Tunesië, dag 2

Zondag, 25 januari 2015

Vakantie vieren is in ons geval vroeg opstaan, dus we zagen de zon boven de Middellandse zee opkomen. 

Na een ontbijt met allerlei varianten chocoladebroodjes - en ik wil Kelly en Kitty absoluut niet jaloers maken - vertrokken we naar het Bardo museum in de hoofdstad Tunis. Zoals in alle musea in Tunesie moesten we eerst een fotobon kopen om te mogen fotograferen.

Het was een groot, wit vierkant gebouw, zonder verwarming. Want, dat heb je toch niet nodig in  Tunesië? Tja, tenzij er een koudegolf overkomt (hebben wij weer) dan mis je dat toch wel. Het  eerste wat we tegenkwamen was een groot doopvont, kinderen werden helemaal ondergedompeld in de oude tijd.

Lotfi heeft bij de bekenste mozaieken z'n verhaaltje afgedraaid en daarna mochten we nog een uurtje rondkijken.

Prachtige mozaieken verzameld in een museum met de grootste collectie van de hele wereld. Wat een priegelwerk is dat geweest en ja, dan moet je dat toch even aanraken.

Het museum was enorm, maar heel strak, wit en kil, zowel buiten als binnen. Niet echt sfeervol. Kopje koffie bij een automaat gehaald en gewacht totdat iedereen zich weer bij de bus had verzameld. Er bleek een flinke plensbui te zijn gevallen in die anderhalf uur dat we binnen zijn geweest.

Op naar de Medina van Tunis, de oude stad. Medina betekent eigenlijk gezellig, gemutlich, cosy. Ik versta iets anders onder gezellig, het is best wel knus hoor, zo'n smalle straat, maar het blijft spitsroeden lopen langs verkopers die je allemaal wat willen verkopen. Ik heb me wel een potje saffraan aangeschaft, dat is wat anders dan die paar draadjes die je bij onze super koopt. Daarna weer terug langs dezelfde verkopers. "No. Thank you, no. ............. Nein!"

Tijd voor een bakkie bij een aardige ober die in Dortmund had gewoond en vloeiend Duits sprak.

Nog even de weg op en neer gewandeld om te tijd te doden voordat we weer verder zouden gaan. Het viel ons op dat de Franse ambassade helemaal omgeven was door rollen prikkeldraad, wachthuisjes met zandzakken, er stond zelfs een tank en er liepen gewapende soldaten te surveilleren.

Zeker naar aanleiding van de gebeurtenissen in Parijs.

Daarna was het tijd voor de lunch. We kregen een soort filodeeg gevuld met ei, brood en wat rauwkost. Dat was het dacht ik. Maar nee, daarna kwam de rijst met kip en groente en als afsluiting nog citroenijs met mandarijn. En dit in een moordend tempo, de term fastfood is daar uitgevonden.

Voort ging het weer naar Carthago, Tophet, het Sanctuare Punique, waar de as van kinderen lag, begraven onder de stenen.

De Carthagers zeiden dat de kinderen doodgeboren waren, de Romeinen en Grieken die daarna kwamen en alle bewijzen daarvoor vernielden zeiden dat de kinderen werden geofferd om de Goden gunstig te stemmen. En nu weet niemand meer hoe het echte verhaal ging. 

In La Porte Punique stapten we even uit om de kruiken te bekijken die vissers gebruiken om octopussen te vangen. De kleine soort. De kruiken gaan het water in, de octopussen kruipen erin en de vissers halen ze snel weer op. Kat/octopus in het bakkie.

Slim hè? 

Sjok, sjok, achter de gids aan naar de Thermen/badhuis van historisch Carthago. 

Nu een ruïne

 

Eens een enorm complex

We lopen wat af.

Het verhaal van de zieke palmbomen. Kitty, even niet verder lezen, zoooo zielig. Een dame bracht vorig jaar een palmboomje mee van vakantie en plantte deze in haar tuin. Tot zover alles goed, totdat bleek dat de palm ziek was en enpassant alle palmbomen in de omgeving aanstak. Een voor een stierven de bladeren af totdat er maar een stompje overbleef. Sommige bomen konden worden gered door er gaten in te boren en er medicijnen in te gieten, maar heel veel legden het loodje. Bij de weg: een palm is geen boom maar een struik

 

Van de opgravingen in Carthago gingen we naar Sidi Bou Said, het Santorini van Tunesië. Dit dorp waar veel kunstenaars, dilpomaten en elite woont, doet Grieks aan vanwege het wit met blauw beschilderd houtwerk. In de zomer is het hier zo druk dat je amper vooruit komt. Nu was het lekker rustig. 

Sinaasappels in rijping

De deuren zijn ware kunstwerkjes.

We verblijven vannacht in het Phebus Gammarth hotel in Tunis. Zojuist terug van het avondeten en nu deze blog online zetten.