Cuba Dag 8, dinsdag 15 september 2015

Trinidad-Cienfuegos-Santa Clara

Dag Trinidad, we gaan er weer vandoor. Een lekkere vers gebakken pannenkoek gegeten en toen weer met koffer de bus in.

Op naar Cienfuegas. 

Alles is zo groen en fleurig in Cuba. Wat bij ons in de huiskamer staat, staat hier buiten en in veel betere conditie dan bij ons. Maar dat laatste kan ook aan mijn niet zo groene vingers liggen.

Dit theater is geschonken door "een groot man".  Tomas Terry. Het is dan ook naar hem vernoemd.

Zelf heeft de goede man het theater nooit gezien, want hij is gestorven in Frankrijk.

Er mochten geen foto's gemaakt worden. Dus.

De historische binnenstad van Cienfuentos staat op de werelderfgoedlijst.

Op het binnenplaatsje waar we koffie drinken hing deze hangplant

We kregen een ruim uur de tijd om het centrum te bekijken, waarop we eerst naar de bank renden om de laatste euro's om te wisselen. We hadden bij een vorige bank al rijen tot buiten gezien. We waren van onze groep de eerste. Een man in pak wees ons aan waar we moesten wachten, als iemand aan de beurt was werd deze verzocht naar de balie te lopen. Discipline joh. Ik wilde met Loek meelopen naar de balie, maar dat mocht niet.

Dan maar naar een souvenierstalletje.

In Cuba dragen alle scholieren uniformen. Elke kleur betekent wat, wat ze studeren of in welke klas ze zitten. 

Deze man stond min of meer te bedelen bij de bus. Hij was blij met het Minnesota t-shirt wat Loek te klein was geworden.

We lunchten in een restaurant aan de baai. Heel mooi koloniaal gebouw met prachtig houtsnijwerk.

Bovenop was een dakterras met een mooi uitzicht over de baai.

En toen barstten de sluizen open. Regenseizoen, dan kun je dat verwachten.

We hebben even gewacht maar zijn toch op een drafje naar de bus gerend, we moesten door.

Hier zitten we.

Op naar Santa Clara naar het mausoleum vam Che Guevarra. Che, geboren in 1928 in Argentinie, was afgestudeerd arts en vertrok voor een reis door Zuid Amerika. in Mexico in 1955 ontmoette  hij Fidel en 

besloot samen met hem te gaan strijden. Hij werd commandant en heeft wat belangrijke slagen gewonnen voor Fidel.

In het mausoleum zelf mocht niks mee naar binnen, zelfs geen fototoestel. Dus daar hebben we geen foto van. Maar google wel.

Het is een muur met prominent de afbeelding van Che, in relief, daar links en rechts allemaal gesneuvelde strijders met afbeelding en naam. Verderop brand een eeuwige vlam, ontstoken door Fidel in 1997 toen het lichaam van Che was bijgezet. Che is toen pas, 30 jaar na zijn executie gevonden door archeologen in Bolivia, begraven onder een gebouw.

Dit is de afscheidsbrief van Che aan Fidel toen hij in 1965 besloot te gaan strijden in Bolivia. Hij staat afgedrukt op het monument.

Ernesto Che Guevara

Afscheidsbrief aan Fidel Castro en aan Cuba

---

Geschreven: april 1965
Bron: brief ongedateerd door Fidel Castro bekendgemaakt op 3 oktober 1965 / Engelstalig MIA
Vertaling: Valeer Vantyghem
HTML en contact: Adrien Verlee, voor het Marxists Internet Archive

---

Het jaar van de Landbouw

Havana

Fidel,

Op dit ogenblik herinner ik mij heel wat dingen: toen ik je ontmoette in het huis van Maria Antonia, toen je me voorstelde om mee te gaan, alle spanningen bij de voorbereidselen. Op een dag stelden ze de vraag wie moest verwittigd worden in geval we zouden sterven, want die kans hing ons allen boven het hoofd. Later wisten we hoe waar dit was, en dat een revolutie een overwinning wordt of de dood (als het om een echte revolutie gaat). Veel kameraden vielen op de weg naar de overwinning.

Vandaag neemt dat alles een minder dramatische wending, we zijn wat meer volwassen geworden, doch de feiten herhalen zich. Ik heb het gevoel dat ik, op haar grondgebied, het deel van mijn plicht voor de Cubaanse Revolutie volbracht heb, en ik zeg vaarwel, aan u, aan de kameraden, aan uw volk, dat het mijne is.

Ik geef formeel mijn posities op binnen de leiding van de partij, mijn functies als minister, mijn rang van commandant en mijn Cubaans staatsburgerschap. Niks wettelijks bindt me nog aan Cuba. De enige banden zijn van een andere aard – die kunnen niet worden verbroken zoals de benoeming in een functie.

Als ik terugkijk op mijn verleden, denk ik met voldoende integriteit en toewijding te hebben gewerkt aan het consolideren van de triomf van de Revolutie. Het enige waar ik ernstig in gebreke ben gebleven is het feit dat ik niet meer vertrouwen in u heb gehad, vanaf de eerste momenten in de Sierra Maestra, en ik had niet snel genoeg ingezien over welke kwaliteiten u beschikte als leider en revolutionair.

