Eerst I. 610. en dan I. 110 richting Baton Rouge. Dat is trouwens de hoofdstad van Louisiana.
New Orleans is omgeven door moerassen, we reden over kilometers lange bruggen over de moerassen heen. Opvallend, tussen beide rijbanen, waar bij ons een vangrail staat, zijn hier meters gras of soms zelfs bos, zodat je je tegenliggers helemaal niet ziet. De laatste brug van Slidell naar New Orleans was kilometers lang en bestaat uit 2 bruggen. Voor heen en terug aparte bruggen.
Om half 10 waren we wel toe aan echte koffie en gelukkig was meneer Starbuck thuis.
Exit now or forever hold your hunger! Leuke uitspraak langs de weg.
Verder op I. 10 west, en in Baton rouge naar I. 110 N Even verder hield de freeway op en kwamen we op de US 61. Het grote verschil zijn de stoplichten die veelvuldig op rood staan. En de snelheid ligt een stuk lager en die ligt al laag hier, maar Loek houdt zich, als enige lijkt het wel, er keurig aan. Zelfs grote Macks denderen ons links en rechts voorbij. Inmiddels zijn we wel gewend aan links en rechts inhalend verkeer.
Langs de weg stond een bord: Inmates working, niet veel later zagen we een aantal mannen bezig met vuil oprapen. Nuttig werk.
Even dacht ik dat het begon te regenen, tik, tik, tik tegen de ruiten. Maar het zijn allemaal kamikaze insecten die zich te pletter vliegen tegen de voorruit. De auto ziet er niet uit, maar daarin zijn we niet de enigen.
Voordat we naar Stanton Hall gingen aten we een hapje bij Ruby Tuesday. Smokey mountain chicken voor mij en spaghetti voor Loek.
De Ipad bewijst vele diensten, eentje daarvan zijn al de kaarten van alle steden, waarop we Stanton Hall zo hadden gevonden, want Tina wist het niet. We waren op tijd voor de toer. Onze gids was een gepensioneerde vrouw die ons rondleidde. We kregen een privé toer. Ze vertelde ons alles over de geschiedenis van het huis. Frederick Stanton uit Ierland kwam in 1815 met zijn broers als 23 jarige naar Natchez, straatarm, maar is rijk geworden in de katoen, als plantagehouder en als katoen makelaar. Hij liet zijn droomhuis bouwen in 1857 op zijn nieuw verworven grond, een heel huizenblok, het blok kostte $ 1500,-- het huis meer dan $ 83000,-- Carrera marmer, mahonie deuren van 2 1/2 inch dik, kandelaren uit Frankrijk, Italiaanse beelden, grote Corintische pilaren en granieten trappen. Ironisch genoeg heeft hij nog maar een maand geleefd nadat zijn droomhuis was gebouwd. Zijn vrouw heeft er wel altijd gewoond en hun nazaten, totdat er een meisjesschool in kwam en in 1938 kocht de Pilgrimage Garden Club het huis.
Toen de gids hoorde dat we uit Nederland kwamen vertelde ze dat ze er ook was geweest. En ja hoor, daar kwamen ze weer, de wooden shoes. Ze had er een paar gekocht.
En het meest historische feit voor ons is toch wel dat hier de binnen opnames voor North and South zijn geschoten. Sjucht.....
Maar goed, even naar de Mississippi gereden. Aan de oever gezeten op een ijzeren! Bankje, au, au, heet, heet.
En dan over de 61 richting Vicksburg. Even na drieën kregen we toch een stortbui over ons heen. Het duurde misschien 1 minuut, maar de temperatuur maakte een vrije val van 34 C naar 27 C. De voorruit was er wel een stuk van opgeknapt.
In Vicksburg, vlak voor we bij het motel aankwamen reden we voorbij een Wal* mart, eventjes doorheen gelopen en nog wat t shirts gekocht. De Primark is er niks bij.
De Rodeway inn ligt gelukkig niet in the middle of nowhere, maar vlakbij allerlei restaurantjes en winkels. Dus we steken zo over naar the Wafflehouse.
We hebben zelfs een zwembad voor de deur.
Lekker gegeten in het waffle house. Toen ik nog een 2e pecan wafel met aardbeien en bosbessen bestelde, voeg de serveerster of Loek er ook van mee at. Nou nee, waag het niet! Dat ik 2 wafels at vind ze zo ongewoon dat ik de 2e gratis kreeg. Y'all come back know!
We reden nog lNgs een mall waar we even naar binnen zijn geweest. Ze hadden een enorme boekwinkel en jullie weten, boekwinkels en ik, je moet me eruit dragen. Uiteraard bleef er weer een boek aan mijn handen kleven. Kelly! De character enceclopedia van Dr. Who, met alle 11 doctors en 200 friends and foes. Yeeh, ik ben blij.
Hahahaha... Jeej! Leuk! Al zijn we de laatste niet heel goede Dr Who-fans meer.
BeantwoordenVerwijderenEnne? Wat is dit nou? Papa die zich netjes aan de snelheid houdt??? Lees ik dat nou goed?