Dag 8, Mobile Alabama, via Mississippi naar New Orleans Louisiana

Van slapen is weinig gekomen de vorige nacht. De ijsmachine die pal naast onze kamer stond was in trek bij de hotelgasten, dus constant kletterden er ijsblokjes in bekers. Mensen hebben ook koelboxen bij ter grootte van een koffer, met wieltjes eronder en een handvat en die storten ze vol ijs. Dan reed er vlakbij ook nog eens een luid toeterende trein voorbij. Dan onze airco, je had twee  keuzes of de airco uit en niet slapen door de hitte, of airco aan en niet slapen door de herrie. De uitkomst bleef hetzelfde.

De eerste nacht hebben we de airco uitgehad en zijn zowat het bed uitgedreven.

De 2e nacht met de airco aan was al niet beter, herrie en toen werd het wel erg koud. Een middenweg was er niet.

Het bed was erg klein, ook voor Europese begrippen. Loek en ik moesten tegelijkertijd draaien wilden we elkaar niet het bed uit stompen.

Ook schijnt er ook nog een hevige ruzie gaande geweest te zijn op het terrein, zo eentje waarbij op crime series doden vallen. Al met al hopen we op een betere nachtrust vanavond. We hebben 2 

kingsize bedden.

Ja, we slepen onze eigen kussens mee.

Vanmorgen na het ontbijt, wafels! Vertrokken voor de 325 km naar New Orleans

Ik moet zo'n ijzer ook voor thuis hebben.

We namen de I. 10 naar Mobile  in Alabama, waar we het slagschip USS Alabama bezochten.

Dit schip heeft gevaren tijdens de 2e wereldoorlog en heeft 22 vijandige vliegtuigen neergehaald. Ze had een bemanning van ong. 2500 zielen. Op 16 augustus 1942 is ze uit de vaart genomen.

Er waren drie tours door het schip, welke we allemaal hebben gedaan. Ze is enorm, je raakt er zo verdwaald, maar gelukkig waren er overal pijlen met de route.

We zagen bemanning verblijven, eetzalen, officiersverblijven, kapper, tandarts, ziekenboeg, winkel, wasserij, bakker, slager, gevangenis, torpedoruimtes, de brug, de machinekamer, de communicatiekamer, noem maar op, het was er, een  dorp op zich.

W.c.'s, gezellig op een rijtje met een lange goot eronder.

Ik neem aan dat alles lekker slaapt als je moe bent.

Een van de keukens

Machinekamer was een flinke afdaling naar het binnenste van het schip.

Zelf een kerk ontbrak niet

Feitje: under siege is hier opgenomen

Voor de toeristen hebben ze een handige deur in de wand gezaagd, de torpedoruimte is doorgaans alleen via manholes te bereiken.

I'm the queen of the world, ahum.

En daar is the king ook.

Daarna liepen we door een grote hal met allemaal vliegtuigen naar de andere kade.

The USS Drumm, een onderzeeër, uit de vaart genomen op 1 november 1941, heeft ook een plekje gekregen aan de kade.

Dive, dive, dive.

Een lange smalle doorgang van de boeg naar de achtersteven van het schip.

Kiekeboe.

We waren toch al gauw de hele ochtend zoet op het terrein, na een koel drankje weer de auto in waar we de route vervolgden.  De 1. 10 naar Ocean spring, even iets gedronken bij de Mac, vlug de mail gecheckt en  verder via de I. 110 naar Biloxi, en daar de US 90 W op richting New Orleans. We reden weer langs de kust met links de Golf van Mexico en rechts de huizen, meestal op palen en sommige waren juweeltjes van koloniale huizen. 

Er ligt veel roadkill langs de weg, meestal knaagdieren in alle soorten en maten, maar die dode zwarte beer hadden we niet verwacht. 

In Pass Christian reden we nog langs de kust, maar in de buurt van Bay St. Louis, zijn we de I.  10 weer opgedraaid.  En om 5 uur 's middags arriveerden we bij the Red Carpet Inn in New Orleans. Het valt niet tegen, helemaal niet. Het ligt wel een enorm end van het centrum af, maar daar zijn bussen voor.

Onze eerste queeste is een restaurant vinden in deze uithoek. Oh ja en werkend internet, want op onze kamer doet de wifi het niet.