Voor de rest is het weer afwachten. Hier lees ik de eerste blog van Lizan voor.
Vandaag was een reisdag en volgens de reisbeschrijving konden we onderweg op een culturele manier kennis maken met dit prachtige land.
Om 8 uur vertrokken we, dit keer waren er wel dames die de koffers op hun hoofd van het huisje naar de bus brachten. Alleen om 7 uur al, terwijl wij half 8 hadden doorgekregen. Zodoende hebben we na het ontbijt de koffers zelf maar gehaald. En dat, zoals gezegd, is een stief eind lopen.
Op verzoek van Loek werd er gestopt bij een winkelcentrum, anders stopten we weer nergens. Walt zette 's morgens zijn voet op het gaspedaal met het plan die er niet meer vanaf te halen totdat we op de plaats van bestemming waren aangekomen. Nu hebben we echt lekkere cappuccino gedronken en er was zelfs een softijsverkooppunt. Met een hoorntje ijs voor 30 cent. Prijzen uit mijn vroegste jeugd dus.
En verder ging het over de 80 km weg, waar gewoon koeien overstaken en dat op hun koeis, helemaal geen haast.
Even voor enen kwamen we bij de grens met Swaziland, we moesten de bus uit en met ons paspoort naar de douane, alwaar we een stempel kregen. Toen allemaal de bus weer in en 40 meter verder mochten we weer allemaal uitstappen om bij de volgende grenspost weer een stempel te halen, dit keer van Swaziland. Dat kleine stukje mochten we niet lopen.
En weer de gloeiend hete bus in. Het is warm en vochtig, geen lekkere combinatie. Ik zat aan de kant waar de zon volop op de ramen scheen en uiteraard een totale afwezigheid van zonneschermpjes of gordijntjes. Het blijft een truck, of zoals Walt zegt: trogk, en geen luxe toeringcar.
Na een tijdje stopten we bij een plek waar de lunch zo worden bereid
en jawel, dit keer kwam er een tafel uit de bus en de boordkeuken, waarop Neil begon aan de lunch.
Dit keer niet 1 enkel broodje, zonder wat erbij. Wij liepen naar achteren waar tafels met banken en parasols stonden en dronken daar koffie. Met dit prachtige uitzicht er gratis bij.
De vrouw van de uitspanning kwam op ons af en begon smakelijk te vertellen, over de keer dat er sneeuw was gevallen, terug in de jaren 80. Toen gingen de grenzen open en mocht iedereen naar dat vreemde verschijnsel komen kijken, want sneeuw en ijs hadden ze nog nooit gezien. Ze had 6 maanden in Rotterdam gewerkt en kon zo aanstekelijk lachen om haar eigen verhalen. Een hele leuke dame.
Bij een craftsman hebben we een soapstone (speksteen?) beeldje gekocht van Mandela.
En toen stond de lunch klaar, 15 stoelen erbij. We konden brood met zoet beleg eten, er was sinaasappelsap, koffie en thee en een grote bak met macaroni/kipsalade. Met verschillende sausjes. Dat was een grote verandering met de afgelopen dagen en werd zeer op prijs gesteld door iedereen.
Wat over was werd aan de bewaker gegevn, een oudere man die met een emmertje kwam aanlopen en de salade erin schepte. Wat er niet inpaste ging direct z'n mond in.
Daarna reden we weer verder. Na de brug kwam dan het culturele deel. Langs de kant van de weg stonden 6 kinderen met bladeren om benen en middel gebonden en ze sprongen een minuutje op en neer, om daarna bij iedereen om geld te bedelen onder het roepen van: support me, support me. Sommige vrouwen uit onze groep hadden kladblokjes bij zich die ze uitdeelden en ballonnen. En het kleingeld vond ook een weg naar hun handen. Sommigen konden beter nieuwe broeken gebruiken dan ballonnen. Er waren 2 kraampjes met beeldjes en dat was het. Het geld ging direct naar 1 van de mannen bij de kraam. Hun impressario denk ik.
Het culturele hoogtepunt van de dag:
Even na vijven kwamen we aan bij het Matengapark. Huh, op de reisbeschrijving stond Malotjapark?
We kregen een huisje toegewezen met een raam zonder hor. Ook zonder gordijnen of wat dan ook, terwijl de weg erlangs loopt en het huisje lager ligt, zodat iedereen naar binnen kon gluren.
We hebben een joekel van een bad met een hele brede rand, waar je uit moet klimmen. Zonder bevestiging voor de sproeier, die moet je vasthouden. Geen wandje, zodat de hele royale badkamer royaal nat wordt.
Bij het diner hoorden we dat iedereen grote inloopdouches heeft. Eerst geprobeerd een ander huisje te krijgen, maar volgens de manager zit het park vol. Ik denk van niet, want bij het diner was onze groep de enige. Maar goed, we eisten wel dat hij wat deed aan het raam, want ik wil 's nachts geen muggeninvasie. Dat is gebeurd, toen we na het eten terugkwamen was er een laken aan de binnenkant voor het raam gespijkerd:-)
Hee, die kinderen met de bananenbladeren hebben wij ook gezien, leuk!!
BeantwoordenVerwijderen