Santa Clara-Zapata-Havana
Bij het ontbijt kwamen de verhalen los, een groepje van 5 huisjes was compleet overstroomd. Uiteraard waren Nanna en Bart daarbij, die hebben altijd pech met hun huisjes. Het water was omhoog gekomen uit de afvoer. Smerig, er dreef van alles. Tot ver na middernacht zijn ze bezig geweest de huisjes schoon te krijgen. Er was maar 1 poetsvrouw dus Nanna nam op een gegeven moment ook maar een bezem ter hand.
Van 1 stel lag de telefoon in het water. Die zat in de rugzak die op de grond stond en Karin kon haar schoenen weggooien.
Dit was de ingang naar de kamers die in een kring om een binnenplaats lagen.
Net Afrikaanse hutjes zo.
De ontbijzaal, het was zeker 1 van de betere ontbijtbuffetten, maar helaas zijn ze niet bekend met yoghurt, muesli en aanverwante zaken. Loek zit naast Peter, tegenover hem zijn zwager Rob en zijn zus Marjan.
Op de schommelstoel naast de receptie. Hier in Cuba heeft elk huis schommelstoelen, standaard.
We zijn onderweg. Dit is de ochtendspits in Cuba. Een driebaansweg aan beide kanten en geen hond, kip, koe, geit, paard en wagen, mensen, laat staan een auto.
We maakten een koffiestop in mooi park met verschillende kleine dieren.
Daar dronken we eerst cappuccinno bij een Nederlands sprekende vrouw.
De kop en schotels werden keurig opgemaakt met koffieblad en bonen en als lepeltje kregen we een stuk suikerriet. Roeren, kauwen, niet doorslikken was het advies.
Even een sanitaire stop, gezellig samen op de w.c. Met deze uit de kluiten gewassen spin. Bijna meegenomen als huisdier voor Kelly.
Aaaaah, een jonkie. Wat voor een jonkie? Geen idee, in elk geval een knagert.
Hier kreeg ik ongevraagd een babykrokodil in mijn handen geduwd en een boa constrictor omgehangen, ook van het kleine soort. Leuk voor de foto. Dat is dan 4 CUC. Die Cubanen draaien je een poot uit hoor.
Loek zijn innerlijke kind kwam weer eens naar boven. Lucky Luke met een wannabee Jolly Jumper.
Onderweg schenken we aandacht aan het schiereiland Zapata, met o.a. de krokodillenfarm van Guama.
Hier zitten krokodillen.
Ja hoor, gevonden. Een man voerde ze, nou ja, voeren. Hij hield ze met een hengel een stuk vlees voor en telkens als ze hapten met die machtige kaken, trok hij de hengel weer omhoog. Dan klapte zo'n kaak dicht in het luchtledige. En daar wilde hij ook nog geld voor zien.
Na de krokodillen kwam er een boottochtje naar een Indianendorp
Daar zijn de huisjes al.
De Indianen zijn al in de 16e eeuw uitgestorven omdat ze als slaven werden ingezet door de Spanjaarden. De herinnering aan hen wordt in ere gehouden.
We kwamen binnen en kregen van eentje 2 vegen met modder op onze wangen, de andere stofte ons af met een bladerenplumeau
De derde maakte een dansje
En de vierde stond met een grote schelp in zijn hand waar je geld in mocht stoppen.
In dit nagebouwde Indianendorp staan allemaal beelden die de bezigheden van de Indianen uitbeeldden.
Toen was het tijd voor het lokale drankje.
Yes, kokosmelk.
We liepen terug naar het bootje om naar het restaurant te varen.
Kijk eens naar het vogeltje.
Een 4 jaar oud termietennest
Deze zeearend komt rechtstreeks uit Amerika gevlogen. We snapten hem in de lucht met een prooi in zijn poten.
Bij het restaurant aangekomen, naast de krokodillenfarm sprongen er meteen weer een aantal muziekkanten uit alle hoeken en gaten. Zucht. Leuk hoor, maar je verstaat acuut je buurman of vrouw niet meer. En daar komen ze weer met de fooienpot en de c.d.
Boys and toys, ik kan het niet genoeg zeggen. En een taxichauffeur die nu zijn auto voorlopig kwijt is, want iedereen wilde eventjes achter het stuur zitten.
Na de lunch reden we verder naar ons hotel in Havana, nog 2 en half uur rijden. Het werd al donkerder en donkerder, de ene flits na de ander verscheen aan de hemel en het donderde er flink op los. In een hevige stortbui artiveerden we bij ons hotel, 11 km buiten het centrum van Havana. Kras weet ze wel uit te pikken zeg.
De komende vier nachten brengen we door in Hotel Chateau Miramar in Havana.
Dit is het uitzicht van de 4e vloer waar wij zitten.
Vanavond hebben we met zijn allen in een restaurant in de stad gegeten. El Canonazo. De lekkerste varkenslende ooit gegeten. Met als nagerecht tiramisu, Cubaanse stijl. Niet smeuig, maar wel lekker.
Op de terugweg in de bus voerde Pedro een soort one men show op, waarbij hij zelf het hardste moest lachen om zijn grapjes en daar moesten wij weer om lachen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten