. We kwamen heelhuids beneden, applausje voor de chauffeur. En Walt, onze vorige chauffeur had nog gezegd dat hij nooit met die bus over de pas kon komen. Nahnahnahnahnah.

Opvallend aan de huizen onderweg zijn alle keien die bovenop de golfplaten daken van de hutten liggen, waarschijnlijk om te voorkomen dat de daken wegwaaien.

De mensen zijn zo vriendelijk, allemaal zwaaien als we langsrijden, ik voel me af en toe net Maxima.

We kregen een lesje Afrikaanse woorden van Hanneke.

Bedorven Brokkie = verwend kind

Bababroeikas = couveuse

Deurtrekker = string

Beveratie = rillingen

Bitterbek = teleurgesteld iemand

Blikkieskos = blikvoedsel

Bromponie = scooter

Brakkiesakkie  = doggybag

De 1e stop was in een stadje met een Wimpie met cappuccino. De lunch aten we al rijdende op, we moesten vandaag de meeste kilometers maken, 530 km.

Bij de volgende stop moest de bus aan het infuus bij de BP. 193 liter en we konden weer vooruit.

Om 17.00 kwamen we aan bij het Areena **** resort. De dame met al onze sleutels liep ons voor naar de apartementjes. 5 suites beneden, 5 boven. Wij slapen boven, maar we hoeven geen trap te lopen, we liggen op een heuveltje.

De badkamer zit kunstig verstopt achter een kastdeur.

Er is een keukentje, koelkast, magnetron, waterkoker, broodrooster, kortom, je kunt helemaal zelf gaan koken, maar dat doen we dus niet, we mochten a la carte eten. En dat was veel! Toen ik de borden door zag komen, heb ik mijn bestelling aangepast. Snitsels als deurmatten, Loek had weer geluk, hij kreeg de helft van mij.

Het toetje heb ik trouwens ook aangepast, ik zag Hanny iets ingewikkelds uit een blender krijgen en ben gaan vragen wat dat was. Het heette Dom Pedro en bevatte kahlua, ijs, room en chocolade. Jaaa, laat maar komen. De barman heet Josh en heeft een lekker drankje gemixed.

Ze hebben hier wifi, maar alleen in de buurt van de receptie. We moesten MB's kopen, lastig om te bepalen hoeveel je nodig hebt. Tijd is handiger. En ja hoor, zei de receptioniste, we hadden gewoon wifi op de kamer. Nou, nee hoor, daar hadden we geen wifi. De receptie was inmiddels dicht, dus zijn we op de trap gaan zitten en daar hadden we wel bereik.

Na zo'n lange dag was ik best wel moe en ben er vroeg ingedoken.

 

Dag 12, Lesotho

Om 7 uur liepen we al buiten. Het is een prachtig plekje met een geweldig uitzicht. We slapen allemaal in rieten hutjes. Gelukkig had ik een heel dik dekbed, want het is koud hier op deze hoogte. We slapen in een 2 onder 1 kap hutje. Links is ons stulpje.

In een boom zat een vogel die me daar toch een vreemd geluid produceerde. Eerst kwaakte hij, daarna gorgelde hij. Alsof hij verdronk. Grappig en nog nooit gehoord.

Op een huisje zat een rijtje pauwen, waarom die het toch altijd hogerop moeten zoeken, het lijkt me nog een hele klim en vliegpartij.

We hebben lekker ontbeten en daarna hadden we nog een paar uurtjes voordat we gingen stappen naar een dorpje, kon ik mooi nog wat typen. Malealea Lodge omvat veel hutjes, een bar, 2 eetzalen, soevenierswinkel, coffeeshop en een zwembad(je) mij niet gezien, veel te koud.

Veel wild leeft hier niet, maar ik heb wel de Afrikaanse tamme hond gespot met zijn prooi. Waarschijnlijk de braai van gisteren.

We kregen 3 gidsen, dit is David. Max en Sidi waren er ook bij, maar David voerde het woord.

De winkelstraat van Malealea. Er zijn 14 dorpjes in de omgeving, dit is de grootste met 800 inwoners.

Ria had nog potloden, boekjes en balonnen bij zich. Die gaf ze aan de gids die voor de verdeling zorgde. Zo schattig, de kinderen gingen allemaal netjes op een rijtje staan om hun presentjes in ontvangst te nemen. Niet zoals op de school, waar er in een mum van tijd een kluwen kinderen stonden te duwen en te trekken.

Ik voelde me wel enigszins opgelaten. Het voelde alsof we met kraaltjes en spiegeltjes kwamen en zij B'wana San tegen ons moesten zeggen. Maar de kinderen voelden dat absoluut niet zo denk ik, die hadden de grootste lol met hun ballonnen.

Er waren veel honden in het dorp, die ook ingezet werden bij het schapendrijven.

De Vinexwijk van het dorp.

De supermarkt, waar veel bekende produkten stonden. Ook Unilever heeft zijn weg naar Lesotho gevonden.

Voor de bewoners is het al bijna winter en lopen ze warm aangekleed, met dekens omgeslagen.

Max was de tuinder van het drietal en legde ons uit waar de agave allemaal voor kon dienen.

En weer een ordelijke rij. Ze stonden allemaal zo geduldig te wachten.

Oma met kleindochter achterop, die water ging halen bij de dorpspomp. Het woord Oppasoma krijgt hier een geheel nieuwe betekenis.

Heineken, eat your hart out, hier wordt bier gebrouwen. Van krenten, water, suiker en gist. Niet erg sterk trouwens, volgens de gids maar 2% , hoewel Hanny dat betwijfelde.

En wat zijn ze altijd vrolijk.

We moesten nog een aardig eindje omhoog naar de kerk. 

De mis duurt van 11 tot 1 uur. Jong, oud, baby, alles zit in de kerk. En je hoort geen van de kinderen, af en toe een kreetje van een baby, maar de kinderen zijn er stil.

Dekens worden vaak als kleding gebruikt, als rok, omslagdoek, warme jas.

Met gids Lucky naar zijn museum, een hutje met gebruiksvoorwerpen.

Vlak voordat het donker werd kregen we, buiten,  een voorstelling, een koor kwam zingen 

en een bandje maakte daarna muziek met zelfgemaakte instrumenten. Afrikaanse heavy metal. 

Het werd snel donker en we zijn maar afgetaaid, koud! Sommigen hadden al dekens uit de hut gehaald en omgedaan. Dan verschil je weinig van de lokale bevolking die allemaal met dekens omlopen. 

We zaten met Hanny, Gert, Lizan en Jeu aan het diner. En het was reuze gezellig, veel gelachen. Jeu even het concept lepeltje, lepeltje uitgelegd. Tegen de kou.