Dag 23 en 24 Amsterdam

Zondagavond zijn we voor het laatst gaan eten bij de Family Inn. Ik bestelde een salade, lunch size en kreeg me daar toch een bord vol, dat moest een vergissing zijn. Ik heb het nog nagevraagd, maar nee, het was echt lunch size. Ik wil niet weten wat dinner size dan inhoudt.

Maandagmorgen regende het lekker door, we hebben de hele vakantie prachtig weer gehad en nu we naar huis gingen, sloeg het weer om. Het blijft nog wel heel warm.

Eerst hebben we de koffers ingepakt en wonder boven wonder, ze gingen, zij het met wat moeite, dicht.

Loek laadde alles in de auto terwijl ik nog even met de laatste kaarten naar de receptie liep, ze zouden ze voor me posten. Ook wilde ik graag even iemand van de afdeling "lost and found" spreken. Ik had mijn notitieboekje laten liggen de eerste dag in Orlando, of ze dat hadden gevonden. Helaas, het boekje blijft lost and never meer found.

Na het uitgebreide ontbijt, ik heb er van geprofiteerd en alles gegeten wat ik lekker vond, gingen we naar de Titanic experience. We hadden nog tijd zat voor we naar het vliegveld moesten.

Helaas mochten we binnen geen foto's maken, jammer want er zaten leuke items bij. We gingen zo'n beetje door de geschiedenis van de Titanic, je zag voorwerpen die uit het gezonken schip zijn gehaald, je liep zg. door de machine kamer, compleet met de herrie van stampende motoren erbij, er lag een heel groot, echt, ijsblok, ik vond het al zo fris in die ruimte. Een luxe suite was nagebouwd, er werden films vertoond en dit vond ik wel het mooiste. De trap.

Ik hoor jullie denken, uh, geen foto's? Nou ja, als jij niks zegt, zeg ik ook niks.

We hebben er toch snel anderhalf uur doorgebracht. 

Daarna was het tijd richting vliegveld te vertrekken. Tina kreeg het vervolgens weer eens op haar heupjes en stuurde ons de snelweg af en op. En telkens mochten we weer tol betalen. De laatste keer moest dat gepast, want er was geen bemand tolhokje. Ja, dan sta je daar, je kunt niet voor of achteruit, auto's vliegen langs je heen door de tolpootjes met gepast geld. Maar dat hadden we net bij de vorige tolpoort uitgegeven toen we de weg af moesten en Tina zich bedacht en ons die weg weer opstuurde. Euro's dan maar. Helaas trapte de automaat daar niet in en zijn we door rood gereden. Ik hoorde wel een alarm, maar zag geen flits. Duimen maar dat we niet op de foto staan en zomaar 100 dollar lichter zijn.

We kwamen ondanks de langere weg ruim op tijd aan op Sanford airport. Alleen Arke vertrok vanaf die terminal en wij waren de laatste vlucht.

Een gedenkwaardige vlucht, waar we kennis hebben mogen maken met Vespertje, een jochie van net geen 2, dat het de halve vlucht op een krijsen heeft gezet. Hij wilde niet zitten, maar staan, lopen en al helemaal niet in de riemen. Helaas, die vlieger ging niet op, hij moest zitten met de riemen vast. En vanwege flinke turbulentie moesten ze ook heel lang vast blijven. Ves ging te keer, het joch was helemaal overstuur en krijste steeds harder. De man voor hem kreeg telkens de volle laag, want Vesje trapte ook nog telkens tegen de stoel.

En mama Ves maar sussen, wil je je tut, wil je je boekje, zal ik zingen, voorlezen, wil je een filmpje op de Ipad, wil je bij papa, wil je bij mama, wil je dit, wil je dat? Ik werd eerlijk gezegd gekker van haar dan van het hele kind. Hoe het hele kind zich voelde onder dat spervuur van vragen laat zich raden. Vader zat heel stoïcijns aan de andere kant een film te kijken en bemoeide zich nergens mee. Een keer zei hij dat mams eens even niets moest zeggen tegen Ves, waarop mama ging uitleggen dat ze niks meer ging zeggen en dat uitleggen stug volhield. Daarna was het: Vesper, ik tel tot  drie, 1,2...... Ik tel tot drie hoor, 1,2... Je moest moeders wel prijzen om haar geduld, want ze bleef tellen en vragen aan het joch wat hij wilde. Gelukkig heeft hij af en toe een uurtje geslapen, wat een oorverdovende stilte opleverde in het vliegtuig en een zucht van verlichting bij alle passagiers.

We kwamen ruim een uur te vroeg aan in Amsterdam, wind mee, dan weet je het wel. We landden zowat in Haarlem en mochten nog een heel stuk moesten taxiën, toen nog een heel eind lopen naar de bagageband. Kitty was net gearriveerd en stond aan de andere kant van de ruit te wachten.

We konden elkaar niet horen, alleen zien, maar met de telefoon was dat zo opgelost. Ken je die series waarbij gevangen via de telefoon met mensen aan de andere kant van het raam praten? Zo voelde ik me ook. Hihi.

Ons laatste uitstapje van deze vakantie was Zeist, Kitty's kamer, want die had ik nog niet gezien.

Gezien!

Om half 5 draaiden we de oprit op, om Kelly nog net de straat uit te zien fietsen. Die ging nog vlug wat melk halen, want ik wilde koffie!

Maar Amerika, I'll be back!!