Ierland/Engeland, Dublin-York, 17 september 2017, dag 11

Vanmorgen werd me duidelijk dat Loek vanaf 12 uur 's nachts een hevige aanval  van buikgriep heeft gekregen. Hij was behoorlijk ziek ervan. Omdat we vandaag naar York zouden vliegen en van te voren nog even het Trinity museum zouden bezoeken, moest hij mee de bus in. Niets gegeten, heel weinig gedronken, hij zag zo wit als wat. Er was nog iemand ziek geworden, Gaby, vanaf 6 uur 's morgens. We hebben onze immodium nog gedeeld met haar. Zij bleef met haar moeder in het hotel, omdat zij zo ziek was dat ze niet kon opstaan. Om 11 uur zou blijken of ze een taxi naar het ziekenhuis of naar de luchthaven zou nemen.

Ik ben het gebouw even ingeweest, Loek bleef buiten.

Op naar het book of Kells, dat de vier evangelien van het Nieuwe Testament bevat. Het Boek werd rond het jaar 800 geschreven door Keltische monniken en is vernoemd naar de plaats waar het werd gevonden, de Ierse abdij van Kells. Sinds 1953 is het gebonden in vier delen. De bibliotheek toont gewoonlijk twee delen tegelijk van de bestaande vier.

De bibliotheek is magnifiek, enorm hoog en gigantisch veel boeken.

En toen door naar het vliegveld. Daar zagen we Gaby weer die zich uit bed had gesleept. Na wat vergelijken bleek dat zij en Loek allebei ijs in het hotel hadden gegeten. Zou dat het zijn?

We namen afscheid van de rest van de groep en liepen naar gate 334. 

Met een propellervliegtuig van Air Lingus vlogen we naar Leeds.

Vreemd om dit keer onder een vleugel te zitten in plaats van erboven.

In Leeds was het speuren naar een bus, er bleken 3 verschillende lijnen te vertrekken, naar Leeds, Bradfort en Huppeldepup. Ik heb het geweten hoor.

Dus de 757 naar het station genomen, op het station de trein richtingScarborough, uitstappen op York en vandaar in de rij voor een taxi, die werkelijkwaar nog geen 2 minuten heeft gereden naar het hotel. 

Maar ja, lopen met die koffers was te ver en we hadden geen idee waar het hotel lag.

Het hotel, wat zal ik ervan zeggen. Gehorig tot en met, oud, als de gasten boven je lopen op de kamer piept en kraakt het aan alle kanten. Onze vloer ook hoor. De badkamer is een ramp voor mensen met claustrofobie, zo klein. En een geniale inval van de architect: laten we een trappetje in de kamer leggen naar de badkamer. Leuk als je 's nachts naar het toilet moet, je breekt je nek.

Maar verder is het oke. Ik hoop niet dat Loek zich te vaak omdraait, het bed piept en kraakt zo mogelijk nog erger dan de vloer. 

Ik heb maar een kop soep aan de bar gehaald, Loek hoefde niet te eten. Hopelijk is hij morgen opgeknapt, ik heb een dagprogramma, dat wil je niet weten.