Mexico. Dag 5, 20 juni 2015

Om 7.05 zouden Loek en ik opgehaald worden door een busje om ons naar Chitzen Itza te brengen. Mam sliep nog maar had een briefje achter gelaten.

We moesten bij hotel Gran Porto wachten op de bus. Die pas om half 8 verscheen, dus ik had al visioenen dat ze ons vergeten hadden. Het was een klein busje met plaats voor 8 personen. Die bracht ons naar een hotelcomplex Riu. Daar stapten we over in een grote touringcar en maakten we kennis met Deborah, onze Nederlandse gids van vandaag. Die heeft werkelijk waar de hele rit van 2 uur tot aan de eerste stop vol gepraat. Het was een souvenierwinkel waar we uitleg kregen over een bepaalde steensoort en hoe je kon zien of deze echt was of niet. Kwestie van in het water leggen, dan werd de zwarte kleur bruin. Ook vertelde hij wat je allemaal met agave kon doen. Onder andere papier van maken, zeep en naald en draad.

Nog een lekker drankje, wat naar anijs smaakte.

Waarna we weer op weg gingen. Chitzen Itza is 3 uur rijden. Bij de plek aangekomen kocht Deborah de kaartjes en liep gids nummer 2 op ons af: Renee. 

Zij ging ons anderhalf uur vermoeien met alle wetenswaardigheden van de oude Maja stad.

Maar eerst het meest in het ook springende gebouw van alle opgravingen, de tempel.

De voorkant, gerestaureerd en al en de achterkant en zijkant nog in vervallen staat.

Je mag helaas de 30 meter hoge tempel niet meer op nadat er een toeriste vanaf is gevallen en overleden is.

Het is een enorm complex, met tempels, zuilen, huizen etc. Ook een groot terrein dat werd gebruikt voor een balsport, waarbij de teamleider van het winnende team als offergave werd gebruikt om de regengod gunstig te stemmen. De ring die je daar aan de muur zit, daar moest de bal doorheen. Ik zeg: zwerkbal. Duidelijk. Zonder de bezemstelen.

Majahuis zoals ze nu nog steeds worden gebruikt.

Deze leguanen kwam je er ook tegen. 

En deze mieren die in een lange gestage stroom naar beneden liepen bladeren meezeulend.

Nadat we alle ins en outs van deze oude Majastad hadden vernomen, reden we een kleine 5 minuten verder naar ons lunchadres, met eten en dans.

Ook een tequillamuseum stond op het programma, waar we van een zeer snelle gids het hele bereidingsproces van tequilla leerden, met uiteraard een proeverijtje. De man achter me nam een slok en bleef er vervolgens bijna in.

Jaha, drank maakt meer kapot dan je lief is.

Typische stoelen in het park van Valladolid.

Valladolid is een echt koloniaal Spaans stadje.

Om half 5 verteokken we weer voor de drie uur durende rit naar ons hotel. We werden er ergens uitgezet wat ons totaal niet bekend voorkwam, gelukkig wist een ander stel wel de weg.

Mam zat in de sportbar te wachten en vertelde ons over haar ontmoeting met een leguaan, ze was zich kapot geschrokken, zo'n groot beest.

We hadden wel honger gekregen na zo'n lange dag. Helaas was het deze keer niet zo goed, de zalm was pikzwart aan de onderkant en derhalve flink uitgedroogd. Maar de salade was prima, ach we mogen helemaal niet klagen. All inclusive en dan ook nog a la carte eten en de afgelopen dagen was het heerlijk.