Het had de hele week geregend, maar deze avond was het droog en helemaal niet koud. Ook mogelijk gemaakt door de duizenden mensen rondom ons en de vele lampen.
We waren er ruim een uur van te voren, het zat allemaal mee. Via in het rood gekleden piccolo's mochten we door de smalle toegangen het Vrijthof op. Een doedelzakband liep al blazend rond. Ik hou van doedelzakmuziek.
Eerst even een sanitaire stop en dan naar onze plaatsen in vak B1. Daar stond voor iedereen een kartonnen doos met een flesje water, een kingsize wafel en een zakje chips. (Amber even niet mee lezen aub)
Sommigen in vol ornaat met een regiment ijzer opgespeld, sommigen hadden alleen nog hun baret en liepen in burger. Loek had mee kunnen lopen, maar voelde zich niet geroepen. Ik riep nog: voor koning en vaderland, maar dat imponeerde niet.
Nadat elke veteraan een plaatsje had gevonden kon de voorstelling beginnen.
Het decor achter het orkest veranderde met elk muziekthema. Eerst begonnen ze met de kroning van Willem, wat ze gespeeld hadden in Amsterdam op 30 april, daarna enkele onvervalste Hollandse meezingers.
Allemaal aan elkaar gepraat door Andre in onvervalst Maastrichts. Een keer zei hij: lieve Maxima, maar hij verbeterde zichzelf snel met Leef Maxima, onder het mom van: ze moet het maar leren. Als gast optredens waren er Andre van Duin, die het dorp zong en een eigen gecomponeerde ode aan Maastricht. Eerst in het Nederlands en toen in het dialect, meegezongen door het hele publiek. Karaoke!
Er was een Argentijnse bandoleonspeler die Adios Nino speelde, waarop de beroemde traan van Maxima op de schermen verscheen. Er was een Australische zangeres die Don't cry for me Argentina prachtig zong. Een trompettist uit Andre's orkest die optrad met zijn zoon van 12, die ondanks zijn jonge leeftijd al toegelaten was tot het conservatorium.
De eerste pauze was al vroeg, amper 3 kwartier na aanvang en duurde ook best lang. Daarna ging het verder en om even na elven stonden alle artiesten die tot dan toe hadden mee gedaan al op het podium, vuurwerk werd afgestoken en we zeiden al tegen elkaar: volgens mij is het al afgelopen. Andre Rieu verzocht ons ook al met klem om nao hoes te gaon. Uiteraard riep het publiek om meer en speelde hij weer gewoon verder. Dat herhaalde zich zeker nog 5, 6 keer. We kregen nog een optreden van een artiest, Trini Lopez, die " If I had a hammer" en "La Bamba", beter bekend als de "kiss kiss dance" zong. (Klein traumaatje uit mijn jeugd)
De man is volgens mij bijna 80, maar swingt nog volop.
Na de schone blaue Donau, het Maastrichtse volkslied, veel papier uit confetti kanonnen langs het plein en nog meer vuurwerk was het dan toch echt afgelopen.
Niet verwacht, maar zeker voor herhaling vatbaar, het was een geweldig spektakel, met veel humor.
Leuk hoor! Maarre, jeugdtrauma bij La Bamba? Dat mag je me toch eens uitleggen hoor!
BeantwoordenVerwijderen