Het eerste gedeelte liep door het bos. Interessante borden langs de kant van de weg.
Volgens mij heeft iemand zijn schiet kunsten erop uitgeprobeerd, dat zijn kogelgaten.
We reden langs plaatsen met namen als: Crawfordville, Sopchoppy, met uiteraard een Sopchoppy shop, Carrabelle, waar we uitgestapt zijn en even het strand zijn opgelopen. Voor ons de Golf van Mexico en verrek, zijn dat nou dolfijnen? Jawel, in de verte zagen we dolfijnen uit het water springen. Uiteraard krijg je die niet op de foto, voordat jij afdrukt, zijn ze alweer verdwenen.
De weg was vrij eentonig, links bos, rechts water en heel weinig verkeer. Alle huizen aan de kust stonden op palen, waarom? Overstroomt het geregeld? Om hun bootje onder te stallen? Geen idee.
In Apalachio zijn we uitgestapt en hebben we koffie gedronken bij de eerste humeurige serveerster die we in het hele zuiden zijn tegengekomen. De rest is allemaal ontzettend hartelijk, y'all come back now is een vaak terug kerende kreet. Maar bij deze kon geen lachie vanaf. Ik bestelde een stukje coconut pie. Zalig, met verse kokosnoot, maar die 2 lepels die ik erbij kreeg verraadde het eigenlijk al. Dat kreeg ik nooit nie weg in mijn eentje, Loek doe ik geen plezier met kokos, dus een doggybag gevraagd en gekregen.
Het dorpje bestond eigenlijk uit de ene giftshop na de andere.
In een 2e handszaak vond Loek een boek, die nog niet geprijsd was. De winkelier ging de prijs opzoeken op Ebay. "Ja, ze vragen er hier 120 dollar voor". Dat zal wel zo zijn, maar of je dat ervoor krijgt is een tweede. De grapjurk.
Verder maar weer op de US 98. Port Saint Joe, Panama city, Navarre.
Af en toe eruit als we een thrift store zagen.
Tussendoor bij een Mac wat gedronken, meer vanwege het feit dat ze free Wifi hebben en we benieuwd waren naar de belevenissen thuis. We hebben zat te drinken bij ons. Op de 2e dag van ons verblijf hebben we 48 flesjes water ingeslagen, daar kunnen we voorlopig mee vooruit. De vrouw achter de balie vroeg ons wat we in Godsnaam in deze buurt deden. Dat was de tweede al die ons dat vroeg. Ze vinden het onvoorstelbaar dat er hier toeristen komen.
Aan de overkant lag een supermarkt waar we wat fruit ingeslagen hebben.
Onderweg kwamen we enorm veel kerken tegen, gewoon in the middle of nowhere. Baptist, Katholiek, Zion, Adventisten, Orthodox, Christelijk, noem maar op en we kwamen er langs.
Bij 1 kerkje stond een bord: Grace is free, but it's never cheap. Maar ik vond deze mooier: God must love stupid people, he made so many of them.
Een aantal keren gingen we via hoge en lange bruggen het water over. Met nog 40 mile te gaan, waren we volgens de klok op de plaats van bestemming aangekomen. Het was 5 uur en volgens frau Helga was dat de tijd waarop we zouden arriveren. Het begon ons te dagen, we waren een tijdzone gepasseerd en opeens was het geen 5 maar 4 uur. Dus nog een uur te gaan. We kwamen deze rit gemiddeld op een goede 39 miles per uur. Dat krijg je als je een toeristische route neemt.
Bij Starbucks, jaaaa daar is tie weer, een frappuchino gedronken. Ik geef mijn eigen naam niet meer op hoor, ze verstaan me niet, ik moet het spellen en dan nog schrijven ze het verkeerd, ik heet deze vakantie Kitty.
Nog een lange brug over en we zagen Pensacola al liggen. Het hotel was snel gevonden.
en voor het eten zijn we niet verder geweest dan de receptie. Er zat een Creools restaurant naast, daar heb ik Gumbo gegeten. Lekker, maar pittig!! Mijn lippen branden nog steeds.
Hahahaha, bestel ik ook nog eens wat bij de Starbucks ;)
BeantwoordenVerwijderen