Dag 17, Plettenberg en Knysna

Na het meer dan prima ontbijt namen we afscheid van Tsitsikamma en reden we naar Plettenbergbaai waar we ons inscheepten op een bootje dat ons langs walvissen, dolfijnen, haaien en zeehonden zou voeren. Maar eerst een formulier tekenen waarbij je alle verantwoordelijkheid op je neemt en de maatschappij geen enkele schuld betreft bij verwondingen of erger. Je kreeg wel een zwemvest, dus enige zekerheid hadden ze wel genomen.

De boot werd met een jeep de zee ingeduwd en het speuren naar de grote zeedieren kon beginnen. Meteen al raak, daar 2 dolfijnen! Helaas toen we dichterbij kwamen bleken het 2 kajakken te zijn. En dat is ook de enige opwinding die we gehad hebben wat betreft haaien, dolfijnen en walvisen, want ze waren er gewoon niet. De verkeerde tijd van het jaar, het verkeerde tijdstip van de dag, wie zal het zeggen. Ze hadden er gewoon geen zin in. De schipper Nino heeft zijn best gedaan.

Maar qua zeehonden kwamen we goed aan onze trekken, honderden lagen er op de rotsen. Er waren er zo veel dat ze bijna moesten gaan stapelen, of zich in de zee storten, wat sommigen ook deden.

Ze hadden ze trouwens beter zeeschapen kunnen heten, ze blaften niet maar blaten. Net een kudde schapen.

Het aanmeren op het strand was spectaculair al zullen er een paar van ons dat niet zo gevoeld hebben. We kwamen met een flinke vaart aangevaren, recht op het strand af, de bedoeling was dat we met een golf mee het strand op zouden glijden, maar we kwamen met een enorme schok tot stilstand. Harry en Hanny vlogen uit hun stoel, Annemie bezeerde haar duim, het was even heftig. Vandaar het formulier bij aanvang denk ik. 

Daarna even een kop koffie voor de schrik en de bus in naar een township oftewel sloppenwijk. Gids Hazel was ook ingestapt. Een hele spontane meid. Via de brug over de N2 liepen we naar de wijk.

Is dit misschien de toekomstige Mandela? Hij is ook opgegroeid in zo'n township.

Je kunt je niet voorstellen dat mensen zo leven. Maar hoe armzalig die hutjes ook zijn, wel een schotel op het dak. Ze zijn nu wel bezig met het bouwen van stenen huizen en de zogenaamde Mandela huisjes.

Er zijn al veel wc's met stromend water, maar voorheen was het gewoon een groot gat in de grond met een huisje van plaat eromheen.

Er waren 2 scholen in de township, kleuterschool, geleid door vrijwilligers en lagere school waar betaalde leerkrachten werkten. Betaald door de Blue whalewatch company, degene waarmee we ook op zee waren geweest. Ons geld komt goed terecht.

De kinderen zongen vader Jacob voor ons in het Xhosa's

Wij zongen "in de maneschijn" bedroevend weinig wisten de tekst en dat noemt zich grootouders :-)

De plaatselijke Albert Heyn

Nog een blik op de bouwsels. En ze smijten alle vuilnis maar op straat. Ongelofelijk en ik weet zeker dat vuil vuil aantrekt, dus het wordt alleen maar erger.

Een heuse kapsalon in een container.

Na de toer reden we naar Knysa, waar we het lunchpakket aten aan de waterkant en daarna nog even wat souvenierswinkels aandeden. En koffie dronken en een ijsje aten. We hadden 2 uur gekregen van Hanneke, en dat was ruim voldoende.

Aankomst bij het NH hotel, wat weer een resortachtig gebeuren bleek.

4 apartementen onder 1 dak.

Palmboom voor Kitty, ik zal 'm dadelijk nog even knuffelen voor je.

Weer prima kamers, ze blijven groter worden.

Vanavond gaan we uit eten, met de bus naar een restaurant en we hebben het menu al bijna een week geleden op moeten geven, dus ik heb geen idee meer wat ik besteld heb. Alleen het toetje weet ik nog: crème brulee.