Dag 16, Cades Cove, Great Smoky Mountains, Cherokee North Carolina

,Op tijd opgestaan voor de lange rit naar Cherokee,  de langste van onze vakantie 485 km en deze werd nog langer door de omweg naar Cades Cove.

De skyline van Nashville voor het laatst aanschouwd, waarbij opviel dat dat hoge gebouw net op Batman lijkt.

Al snel gestopt gestopt  bij een  Wafflehouse voor een laat ontbijt. Havermout met noten en gedroogd fruit, jammie.

*routekaartje volgt*

De route gaat als volgt, eerst de I. 40, dan de I. 140 dan highway 33, US 321 en het laatste stukje naar Cades Cove de 441.

Opeens begonnen de auto's voor ons langzamer te rijden en aan de overkant stond een helikopter dwars op de rijweg, er kon niemand meer door.

Er was een vreselijk ongeluk gebeurd, een personenwagen was op een vrachtwagen gebotst en er onder geschoven. Er stonden zeker 6 brandweermannen omheen en ik zag dat het slachtoffer nog achter het stuur zat, tenminste ik zag alleen benen. De auto zat vreselijk in elkaar van voren tot ver in de bestuurdersstoel. Achter het ongeluk stond alles stil, zeker voor mijlen lang.

Wij reden al snel weer door. 

Nog even koffie gedronken voor we van de interstate afgingen.

Darna kwamen we nog een paar thrifft stores tegen, waar we even zijn gaan kijken. Altijd leuk en jammer dat we niks meer in onze koffers krijgen. En ook een enorme tweedehands boekenwinkel annex koffieshop bezocht. Die was echt gigantisch voor een 2e hands zaak.

Daarna kwamen de Smoky Mountains al snel in zicht.

Rond drie uur waren we in Cades Cove,  via een 2 baansweg die zeker 30 km lang was, met de ene bocht  na de andere, omhoog, omlaag, 

reden  we naar de Cades Cove Loop Road, zo'n 18 km lange rondweg door een groot en open pioniersdorp in een vallei, waar tot de jaren 20 van de 20ste eeuw nog mensen woonden en werkten.

We begonnen bij 1 en bij de John Oliver place zijn we uitgestapt en de 0,4 mile naar de blokhut gelopen.

John Oliver arriveerde hier in 1820 en kocht het land in 1826. Het huis bouwde hij met burenhulp. Bomen werden geveld, met een bijl op maat gekapt en zonder spijkers in elkaar geschoven. De zwaartekracht hield ze op hun plaats. Modder werd tussen de kieren gesmeerd. Ook de stenen schoorsteen wordt bij elkaar gehouden met modder.

Ouders, kleine kinderen en dochters sliepen beneden, zoons op zolder.

Maar wat een ruimte buiten.

Op de terugweg kwamen we een ouder echtpaar tegen die vroegen of we uit Minnesota kwamen. Ik had mijn Minnesota t- shirt aan. Zij kwamen oorspronkelijk uit Minnesota, maar waren naar Arizona verhuisd. Wij vertellen over Kelly die een jaar in Pine City had gewoond. Nou hoe toevallig, van alle plaatsen in Amerika, woonde haar zoon toevallig in Pine City. 

Daarna bezochten we de Methodisten kerk

Gebouwd in 1902 door een smit/ timmerman. In 115 dagen voor 115 dollar.

Beminde gelovigen.

Dit is het Elijah Oliver house,  Elijah was de zoon van John, geboren in 1824. Hij bouwde het huis nadat de Burgeroorlog was afgelopen.

Er was een " springhouse" om boter en melk koel te houden, een " smokehouse"  om vlees te roken en te bewaren voor een heel jaar, een " corn crib" om genoeg maïs op te slaan om meel van te maken tot aan de volgende oogst. Ze hadden een schuur nodig voor de dieren, paarden en koeien en hooi om ze te voeden, dat werd op de zolder van de schuur opgeslagen. En water om mee te koken, te baden en te drinken moest helemaal van de rivier gehaald worden.

De laatste bewoner van Cades Cove.

Ook leuke diertjes.

Aunt Becky's huis, geboren op 7 december 1844 in Carter County TN. Een van 9 kinderen. Ze verhuisde met haar familie naar Cades Cove op 24 jarige leeftijd. Samen met haar broer Dan kocht ze dit huis in 1887 en ze heeft er gewoond tot aan haar dood in 1940. Ze is nooit getrouwd. Ze bezat 600 acres grond in the Cove. 

Achterkant van het huis.

De watermolen, het leuke is dat er nog steeds gemaald wordt en je er gewoon zakken met maïsmeel kunt kopen. Oh darn, geen ruimte in de koffers.

De molenaar aan het werk, hij kan zo 2 eeuwen terug geplaatst worden.

The Tipton house, gebouwd in 1870

Het werd al laat en we wilden voor het donker de bossen uit zijn. Want dan is het echt donker op die smalle weg met aan een kant de rivier en aan de andere kant steile rotsen. Wel waren er genoeg inhammen waar je even je auto kon parkeren of waar langzamere auto's inreden zodat de rest voor kon gaan.

Terug dus 30 km lang door bos, 1 rijbaan en harder dan 20-30 km per uur ging het niet, vooral als je een pa of ma Stoffel voor je had zitten. En weer die ene bocht na de andere. We klommen heel hoog en gingen weer net zo hard omlaag, Loek hoefde geen gas te geven alleen maar te remmen. Kilometers lang.

De smoky Mountains hebben trouwens hun naam gekregen door de nevel die regelmatig tussen de bergen hangt.

Er zit heel veel wild in de bossen, ook beren, die trouwens doorgaans in bomen verblijven. Wist ik niet, maar er eentje tegenkomen, ho maar.

Dat had een leuk plaatje kunnen zijn.

We kwamen net voor zevenen aan in Cherokee, een indianenreservaat. Prachtig hotel, mooie kamer, fijn bed, aardige mensen aan de balie.

We hadden inmiddels vanaf 9 uur vanmorgen niks fatsoenlijks meer te eten gehad, dus het dorpje in op zoek naar een restaurant. Het is  1  groot souvenirshop en restaurant gebeuren. Maar iets open? Dat niet. Ik was al bang dat we bij de benzinepomp een broodje moesten halen toen we in een hoekje een pizzeria annex burgerboer zagen zitten, die ook salades dealde. Dus daar de ergste honger maar gestild.