Alleen ga ik er niet douchen, zie je die grote ramen aan het eind? Rechts is de douche en geen gordijnen, iedereen die achter langs loopt kijkt zo naar binnen. Er is ook nog een buitendouche, maar hier boven op de berg is het best frisjes, dus dat is helemaal geen optie.
Vanmorgen Josh en de zoon van de eigenaar, die ook in de bediening werkt, gedag gezegd en op naar de volgende bestemming
We kwamen door King Williams town en in Grahams town was onze koffiestop. We moesten een eind lopen naar het cafe, want de bus kon niet parkeren in die straat. We liepen met elkaar door de lange winkelstraat en bij een ATM moest iedereen even pinnen. Hanny liep door. Ze dacht dat er een Wimpies was aan het eind van de straat. Na gepind te hebben liepen wij ook door en door en door. geen Wimpies, wel een joehoe van de overkant van de brede weg. Hanny had een ander cafe gevonden, volgens een politieman bestond de Wimpies niet meer. Ook goed, de koffie was uitstekend en de muffin voorzien van room, jam en boter. Een hele maaltijd. Dat kwam goed uit, want hoewel ik vanmorgen als eerste had besteld, kreeg ik als laatste het ontbijt en het zag eruit alsof ze de
laatste restjes uit de pakken hadden geschraapt.
Hanny werd lichtelijk hysterisch toen bleek dat Jeu en Jo weg waren. Loek en Tiny zijn de weg in beide kanten een stuk afgelopen, maar noppes, nada.
Nadat Hanny had gebeld met Gert, bleek dat zij wel een Wimpies hadden gevonden en daar koffie hadden gedronken. Ze vonden het wel vreemd dat de rest er niet was.
De lunch gebruikten we in een groot restaurantboerderij met een nog in werking zijnde melkvee boerderij. Siyakwambkela Ngezanla Ezishushu. Ik dacht dat dat een echt authentiek Xhosa gerecht was, het stond pontificaal op de menukaart. Er bleek gewoon "welkom" te staan.
Xhosa spreek je trouwens uit als een klik met kosa erachter. Goed oefenen, Loek heeft het al onder de knie.
Loek bestelde een Twin Towers, ik een spinazie- feta pasteitje. Met verse ananassap, waar je op moest kauwen, het was overduidelijk ananas.
Hanny vertelde in de bus vanalles over haar leven in Zuid Afrika. Zij was hier geboren, haar ouders kwamen uit Nederland. Ze hadden bedienden die ze black-o-matics noemden.
We kwamen aan bij het Addo Elephant National Park, waar we een 2 uur durende rit met onze eigen bus hebben gemaakt. Toen het park werd opgericht begin vorige eeuw waren er nog maar 11 olifanten, nu 400. Je zag overal kuddes olifanten lopen, kleintjes, grote, oude, jonge. Nog nooit zoveel olifanten op 1 dag gezien.
Maar ook een jakhals
En een wilde kat die op iets aan het loeren was. Hij stond stokstijf en alleen zijn staart zwiepte heen en weer. Af en toe sloop hij een stapje naar voren.
Clash of the titans. Deze heren gingen met elkaar op de slurf. De voorste taaide na verloop van tijd af.
Loser.
Het wordt nu echt donker, het is 6 uur en dan heb je de dag wel gehad hier. We gaan over een uurtje eten en ik ga Loek zoeken die even het terrein aan het verkennen is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten