Ik heb heerlijk geslapen. Nu was het zaak het restaurant te vinden. Gisternavond kwamen we in het donker aan en konden we ons maar moeilijk oriënteren. We zijn buitenom gelopen, maar vonden het restaurant wel. Het ontbijt was goed, je kon een vers gebakken eitje krijgen, de koffie was vers en lekker, er was fruit, flapjacks en yoghurtjes. Allemaal lekker. De eerste ansichtkaart naar huis gestuurd en daarna op weg naar het rehabilitationcenter in Moholoholo. Dat was echt de moeite waard. Eerst kregen we een uitleg van de gids in rap Engels. Zo vertelde hij o.a. over vrijwilligers die leeuwtjes gingen ophalen, 7 stuks. Ze werden verdoofd, gingen met de vrijwilligers in 2 auto's naar het rehab center, maar de leeuwtjes kwamen net voor aankomst alweer bij. De vrijwilligers stoven de auto uit, de leeuwtjes erachteraan. Het heeft ze 7 uur geduurd om de leeuwen weer te verzamelen en nog eens 3 uur om alle vrijwilligers bij elkaar te krijgen. Dat alles verteld met een grote glimlach. Het kwam erop neer dat de dieren opgevangen worden als ze gewond zijn, meestal door srtrikken. Als ze weer helemaal opgeknapt zijn begint het zoeken naar de juiste leefomgeving om ze weer in het wild uit te zetten. Dat kan jaren duren. Daarna kregen we een speciale voorstelling. We werden achter een lang hek gezet langs een weg. Aan het ene eind van de weg stond een auto met daarin een jachtluipaard. Aan de andere kant stond een kist. Aan een lang touw zat aas en dat werd met een rotvaart voortgetrokken. De cheetah er als een gek achteraan. Mooi om te zien. Daarna sprong de cheetah op een tafel en mocht iedereen hem aaien. En uiteraard wilde iedereen deze grote kat even afstoffen.
Cody, onze rap Engels sprekende gids ging met onze groep mee en schakelde over op het Afrikaans. Ik vind het nog steeds moeilijk om te volgen. Eerst gingen we naar de gieren en ik geloofde het eerst niet, we mochten naar binnen en die gieren voeren. Ik kreeg een grote leren handschoen aan en er werd een stuk olifanten vlees opgelegd. Voor ik het wist landde er een 12 kilo zware gier op mijn arm om het stuk vlees weg te pikken. Heel bijzonder.
Daarna kregen uitleg bij de leeuwen, die kwamen toen Cody ze riep. Zo dichtbij ben ik nog nooit bij een leeuw geweest, alleen een stukje gaas tussen hun en ons. Dat gold ook voor de luipaarden en wilde honden en hyena's. Cody was een vlotte spreker met na elke 5 woorden "allright".
We kwamen ook langs groot uitgevallen marmotten en een stinkdier. Daarna gingen we weer een kooi in, waar een arend zich gewillig liet aaien. Een arend!
Na de toer werd ons de weg versperd door deze giraffe, die wist hoe mooi zij of hij was. Ze liet zich van alle kanten fotograferen.
Het was een hele geslaagde ochtend, deze excursie was facultatief en kwam in de plaats van een game drive, maar daar krijgen we er nog heel veel van en dit had ik niet willen missen.
De scenic route die we gisteren hadden moeten rijden deden we vanmiddag. daarvoor moesten we een eindje terug rijden. We kwamen uit bij deze potholes
Ze verbinden de Treur rivier met de Blijde rivier. Daar zit natuurlijk een verhaal aan vast. Sommige Pioniersvrouwen verloren bij de Treur rivier hun leven en de rest werd bij de Blijde rivier herenigd met hun mannen. Heel in het kort gezegd.
De lunch werd in de bus gegeten, wederom een broodje en een banaan. Het gemopper werd al luider, want de mannen hadden hier zeker niet genoeg aan en dit keer zat er ook geen drinken bij. Heel karig.
Na een discussie van Lizan met Walt reden we toch naar God's Window. Een mooi vergezicht, Walt vond het weer te slecht, maar hee, dat maken wij zelf wel uit.
Na een flinke klim naar boven, hijg, hijg, waarom werpt al dat gefitness van mij nu z'n vruchten niet af, kwamen we op de top aan.
Het uitzicht was magnifiek, alleen wat nevelig.
Maar echt wel de klim waard. De afdaling ging een stuk gemakkelijker. Op sommige plekken leek het net of je door een regenwoud liep. Je moest van kei naar kei stappen.
Toen werd het tijd om naar Mkambeni in het Krugerpark te rijden. Daar kwamen we aan net voordat het donker werd. Weer een gesjouw van koffers uit de bus, wat Loek met anderen voor z'n rekening nam. Walt en Neil nemen het ervan. Discussie over het avondeten wat voor eigen rekening zou zijn, wat dus niet zo was. Er zouden vrouwen komen en een auto om onze koffers te sjouwen. Geen auto, geen vrouwen, dus gingen we zelf op pad. Halverwege kwamen ons toch de auto en een paar vrouwen achterop. Het was een aardig eindje lopen naar de hutten, dit keer op palen en van tentdoek met een rieten dak. Het was inmiddels pikdonker en ik was blij dat sommige medereizigers zaklampen bij zich hadden.
Zo liepen we ook weer met z'n allen naar voren om te eten. Het was druk en de borden waren op. Hilarisch wel. Telkens kwam iemand 4 borden brengen en dan konden er weer een paar eten. We zijn maar in de rij gaan staan en hebben gewacht tot er borden beschikbaar waren. Het eten was wel heerlijk. En er bleek wifi, weliswaar niet gratis, maar hee, dit blog moet online. En voor nu welterusten, morgen om 5 uur op. Een hele dag het Krugerpark in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten