Op weg naar de kliffen van Moher, kwamen we Tinkers, oftewel ketellappers tegen die in hun caravans en campers langs de kant van de weg stonden. Tijdens de hingersnood zijn deze mensen gaan rondtrekken, op zoek naar eten en werk. Hun nazaten trekken no steeds rond en gaan staan waar ze willen, waardoor ze voor veel overlast zorgen. Toen ze op een keer op een weiland neerstreken, verzocht de boer ze tot 2 keer toe vriendelijk om weg te gaan. Toen ze dat niet deden kreeg de boer opeens haast om zijn gierton tevoorschijn te halen en zijn land in alle hoeken en gaten te bemesten. De tinkers waren zo verdwenen. Ze geven hun kinderen niet aan, zodat ze ook de leerplicht ontlopen.
De regering doet er alles aan om ze het rondtrekken te ontmoedigen. Ze geven ze bijvoorbeeld een huis, dat in dank aanvaard wordt, waarna ze het verhuren en zelf weer gaan rondtrekken.
Waar ze zin in hebben.
We kwamen aan bij de kliffen, die zich over 7 km uitstrekken en op het hoogste punt zo'n 214 meter loodrecht uit zee oprijzen.
Het waaide daar weer behoorlijk, iemand was zelfs uit z'n b.h gewaaid.
En weer schapen zover als je kon kijken.
Er lagen leuke wandelpaden, je kon echt een eind lopen, als je er de tijd voor had gehad.
Terug dan maar weer naar de bus.
We kwamen in het landschap overal de zg hongermuurtjes tegen. Los op elkaar gestapeld, maar ze vallen nooit om.
Bij de baai van Galway zagen we de Araneilanden liggen: Inishmore, Inishmaan en Inishoirr.
Er wonen mensen die leven van de visvangst. Er bleven wel eens mannen op zee en wanneer deze dan aanspoelden konden de vrouwen aan de visserstruien zien wie het was. Elke vrouw breidde namelijk de trui voor haar man of zoon in haar eigen unieke patroon.
Even langs Poulnabrone, in de Burren. Een stenen tombe uit het stenen tijdperk. Dolmen genoemd.
Vroeger was hier een tropische zee. Die droogde op, de zeedieren stierven en hun skeletten zonken naar de bodem. De ijstijd kwam en ging en door de kracht van het smeltende gletcherwater werden de skeletten samengeperst tot kalksteen, wat heel poreus is.
Loek eet een scone. Stop de persen.
We besloten de dag in Bunratty folkpark and castle. Er staan 24 woningen, steen voor steen terug opgebouwd vanuit het origineel.
Opa bij het vuur
De school, jongens links, meisjes rechts.
Dit was een hele enthousiaste dame die volop vertelde hoe het er 80 jaar geleden aan toe ging in zo'n dorp.
Watermolen
Real life pigs. Zo knus. De boer had net gecheckt of ze er nog lekker bij lagen.
De smid pookt het vuur eens goed op.
Ook het kasteel werd met een bezoek vereerd.
Se kasteelheer zelf stond ons al op te wachten.
Een enorm aantal trappetjes omhoog en omlaag.
Hier zijn ze toch een gevangene vergeten.
Toen was het tijd om door te rijden naar Tralee, waar we 2 nachten verblijven. We hebben een redelijke kamer, maar sommigen kunnen hun koffer amper kwijt. Als we de w.c. doortrekken begint er, lijkt het, een drilboor op de achtergrond te drillen. Je went eraan.
We hebben in de hotelbar een hapje gegeten en ik heb mijn eerste guiness geproefd. Lekker.
Daarna was het verzamelen in de lobby en lopend naar het theater, wat net om de hoek was.
We gingen naar Fado, fado, een dans en zangvoorstelling over het wel en wee van een familie gedurende de 4 seizoenen van het jaar. Goede show!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten