Dag 15, Nashville

Lekker geslapen en op tijd wakker omdat we om half 8 een Skype afspraak hadden met Kelly en Kitty.  En Kim, maar die was even naar de winkel. Daarna nog maar een kop koffie gehaald in de lobby. De receptionist kwam uit Delhi en woonde al 15 jaar in Amerika. We hebben veel bijzondere opmerkingen gehoord over Nederland. Kelly maakte mee dat een vrouw dacht dat ze uit Neverland kwam, een klasgenoot van highschool vroeg zich af welk soort Engels wij in Nederland praten en hier is weer een nieuwe Klassieker. "Nederland is toch een eiland hè?" Hij had wel van Holland gehoord, want daar had India in de jaren 70 van gewonnen met hockey.  

We hebben bovenburen hier die  nogal zwaar lopen, alsof je olifanten boven je hebt. Het dreunt helemaal door.

Het was vanmorgen koud, nou ja, 19 graden, dat zijn we niet meer gewend. Maar het werd al snel warmer. En nu is het weer  boven de 30 graden. Gelukkig niet meer zo vochtig als in Mississippi.

We waren op tijd in The Country Music Hall of Fame.

Er is ontzettend veel te zien in het museum. De 2e verdieping beschrijft de countrymuziek van het ontstaan tot de jaren '60 In vitrines staan muziekinstrumenten, weetjes over de artiesten, hun kleding e.d.

Dit is een auto van een artiest, helemaal uitgevoerd in leer, met een zadel als middenconsole, alle grepen waren gemaakt van pistolen, een buks op de achter en voorkant. Een hoefijzers als gaspedaal.

De jurk van Patsy Cline

De gouden piano van Elvis die Priscilla hem gaf op hun eerste huwelijksverjaardag.

Er waren drie van deze hallen vol met gouden en platina platen.

Daarna was het tijd om naar het busje te gaan die ons naar de RCA B studio's zou brengen.

Onze gids, Ron, had er een tempo op liggen, hij praatte zo vlug dat ik elk moment verwachtte dat hij zijn tong zou verstuiken of in ieder geval inslikken. Dat gebeurde niet en hij was prima te verstaan ondanks de snelheid. Hij heeft ons zeker 5 minuten lang uitgelegd dat we snel de studio uit moesten als we klaar waren want er stond weer een tour te wachten. Dat heeft hij weer herhaald toen we in de studio's waren. Ik voelde me wel een beetje opgejaagd zeg.

Mengpaneel gebruikt in de vroegere jaren.

We moesten wachten want er was een groep iets aan het opnemen.

Dus Ron vertelde maar een verhaal bij dit item. Elvis was in de studio en wilde een plaat draaien, het apparaat weigerde en op een gegeven moment werd hij zo kwaad dat hij de kast waar de pick-up op stond een trap gaf (hij heeft een zwarte band in karate) en zo een paneel eruit trapte.

Ook trapte hij een keer een pistool 

uit de handen van een muzikant, die met een zwaai vast kwam te zitten  in gitaar. Elvis excuseerde zich en wilde schade al vergoeden toen de muzikant zei: geen sprake van, de gitaar was nu veel meer waard.

De piano van Elvis, oorspronkelijk uit New York, maar hij werd al snel in de studio gezet en wordt tot op de dag van vandaag gebruikt. Een echte Steinway. En ja, daarrrrrr komt tie, de vlooienmars.

Elvis heeft 462 platen opgenomen in deze studio tegen 5 in the Sun studios in Memphis. Hij reed er met zijn gouden Cadillac naar toe. Hij schonk de auto in 1977 aan museum enkele maanden voor zijn dood. Hij reed de auto zelf naar het museum.

Hij wilde altijd een bepaalde sfeer creëren bij opnames. Sowieso begon hij pas vanaf 10 uur 's avonds met opnemen. "Are you lonesome tonight" is om 4 uur 's nachts opgenomen met alle lichten uit. Medewerkers beweren dat als je goed luistert naar de plaat dat je dan een bump hoort op het laatst, waar Elvis zijn hoofd stoot tegen de microfoon, want ja, je zag geen hand voor ogen.

Bij de opname van een kerstlied wilde hij graag een grote kerstboom midden in de studio met cadeaus eronder. De opnames vonden plaats in mei.

Bij een eerste opname van een plaat van Dolly Parton gaat het verhaal dat ze zo gehaast was dat ze te laat stopte en de muur ramde. Je kunt nu nog steeds zien waar de stenen vervangen zijn.

Mengpaneel in de studio welke nu in gebruik is.

Ron was niet vast te leggen zonder zwaaiende armen,  hij bewoog even snel als hij praatte.

Na de studio tour reden we weer terug naar het museum waar we de 2e verdieping bezochten. Met country van de jaren ' 60 tot nu. Die van de jaren '60 en '70 zijn het meest bekend in Nederland, want country leeft niet echt in ons land. Dus alle artiesten van deze tijd zijn in Amerika grote sterren, maar ik had er nog nooit van gehoord.

Wel leuk om al die oude stage outfits te zien.

En hun instrumenten. Een steelgitaar, die wordt nu niet vaak meer gebruikt.

De viool van "The devil went to Georgia" van de Charlie Daniels Band

Gave gitaar

De Transam gebruikt in Smokey and the bandit.

Elk jaar worden er een aantal country artiesten geïntroduceerd in de CMHF. Dit jaar zit mijn countryzanger erbij, het mocht eens tijd worden, want 

Dolly Parton heeft dat al veel eerder bereikt.

In het museum hing ook een blaadje waar zij even haar hit "Jolene" had neergekrabbeld.

En vooruit, het gilletje van Kenny Rogers.

Daarna liepen we richting Broadway, de muziekstraat van Nashville, uit elk restaurantje klonk live country muziek. Veel souvenir winkeltjes, prachtige laarzenwinkels, prachtige prijzen, degene die ik het mooist vond waren zomaar eventjes 700 dollar. Slik. Je ziet hier veel vrouwen op die laarzen rondlopen, korte jurk of rok erboven en je bent helemaal in.

Ma Baker

Snoepwinkeltje

Je ontkomt niet aan the King.

Wat artiesten op een grote gitaar.

Vanavond gaan eten bij Johnny Rocket, we kenden deze tent van Washington, altijd lekker eten.