Dag 2 Johannesburg

Wij worden van overheidswege op het hart gedrukt zuinig om te springen met energie. De straat lantaarns gaan uit om 11 uur, er is sprake van minder verlichting langs snelwegen. Ik kan je vertellen, in Dubai kijken ze niet op een peertje meer of minder. Bij het aanvliegen zagen we een gigantische hoeveelheid straatverlichting, in alle huizen brandde licht. Net een over de top versierde kerstboom zo van bovenaf bekeken. Het vliegtuig heeft buitenboordcamera's, leuk bij het opstijgen en landen. Precies om middernacht landden we in Dubai. Het was opeens 2 uur later, maar ik heb mijn horloge niet verzet, in Afrika is het weer Nederlandse tijd. De buitentemperatuur is 32 graden, maar bij aankomst  toch maar fluks een jas aangetrokken. Het was koud! Dubaianen hebben de airco pittig afgesteld. Frisjes dus. Daarna kwam de blinde paniek. De Ipad maakte geen verbinding, terwijl iedereen om ons heen vlijtig aan het mailen en skypen was. Van alles geprobeerd, alle instellingen hersteld, geen sjoege. Ieeeeeeeh! Totdat Loek maar eens ging vragen aan zo'n mailert hoe hij verbinding had gekregen. Met een code, die je bij de serveerster kon krijgen. Gewoon een bonnetje met daarop het wachtwoord. Pfffft, mijn blog is gered. Ik dacht echt dat de Ipad de geest had gegeven.

Het wachten duurde lang, het is ook lang, bijna 5 uur doorbrengen op een vliegveld. Wel veel winkels, maar allemaal van hetzelfde: drank en sierraden. 

De vlucht duurde ook lang, we hadden 's nachts doorgebracht op het vliegveld van Dubai, daar slaap je niet. Om kwart voor 5 's ochtends stegen we weer op. We hadden ruim 8 uur vliegen te gaan.

Om 11 uur kwamen we dan eindelijk in Johannesburg aan. 16 graden was het maar, dat kan beter. Eerst langs een douane beambte met een humeurtje. Next...NEXT!!!

De kok stond ons op te wachten.

Neil heet hij en later voegde de chauffeur zich erbij.  Hij wil geen chauffeur genoemd worden, maar Walt. De truck heet Janis.  Deze is behoorlijk gedateerd, wat zeg ik, noem 'm maar gerust aftands. Gebarsten ruit, gescheurde stoelbekleding, verroeste vrieskistje waaruit onze lunches moeten komen. De meeste koffers liggen op de achterste stoelen en er is alleen arko (alle ramen kunnen open) Nu nog geen punt, maar het moet niet veel warmer worden. Voor Frodo en consorten zouden de stoelen royaal zijn, voor de gemiddelde mens aan de krappe kant. We konden gelukkig op de eerste rij gaan zitten, waar we de benen konden strekken.

Er was ons een gids beloofd, maar die was er niet. Ook waren de chauffeur en kok anderen dan op papier staan. Deze spreken alleen Engels en Afrikaans en aan dat laatste moet je erg wennen. Lizan wacht het even af. Voorlopig reden we alleen maar, 600 km naar Timbavati. We reden langs uitgestrekte maisvelden, het hoofdvoedsel van de gemiddelde Afrikaan. Langs steenkoolmijnen, de grootste energiebron hier en langs plaatsen als Middelburg, Westfalen en Belfast.

Dat er geen gids bij was, werd meteen duidelijk, we kregen heel weinig info. De wegen na de tolweg uit Johannesburg waren slecht, een en al kuil. Af en toe dacht ik dat de truck uit elkaar zou vallen. Na een uurtje of 5 rijden hoorden we dat we links een waterval konden zien. Op de vraag van ons of dit gebied ook een naam heeft heeft kwam dit briljante antwoord: ja. En daar bleef het bij.

Om 6 uur verdween de zon en bij aankomst in de lodges om 7 uur was het al pikkedonker. We werden naar onze " hut" gebracht om ons een beetje op te frissen en daarna stond er een buffetje klaar voor ons. In een soort kraal omringd door rieten matten stonden tafels in het zand en aten we in de buitenlucht. Het was inmiddels lekker warm, ook dankzij de vuurkorven.

Het eten was lekker en na enige discussie over de activiteit van morgen gingen we lekker slapen onder de klamboe.