In de vroege avond werden we naar station Horst gebracht door Kelly, alwaar we op de trein naar Schiphol stapten. Het was rustig, onze koffers hadden elk een eigen stoel.
Precies op tijd waren we op het vliegveld. Wij stapten uit en de tas met alle papieren, paspoorten, geld en elektronica maakte zelfstandig nog een uitstapje naar diverse stations.
Een hartverlamming en bijna een uur later konden we 'm weer in de armen sluiten. Pffft.
Na een snelle hap was het al tijd om naar gate D14 te lopen, waar de reisleider Paul ons stond op te wachten. Hij vloog gezellig mee.
Onze groep bestaat uit 32 personen, 2 zijn niet op komen dagen. We zaten in een oud vliegtuig. Qua beenruimte zaten we heel erg royaal, qua breedte van de stoelen was het heel erg krap. De stoelen zaten ook niet lekker, ik zat met mijn hoofd helemaal naar voren. En de stoel kon bijna niet naar achteren. Van slapen is niet veel gekomen. De zon kwam alweer op en toen heb ik dat maar helemaal opgegeven.
De vlucht verliep voorspoedig, nadat we zeker 20 minuten hadden getaxied, waarbij de gezagvoerder er flink de sokken inzette. Helaas stuitte hij op een logge en trage A380, waar hij achteraan moest blijven sukkelen. De verloren tijd is ruimschoots ingehaald, we waren een half uur te vroeg Dubai Maktoum airport.
Je kunt wel stellen dat we in een enorme zandbak zijn geland. Het is een neiuw vliegveld, welke de grootste ter wereld moet worden, maar voorlopig zijn ze nog aan het bouwen.
Een zeer ongeïnteresseerde douanier knalde een visumstempel in ons paspoort en toen konden we door naar de bagageband, waar al snel de koffers vanaf rolden.
Met de koffers liepen we op aanwijzingen van Paul naar de lokale gids: Sarat. In stonecoal Engels legde hij ons de weg naar de stemmig zwarte bus uit, waar de Pakistaanse chauffeur al zat te wachten. Sarat zelf is een Shrilankaan, die al 29 jaar in Dubai woont.
Hij vertelde wat over de Verenigde Arabische Emiraten, wat godzijdank nog even werd herhaald door Paul. De VEA bestaat uit 7 emiraten, elk met een eigen Emir. Het emiraat Dubai wordt bestuurd door Maktoum, welke tevens premier en vice-president is. De Emir van het Emiraat Abu Dhabi, waar ook de hoofdstad naar vernoemd is, is de president.
We reden een kleine 60 kilometer naar het centrum. Al snel verschenen de eerste wolkenkrabbers.
Onze eerste stop was bij de Marina, de jachthaven van Dubai.
Deze prachtig gedraaide wolkenkrabber stond er ook.
Het vest ging al snel uit, het werd nu toch wel warm.
Langs straten met heule lange namen reden we door naar de volgende stop.
Het palm eiland of Palm Jumeirah. Vanuit het vliegtuig hebben we 'm zien liggen, maar toen was het nog te donker voor een foto. Het zijn Nederlandse en Belgische bedrijven die dit kunstmatige eiland hebben aangelegd. Weetje: David Beckham heeft een huis op 1 van de bladeren. De halve maan rond de palm dient als golfbreker.
Met de monorail gingen we tot aan het eind van het eiland waar het prachtige hotel Atlantis stond.
Op de palmbladeren stonden allemaal superdeluxe huizen. Je ziet nog net het water.
Hotel Atlantis
De miljoenen rotsen zijn rond het eiland gestort om als golfbreker te dienen.
De stemmig zwarte bus met rechts in rood Kras shirt Paul.
Paul had een missie. Hij wilde ons de beste plek tonen om de Burj Al Arab te fotograferen. Dat is een 5* hotel dat pretendeert 7 sterren te hebben. Ongelofelijk sjiek en duur hotel in de vorm van een zeilboot.
We liepen eerst dit hotel in, met 32! man, met de bedoeling door te lopen naar het strand voor Het ideale plaatje. Een ober voorkwam dat.
Toen door naar een straat waar Paul een open poort wist, waar we doorheen konden sneaken. De poort was open. Toch jammer van die veiligheidsbeambte.
Maar toch een mooi plaatje gemaakt.
We waren in een mall of soukh of medina, whatever. Verdwalen kon niet op elke hoek stonden wegwijsborden.
We waren in Souk Madinat Jumeirah.
BeantwoordenVerwijderen