Ik heb, aan uw zijde, prachtige dagen gekend, heb me, in de briljante doch kwade dagen van de Caraïbische crisis, heel trots gevoeld. Zelden, in dezelfde dagen, was een staatsman briljanter als u. Ik ben ook trots dat ik u zonder aarzelen ben gevolgd, me te hebben vereenzelvigd met uw manier van denken, uw inzicht en het behandelen van gevaren en principes.

Andere landen van de wereld roepen mijn bescheiden kwaliteiten. Ik kan doen wat u wordt ontzegd, gezien uw verantwoordelijkheden aan het hoofd van Cuba, en de tijd voor mij is aangebroken om te scheiden.

U moet weten dat ik het doe met gemengde gevoelens, met vreugde en verdriet. Ik laat hier achter, het zuiverste van mijn hoop als voortrekker en het duurbaarste van wat mij dierbaar is. Ik laat een volk na dat mij ontvangen heeft als een zoon. Dit kwetst een deel van mijn ziel. Ik draag de strijd, die u mij geleerd hebt, naar nieuwe fronten, de revolutionaire geest van mijn volk, het gevoel te voldoen aan de meest heilige van alle plichten: de strijd tegen het imperialisme, waar dan ook. Dit is een bron van kracht en heelt de diepste wonden.

Ik pleit nogmaals Cuba vrij van elke verantwoordelijkheid, behalve deze die voortspruit uit haar voorbeeld. Wanneer mijn laatste uren zich zullen voltrekken, onder andere luchten, dan zullen mijn laatste gedachten gaan naar dit volk, en in de eerste plaats naar u. Ik ben dankbaar voor wat u mij geleerd hebt en voor het voorbeeld dat u mij gegeven hebt, waaraan ik zal proberen trouw te blijven tot de uiterste consequenties van mijn daden.

Ik heb mij altijd geïdentificeerd met het buitenlandse beleid van onze revolutie, en zal het blijven doen. Overal waar ik kom, zal ik mij verantwoordelijk voelen als Cubaanse revolutionair, en ik zal me als dusdanig gedragen. Ik heb er geen spijt van dat ik mijn vrouw en kinderen niets materieels kan nalaten, dat de staat hen dan in genoeg moge voorzien om te leven en hen een opvoeding geven.

Ik heb veel dingen te zeggen, aan u en aan ons volk, maar ik voel dat het overbodig is. Woorden kunnen niet zeggen wat ik zou willen zeggen, en het doet er niet toe pagina’s vol te krabbelen.

Hasta la victoria siempre! Patria o Muerte!
Uw genegen, met volle revolutionaire toewijding,
Che

---

De vertaling hebben we op schrift gekregen van Pedro

We waren inmiddels leuk opgedroogd van de eerste hoosbui, toen de 2e zich aandiende. Kletsnat zaten we weer in de bus.

We stopten nog even bij deze historische plek.

Met deze shovel hebben Che en zijn mannen een stuk rail verwijderd, zodat een gepantserde trein met 400 regeringssoldaten, op weg naar het oosten om Fidel te vermoordden, ontspoorde. Op 28 december 1958. Na een anderhalf uur durend gevecht gaven de mannen zich over.

Dit betekende de overwinning voor Fidel en op 1 januari 1959 werd Castro officieel leider van Cuba en was Batista verdreven.

We reden via een omleiding naar het volgende hotel. 

Weer een meesterwerkje van het kamermeisje.

Daarna volgde een koude douche, letterlijk, want het water werd niet warm. Nou ja, niet zeuren en hoppa eronder.

's Avonds was er een 20 minuten durende modeshow van bloedmooie meiden en 2 toch wel mooie jongens. Eentje met een knot, dus de meiden van onze groep zijn allemaal met hem op de foto geweest. Vlnr Karin, Tamara, Knotmans, Chantal, Sharon

Toen we ernaar toe liepen barstte net weer een flinke stortbui los. Vandaar de parapluus die op elke kamer lagen. Na de show was het de bedoeling dat er voor de zeer kleurrijke kleding die ze zelf vervaardigd hadden kopers zouden komen. Maar ja, mooie kleding daar niet van, maar niet iets waarmee je in Holland over straat gaat. Dus ze dropen na een tijdje af. Wel hielden ze nog een tombola. De kaartjes hadden we gekocht tijdens ons avondeten en er was volgens de verkoppster van alles te winnen, sjaals, jurken. Nou, ze trok een nummer, dat was een tas en die ging naar de Belgische Karin. En dat was het.

We hebben daarna nog even achter de computer gezeten, waar we vreselijk veel moeite hadden om het @ teken te vinden. De man aan de desk deed het voor, daarbij mompelend: shift 64. De tweede keer dat we een mailadres moesten intikken braaf gedaan, maar dat werkte voor geen meter. Weer de man erbij geroepen en die mompelde: alt 64. Ja, zeg dat dan meteen goed.