We kwamen nog een knul uit Leipzig tegen, die vroeg of hij bij ons mocht zitten. Hij studeerde in Swaziland en was op vakantie hier. (Ja Kelly, ik zag even mogelijkheden, maar toch maar niet gedaan)
Het diner was weer heerlijk. Hanny tracteerde op Amarula, wat verdacht veel op Baileys leek.
's Ochtends begon het gesleep met de koffers weer, we verlieten de Drakensbergen.
Ze heten zo omdat in vroeger tijden de mannen daar marihuana blowden en dan in hun hallucinaties uiteraard draken tegenkwamen. Das logisch he?
We reden bij de Sterkfonteindam Oranje Vrijstaat binnen.
Hele stukken weg waren gewoon weg. Alleen grof grind en hier en daar een stukje verdwaald asfalt. We kregen weer een flinke Afrikaanse massage.
Het landschap is overal wel zo'n beetje hetzelfde, sommige plekken zijn groener, maar het wordt gedomineerd door grote rotsen en rotsblokken en stof, veel stof. Daar helpt geen swiffer tegen.
We kwamen bij ons eerste stoppie plekkie. Geinig taaltje toch. In het Golden Gate hotel in het Golden Gate National Park. Ik had een vestje aan moeten trekken, want het was een weliswaar mooi, maar erg winderig plekje. De cappuccino smaakte er niet minder om hoor.
En een lol dat we hebben.
Daarna reden we door naar de
Een 62 km lange watertunnel van Lesotho tot hier.
Dit is de doorsnede van de tunnel die door de bergen loopt.
En verder ging het weer. Langs mooie rotspartijen en kilometers lange landschappen zonder een levende ziel. Of het moeten de springbokkies in de verte zijn.
We stopten in Clarence, een gezellig stadje waar allerlei craft winkeltjes in een vierkant rondom een groot grasveld lagen. We kregen een uurtje om wat rond te kijken. Dat hadden we ook nodig, want er was veel moois te zien. Er liepen noten verkopers rond en de macademianoten waren heel erg lekker.
In de bus deelde Hanny die uit, evenals billtong en boerenworst. Even Afrika proeven.
De lunch was op een heel leuk plekkie. Clive en Marty, vrienden van Gert, onze buschauffeur, hadden een hotelletje in Fouriesburg en daar konden we in de tuin lunchen. Er waren sandwiches, er was koffie en thee. En er was zon. Wat wil je nog meer. Het huis was heel sfeervol ingericht. Daar houd ik wel van.
Lekker buiten in de tuin aan de lunch.
Na de lunch konden we het kerkje aan de overkant gaan bekijken, maar we kwamen er al snel achter dat het huis van God niet altijd open is.
Dan maar weer de bus in, waar we 3 mensen misten. Hanny was al alle kanten opgelopen, maar niemand te zien. Na een kwartiertje kwamen we erachter dat ze nog gewoon buiten in de tuin zaten. Die hadden geen zin in een kerk en waren blijven zitten. Zo had je nog heel lang op elkaar kunnen wachten.
Begin mei zijn er verkiezingen in Zuid Afrika en overal zag je promotie teams. Deze man van het DA was zo enthousiast dat hij ook onze bus wilde bekeren tot zijn politieke partij. Er werden t- shirts uitgedeeld, hij was aanstekelijk enthousiast en wenste ons uitbundig een hele fijne vakantie.
Gert moest tanken maar in Ficksburg was geen BP, in plaats daarvan kregen we een halve stadstoer door het stadje, op weg naar het volgende plaatsje. In Ladybrand werd de bus volgetankt en konden wij drinken inslaan en even vlug naar binnen bij KFC voor een softijsje.
De hoofdstad van Lesotho is Maseru, een gevaarlijke plek voor toeristen, volgens de gids. We staken de grens over, eerst Zuid Afrika uit, stukje lopen, dan Lesotho in. We hebben weer 2 stempels in ons paspoort. Hier was de douane wel heel vriendelijk.
Daarna zou het nog 2 uur rijden zijn. De laatste 7 km waren een ware belevenis. Een zandpad vol gaten en kuilen, de bus schudde van links naar rechts, flessen vielen uit de bagageruimtes boven ons hoofd en op het hoogste punt, op 2000 meter met een gezellige afgrond aan de rechterkant, had Gert al zijn stuurmanskunst nodig om de bus stapvoets weer naar beneden te loodsen. Inmiddels begon het ook aardig donker te worden. We kwamen zelfs tegenliggers tegen, waarvan ik dacht: dat past nooit. Nu reden wij wel aan de veilige kant, want in Afrika rijdt men links. Maar het was allemaal behoorlijk spannend. Loek zal het tegendeel beweren, maar ja, die schrijft geen blog.
In het pikkedonker kwamen we aan in de Malealealodge.
Onze kamer is Spartaans ingericht, maar er is een bed, er is warm water, er is elektriciteit. Alhoewel, die wordt om 22.00 uitgezet.
Het viel ons in ieder geval alleszins mee. Ook door het psychologische spelletje wat Hanny speelde, die stelde het ons zo voor, dat we op het laatst dachten dat we op matjes op de grond moesten gaan liggen. Ja, dan kan het alleen maar meevallen. Slim gespeeld.
Creatief met colablikjes.
En, dat had ik totaal niet verwacht, er was een brievenbus! Er waren kaarten! En het belangrijkste: er waren postzegels! Kelly, mission accomplished. Voor blog volgers die geen idee hebben waar ik het over heb: http://tinyurl.com/kelly-postcards
We hebben geen wifi, dus deze log komt er pas over een paar dagen op. Er is geen telefoonverbinding, we zitten echt in het midden van nergens.
In het winkeltje, ja ook die is er, kwamen we een studente tegen, waar we gezellig in het Engels tegen kletsten. Later zei ik wat in het Nederlands tegen Loek, waarop zij in onvervalst Brabants begon te praten. Ze studeerde in Kaapstad en was nu met 2 andere uitwisselingsstudentes op vakantie. Ze hadden een auto gehuurd en wilden morgen naar de hoofdstad. Die volgens onze gids zo gevaarlijk was. Het is maar goed dat de meeste moeders niet weten wat hun kinderen uitspoken in vreemde landen.
Ik ben als een gek kaarten gaan schrijven en was net voor 22.00 uur klaar. Toen zaten we in het complete donker. Er stond wel een kaars met wat lucifers, maar Jeu had een extra zaklamp bij zich, die we deze 2 dagen mogen lenen. Want met donker bedoel ik ook echt pikkedonker. Ogen dicht of open maakt helemaal niks uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten