Tenerife, 15 januari 2015

Met de busjes en 5 man minder werden we naar ons vertrekpunt gebracht alwaar de gidsen ons alvast wat informatie gaven over de geschiedenis van het gebied.

Route 3; Degollada de Peraza –  Ermita de Las Nieves - Las Lajas – Degollada de Peraza. We wandelen naar het hoge gedeelte van het gebied waar de hoofdstad van het eiland San Sebastian gelegen is; Chejelipes Het is een typisch dorpje gelegen in de ravijn van La Villa (San Sebastian de La Gomera). Het heeft slechts 40 inwoners maar heeft 3 dammen. Deze route gaat 3 kilometer door een gebied zonder enig verkeer en ligt op een hoogte van 620 meter boven de zeespiegel. Start en eindpunt;
·  Soort wandeling; Rondwandeling
·  Tijdsduur: 4.30 uur
·  Afstand: 13 kilometer
·  Moeilijkheidsgraad: Medium
·  Hoogteverschil: 620 m.

We waren nog geen half uur onderweg, constant dalend, toen we dit kapelletje zagen met bankjes. Waarop de hele groep al zelf een pauze inlaste, wat volgens Paul niet de bedoeling was.

En verder ging het, we hebben voornamelijk gedaald.

Even een groepsfoto. Onze gids was ook dol op groepsfoto's en wilde ons vaak bijeen hebben voor de kiek, waarop ze van de rest van de groep ook de fototoestellen toegeworpen kreeg.

Over rotsen en keien dalen, wat moordend is voor je knieën.

Kleine stapjes!!!!

Het landschap was prachtig.

Halverwege kwamen we bij een ingestort huis met de toepasselijke naam casa del manco, waar we lunchten.

Gids Kathe sleurde een enorme rugzak mee.

En weer verder naar beneden, mijn linkerknie protesteerde nu echt hevig. We kwamen kort na de lunchplek de andere groep tegen, die vertelden dat Mien in een taxi gezet was naar het hotel, die was van haar stokje gegaan. Volgens Sebasriaan vocht tekort.

Mooie vetplanten tegen de helling, sommigen namen stekjes mee voor thuis.

Op een gegeven moment waren we zover gedaald dat we alleen nog maar omhoog konden. Zien jullie daar op de heuvel die zendmast staan. Daar moeten we naar toe. De gids deed het in 1 1/4 uur, ze schatte dat wij er 2 uur over deden. En we moesten om kwart over 3 uur terug zijn voor de boot.

Dus dat werd doorlopen bergop.

6 van ons besloten om dan toch maar een taxi terug te nemen, waaronder ondergetekende en Loek, die vond: samen uit en samen thuis. Ik had die berg wel op gekund, maar niet als er tijdsdruk achter zat. We moesten nog wel een halve kilometer omhoog naar de weg, maar daar kwamen na een tijdje 2 taxies aan die ons in 40 minuten terug reden naar San Sebastian.

Zodoende hebben we daar ook nog wat rond kunnen lopen, op een terrasje gezeten, voordat de hele meute naar de boot moest. Ze hadden de top sneller bereikt dan de gids had verwacht en bij nader inzien was het alleen maar geleidelijk stijgen en geen trappen lopen, wat ik verfoei.

Paul liep met een grote taartdoos te sjouwen op de boot en we moesten allemaal bij elkaar gaan staan. Ja hoor, ik en nog een jarige (ook op 12 januari) werden toegezongen en wij mochten trakteren.

Lekkere gebakjes voor iedereen. Na de overtocht gingen 2 busjes naar Shoyoffa of zoiets, in the middle of nowhere. Bij het rijden met de busjes rijdt Paul voorop en het is zaak dat de andere drie volgen, wat de volgende taferelen oplevert. Constant zitten we te tellen of er drie busjes achter ons rijden en soms denken we dat we ze kwijt zijn zodat we weer aan de kant gaan staan om te wachten. En de opluchting is dan ook weer groot als we er weer 3 zien.

Wij reden naar Castle Harbour, een appartementen complex, waarvan elke studio van een particulier is die 'm verhuurd. We hebben er een keukentje bij, tafel en stoelen, bankje, tafeltje een balkon met stoelen en tafel. Prima allemaal. 

Uitzicht op het zwembad vanaf kamer 611

De grote koffers zouden de volgende dag komen, maar na protest van ons( we hadden geen schone kleren meer) bracht Paul ze 's avonds mee voordat we naar het restaurant gingen. Dat was een enorme ding in een gewezen kas. We kregen weer verschillende soorten tapas als vooraf, waarbij de bloedworst met amandelen en speculaaskruiden erg lekker was. Ik zat vol, maar daarna kwamen er schalen met bergen grote stukken gegrild vlees erop op tafel. Niet normaal zeg. Worsten, karbonades, kip, Loek had de tijd van zijn leven. Daarna nog een toetje, een neutje en koffie. Spanjaarden kunnen eten!

Weer naar het hotel, waar we de koffers meekregen. Het was inmiddels bij elven en iedereen dook meteen in bed. Welterusten.